Το ημερολόγιο του Μέτωνα υποθέτει ότι 19 ηλιακά έτη είναι ίση με 235 σεληνιακούς μήνες, η οποία, με τη σειρά του ισούται με 6940 ημέρες. Το σύστημα αυτό βασίζεται σε υπολογισμούς που έκαναν ο Μέτων χρησιμοποιώντας τις δικές του παρατηρήσεις του θερινού ηλιοστασίου στο 432 π.Χ., και μια παρατήρηση του Αρίσταρχου 152 χρόνια αργότερα. Οι παρατηρήσεις του Μέτωνα έγιναν σε συνεργασία με τον Ευκτήμωνα για τους οποίους τίποτε άλλο δεν είναι γνωστό.
Ο Έλληνας αστρονόμος Κάλλιπος συνέχισε το έργο του Μέτωνα, προτείνοντας τον Καλλίπου κύκλο. Ο Καλλίπου κύκλος έχει 76 χρόνια καιρό – περίπου 4 φορές μεγαλύτερη από τον Μετωνικό κύκλο, με μία λιγότερη ηλιακή ημέρα στον πλήρη κύκλο. Κατά ειρωνικό τρόπο, ενώ ο Μετωνικός κύκλος υπερεκτιμά τη διάρκεια ενός ηλιακού έτους κατά 5 λεπτά, ο κύκλος του Καλλίπου υποτιμά τη διάρκεια ενός ηλιακού έτους κατά 11 λεπτά, και ως εκ τούτου παράγει αποτελέσματα τα οποία είναι λιγότερο ακριβή από εκείνα που παράγονται με τη χρήση του Μετωνικού κύκλου. Αρχαιότερος γνωστός αστρονομικός υπολογιστής του κόσμου, ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων (2ος αιώνας π.Χ.), εκτελεί υπολογισμούς με βάση του Μετωνικού, και Καλλίπου κύκλου, με ξεχωριστό πίνακα για κάθε ένα. Τα θεμέλια του παρατηρητηρίου του Μέτωνα στην Αθήνα είναι ακόμα ορατά ακριβώς πίσω από το βάθρο της Πνύκας, το αρχαίο κοινοβούλιο. O Μέτων βρήκε τις ημερομηνίες των ισημεριών και ηλιοστάσια, παρατηρώντας την ανατολή του ηλίου από το παρατηρητήριό του. Η θέση του παρατηρητηρίου βρίσκεται σε μια ανατολική κατεύθυνση, ανάμεσα στην Ακρόπολη και το Λυκαβηττό. O Μέτων, εμφανίζεται για λίγο ως ένας χαρακτήρας στο παιχνίδι του Αριστοφάνη «Όρνιθες» (414 π.Χ.). Έρχεται στην σκηνή με τοπογραφικά όργανα και περιγράφεται ως γεωμέτρης. Τα λίγα που γνωρίζουμε για τον Μέτωνα έρχονται σε μας μέσα από αρχαίους ιστορικούς. Σύμφωνα με τον Πτολεμαίο, ένας πίνακας, η «Στέλλα», που ανεγέρθη στην Αθήνα περιείχε μια καταγραφή των παρατηρήσεων του Μέτωνα, και μια περιγραφή του Μετωνικού κύκλου. Κανένα από τα έργα του Μέτωνα δεν επιβίωσαν. Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΩΝΑ * ο συνοδικός μήνας είναι το χρονικό διάστημα μεταξύ δυο διαδοχικών ομωνύμων φάσεων της σελήνης (π.χ. μεταξύ δυο πανσελήνων ή μεταξύ δυο πρώτων τέταρτων) και είναι ίσος με 29,530588 ημέρες. * το τροπικό έτος, είναι το χρονικό διάστημα ανάμεσα σε δυο διαδοχικές διαβάσεις του ήλιου από το εαρινό ισημερινό σημείο (κατά την φαινόμενη ετήσια κίνηση του ήλιου πάνω στην εκλειπτική) και είναι ίσο με 365,242199 (μέσες ηλιακές) ημέρες. Αυτή η περίοδος των 19 τροπικών ετών ή 6940 ημερών περίπου, ονομάστηκε κύκλος του Μέτωνα ή κύκλος της σελήνης. Ο κύκλος αυτός είναι πρακτικά χρήσιμος, διότι αν καταγράψουμε τις ημερομηνίες των φάσεων της σελήνης επί 19 συνεχόμενα έτη, οι φάσεις θα επανέρχονται στις ίδιες ημερομηνίες και κατά την ίδια σειρά στα επόμενα 19 έτη κ.ο.κ. Η ανακάλυψη αυτή έκαμε τεράστια εντύπωση στους Αθηναίους ώστε αποφάσισαν να γράψουν “χρυσοίς γράμμασι” σε όλα τα δημόσια καταστήματα τον αριθμό που φανερώνει την τάξη του εκάστοτε τρέχοντος έτους μέσα στον κύκλο του Μέτωνα. Όμως ο κύκλος του Μέτωνα παρουσιάζει κάποιο σφάλμα. Το σφάλμα αυτό έχει συγκεντρωθεί από το 325 μ.Χ. και σήμερα είναι 5 περίπου ημέρες. Με βάση λοιπόν τον κύκλο του Μέτωνα σχηματίσθηκε (από τους Αλεξανδρινούς αστρονόμους) ο πίνακας των πανσελήνων του Πάσχα, (Πασχάλιοι πίνακες) δηλαδή των μετά την 21η Μαρτίου Ιουλιανού ημερολογίου πανσελήνων, που ακόμη και σήμερα χρησιμοποιούν οι ορθόδοξοι Χριστιανοί, άλλοι αυτούσιο (π.χ. Ρώσοι) και άλλοι (π.χ. εμείς οι Ελληνες) σε σχέση και με το Νέο (Γρηγοριανό) ημερολόγιο. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι το 1582 που η Καθολική εκκλησία καθιέρωσε το νέο (Γρηγοριανό) ημερολόγιο (αυτό που έχομε σήμερα και εμείς) για να διορθώσει το συσσωρευμένο λάθος του παλαιού (Ιουλιανού) ημερολογίου (π.η.) (τότε υπήρχε 10 μέρες καθυστέρηση του π.η., δηλαδή η εαρινή ισημερία του 1582 αντί να γίνει στις 21/3 έγινε στις 11/3). Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί, κυρίως από μίσος στον πάπα, δεν δέχτηκαν την ρύθμιση αυτή και ορισμένοι (οι παλαιοημερολογίτες) συνεχίζουν κανονικά μέχρι σήμερα να χρησιμοποιούν το π.η. Όμως η Εκκλησία της Ελλάδας δέχθηκε το νέο ημερολόγιο (ν.η.) στις 10 Μαρτίου 1924, ακολουθώντας την Ελληνική πολιτεία που το είχε αποδεχθεί το 1923, αλλά χωρίς μετακίνηση του Πάσχα και των κινητών εορτών που εξακολουθούν να εξαρτώνται από το παλαιό ημερολόγιο (π.η.). Aπό την ημερομηνία του Πάσχα εξαρτώνται πολλές γιορτές (π.χ., Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως 28 μέρες πριν το Πάσχα, Αγίου Πνεύματος 50 μέρες μετά το Πάσχα κλπ) γεγονός που δείχνει την σπουδαιότητα της ημερομηνίας του τόσο στο ορθόδοξο όσο και στο καθολικό εορτολόγιο. www.diodos.gr/ theancientweb.wordpress.com/
Ας δούμε πώς οι σεβαστοί αρχαίοι ημών πρόγονοι οι οποίοι πρώτοι μίλησαν για δημοκρατία αντιμετώπιζαν τους ομοφυλόφιλους. Πρώτον στην αρχαιότητα υπήρχε η λέξη Κίναιδος:( αυτός που κινεί την αιδώ )σημασία : (ο παρά φύσιν συνουσιαζόμενος) . Αιδώς: (περιγράφεται ως το συναίσθημα που υπάρχει στον κάθε έναν ξεχωριστά όταν καταλαβαίνει ότι κάποιες ενέργειες πρόκειται να δημιουργήσουν πρόβλημα στην ευταξία του). Δεύτερον ο Πλάτων αναγράφει:"Είναι λοιπόν κατανοητό ότι η φύσις ωθεί τα θηλυκά να είναι σε επαφή με τα αρσενικά από την γέννησή τους και η ηδονή σε αυτά είναι φανερό ότι έχει δοθεί σύμφωνα με την φύσιν, ενώ των αρσενικών με τα αρσενικά και θηλυκών με τα θηλυκά παρά φύσιν", παρακάτω αναφέρει "Καλύτερα την μεταξύ ανδρών επαφή να την απαγορεύσουμε εντελώς" (Νόμοι). Ο Αριστοφάνης στο έργο Νεφέλες αναφέρει συνεχώς υποτιμητικά την λέξη "εὐρύπρωκτος" (Νεφέλες). Στους νόμους που ίσχυαν στην αρχαία Αθήνα αναφέρεται ότι αν κάποιος Αθηναίος πολίτης συνάψει ερωτική σχέση με άλλον έχανε τα πολιτικά του δικαιώματα και αν δεν υπάκουε στον νόμο καταδικαζόταν σε Θάνατο(Σόλων, Νόμοι). Οι παραπάνω παραπομπές είναι αφιερωμένες εξαιρετικά σε κάποιους τιποτένιους, αδαείς, έκφυλους οι οποίοι βάζουν στο στόμα τους, τους άξιους προγόνους μας για να δικαιολογήσουν τα αίσχη τους λέγοντας και υποστηρίζοντας φανατικά ότι αυτό ήταν συνηθισμένο στην αρχαιότητα. "Μαύρη Αμαζόνα" http://elnewsgr.blogspot.com/2013/07/blog-post_4067.html#ixzz2XrtJBZpr
Η Ολυμπιάδα ως ιστορική προσωπικότητα έζησε στην σκιά δύο μεγάλων ιστορικών χαρακτήρων, του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου. Όμως, δεν υστερούσε καθόλου σε δύναμη προσωπικότητας και η συμμετοχή ή η παρέμβασή της συνετέλεσαν σημαντικά στη διαμόρφωση πολλών ιστορικών γεγονότων της εποχής της. Ήταν η δευτερότοκη κόρη του Νεοπτόλεμου, βασιλιά των Μολοσσών της Ηπείρου, και γεννήθηκε το 373 π.Χ στην Πασσαρώνα, την πρωτεύουσα του βασιλείου. Όταν ήταν έντεκα χρόνων, πέθανε ο πατέρας της και το θρόνο πήρε ο θείος της, Αρύββας, ο οποίος παντρεύτηκε τη μεγαλύτερη αδελφή της, Τρωάδα. Ο αδελφός της, Αλέξανδρος, ήταν τότε μόλις ενός έτους. Ήταν η εποχή που η Ήπειρος είχε απαλλαγεί από το πνεύμα της τοπικής περιχαράκωσης και βρίσκονταν σε αναγεννητική περίοδο σε όλους τους τομείς. Η Ολυμπιάδα από τα παιδικά της χρόνια έτυχε ιδιαίτερης μόρφωσης πέρα από απλή μάθηση και γραφή. Νωρίς διακρίθηκε για το ανήσυχο και ανικανοποίητο πνεύμα της, τις μεταφυσικές της ανησυχίες και τη δίψα να μάθει περισσότερα για τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου. Έμαθε τα ιερατικά μυστικά στο Μαντείο της Δωδώνης, το οποίο και υπηρέτησε για χρόνια, ενώ ήταν μυημένη και στα Βακχικά Μυστήρια. Ήταν ιέρεια των Καβειρίων Μυστηρίων της Σαμοθράκης, όπου και γνώρισε και ερωτεύτηκε τον Φίλιππο Β'. Το όνομά της, σύμφωνα με τον ιστορικό W. Heckel, ήταν Πολυξένη όταν ήταν παιδί, Μυρτάλη όταν παντρεύτηκε, και αργότερα μετονομάστηκε Ολυμπιάδα και Στρατονίκη. Το όνομα Ολυμπιάδα της δόθηκε, σύμφωνα με την παράδοση, ύστερα από την νίκη του Φίλιππου στους Ολυμπιακούς αγώνες του 356 π.Χ. Υπήρξε η νόμιμη γυναίκα του Φιλίππου και μοναδική βασίλισσα των Μακεδόνων. Έζησε μαζί του είκοσι χρόνια. Ο Φίλιππος, βέβαια, σύμφωνα με τα κρατούντα της εποχής, πήρε πολλές γυναίκες (Αυδάτα, Φιλίνα, Νικησίπολη, Μήδα, κ.α.) που δεν ήταν Μακεδόνισσες, εκτός της τελευταίας, της Κλεοπάτρας. Όταν μπήκε στη Μακεδονική αυλή, βρήκε από αυτές τη Φίλιννα με το γιο της, Αριδαίο, και τη θυγατέρα της Αυδάτας, Κυνάνη. Η Ολυμπιάδα ήταν η πιο μορφωμένη από όλες όσες παντρεύτηκε ο Φίλιππος και από όλες γενικά τις Μακεδόνισσες αρχόντισσες. Εξασκούσε μια απαράμιλλη γοητεία με την ομορφιά της, τη μόρφωση και τη σοβαρότητά της. Θυσίαζε πολλά για την ακόρεστη φιλαρχία της, εκτός από τη ζωή ή τη φήμη του γιου της, Αλέξανδρου, που αγαπούσε παθολογικά. Ο Πλούταρχος, ο οποίος έζησε πολλούς αιώνες αργότερα, τη χαρακτήριζε κακότροπη και ζηλιάρα. Επίσης, αναφέρει ότι εμφανιζόταν με εξημερωμένα φίδια. Αργότερα, λέγεται ότι η ίδια ομολόγησε στο σύζυγό της ότι ο Αλέξανδρος δεν ήταν γιος του, αλλά ότι τον είχε συλλάβει από ένα φίδι που εμφανίστηκε στον ύπνο της, το οποίο, σύμφωνα με το μύθο, ήταν ενσάρκωση του ίδιου του Δία κι ότι ο ίδιος ο Φίλιππος τη χώρισε και την έστειλε στην Ήπειρο κατηγορώντας τη για μοιχεία. Ωστόσο, είχε πολλές αρετές, αρκετές από τις οποίες μετέδωσε στο γιο της, τον Αλέξανδρο. Στην πολυκύμαντη και ταραχώδη ζωή της συναντώνται μεγάλα προτερήματα και μεγάλα ελαττώματα. Ως αφοσιωμένη μητέρα, είχε τάξει τη ζωή της σε ένα μόνο σκοπό και τον υπηρετούσε με πάθος: πώς θα εξασφάλιζε για το γιο της τη διαδοχή του θρόνου της Μακεδονίας μέσα στη δίνη των μηχανορραφιών και δολοπλοκιών στην αυλή της Πέλλας. Και αυτό το ανυποχώρητο πάθος της υπονοούσε ο Φίλιππος, όταν, απαντώντας στο γιο του Αλέξανδρο, που χαρακτήριζε τη μητέρα του ως τη γενναιότερη απ' όλες τις Νηρηίδες, του είπε γελώντας: «όχι μόνο γενναιότερη, αλλά και πολεμικότερη, γιατί δε σταματάει να με καυγαδίζει». Οι σχέσεις των δύο συζύγων έως το 337 π.Χ., οπότε και η Μακεδόνισσα Κλεοπάτρα, ανεψιά του στρατηγού Άτταλου, ανυψώνεται ως ισότιμη και νόμιμη βασίλισσα, υπήρξαν κατά βάση αρμονικές, χωρίς να λείπουν κάποιες εκρήξεις. Ο Φίλιππος της εμπιστευόταν τη διακυβέρνηση του κράτους, όταν απουσίαζε στις συχνές και μακρόχρονες εκστρατείες του. Η Ολυμπιάδα είχε δημιουργήσει στην αυλή δικό της κύκλο ευνοουμένων, που τους προστάτευε ακόμα και από τη στράτευσή τους και την αποστολή στα διάφορα μέτωπα. Ήταν προικισμένη με χαρίσματα μεγάλα, πράγματι ηγεμονικά. Μετά το θάνατο του αδελφού της, Αλέξανδρου, βασιλιά των Μολοσσών, εγκαταστάθηκε στην Ήπειρο και έγινε Αντιβασίλισσα και επίτροπος του ανήλικου εγγονού της, Νεοπτόλεμου Γ'. Στην Ήπειρο, ανέπτυξε πολιτική δράση ιστορικής σημασίας. Πλάτυνε το «κοινό των Μολοσσών» με την εισδοχή νέων Ηπειρωτικών φύλων και το μετονόμασε «Οι Σύμμαχοι των Απειρωτάν», ζωντανεύοντας έτσι το κλονισμένο γόητρο της δυναστείας των Αιακιδών, κυβέρνησε δε την Ήπειρο δεκατρία ολόκληρα χρόνια έως το 317 π.Χ.. Η απροσδόκητη και θλιβερή αγγελία του θανάτου του γιου της, το 323 π.Χ., τη συνέτριψε. Δε θέλησε ποτέ να δεχτεί πως ο Αλέξανδρος πέθανε από φυσιολογικό θάνατο και θρηνούσε ακόμα που μάθαινε ότι έμενε άταφος στη Βαβυλώνα επί δύο χρόνια, εξαιτίας των άγριων αγώνων διαδοχής των στρατηγών του. Η οργή της μεγάλωσε, όταν ο Μακεδονικός στρατός της Ασίας αναγόρευσε βασιλιά τον διανοητικά καθυστερημένο γιο του Φιλίππου – από τη Φίλιννα – ως Φίλιππο Αριδαίο, τον οποίο παντρεύτηκε η φιλόδοξη κόρη της Κυνάνης, Ανταία-Ευρυδίκη, για να εξυπηρετήσει τους φιλόδοξους σκοπούς της. http://conspiracyfeeds.blogspot.gr/2013/07/blog-post_2390.html
Η λέξη φιλοσοφία ετυμολογικά είναι σύνθετη και προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό φιλείν (που σημαίνει αγάπη) και τη λέξη σοφία. Η φιλοσοφία ασχολείται με ερωτήματα ή απορίες που μπορούμε να αποκαλέσουμε οριακά, θεμελιώδη, ή έσχατα. Η αναζήτηση απαντήσεων σε ερωτήματα που πιθανά ξεπερνούν τις ανθρώπινες γνωστικές δυνατότητες, ακόμα κι αν αυτά παραμείνουν τελικά αναπάντητα, βοηθά στη διερεύνηση των ορίων της ανθρώπινης σκέψης. Δεν θα ήταν λάθος να πούμε ότι φιλοσοφία είναι σκέψη πάνω στην ίδια τη σκέψη και τις δυνατότητές της. Οι εκάστοτε φιλόσοφοι, σύμφωνα με το εννοιολογικό περιεχόμενο που προσάπτουν στη φιλοσοφία, δημιουργούν και το ανάλογο φιλοσοφικό ρεύμα. Γενικώς θα μπορούσε να διατυπώσει κανείς ότι φιλοσοφική σκέψη είναι η διανοητική διερεύνηση βαθέων ερωτημάτων για την σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο και την θέση του σ’ αυτόν. Η φιλοσοφία βέβαια δεν αρκείται στην ανάλυση της πραγματικότητας του εμπειρικού κόσμου, αλλά διατυπώνει προτάσεις για την αλλαγή του. Ένας φιλόσοφος δεν αρκείται στο να διατυπώσει πώς έχουν τα πράγματα, αλλά προχωρά και σε συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς θα μπορούσαν να είναι. http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/04/etymologia-filosofias.html
ΠΟΛΥΓΝΩΤΗ (7ος – 6ος πχ. αιώνας) Ο ιστορικός Λόβων ο Αργείος αναφέρει την Πολυγνώτη ως σύντροφο και μαθήτρια του Θαλού. Eίχε γνώσεις πολλών γεωμετρικών θεωρημάτων.. Λέγεται (μαρτυρία Βιτρουβίου), πως και αυτή συνετέλεσε στην απλούστευση των αριθμητικών συμβόλων με την εισαγωγή της αρχής της ακροφωνίας, δηλαδή με την εισαγωγή αλφαβητικών γραμμάτων που αντιστοιχούσαν το καθένα στο αρχικό γράμμα του ονόματος του αριθμού. Έτσι το Δ αρχικό του ΔΕΚΑ, παριστάνει τον αριθμό 10. Το Χ, αρχικό του ΧΙΛΙΑ παριστάνει τον αριθμό 1000 κοκ Κατά τον Βιτρούβιο η Πολυγνώτη διετύπωσε και απέδειξε πρώτη την πρόταση “ΕΝ ΚΥΚΛΩ Η ΕΝ ΤΩ ΗΜΙΚΥΚΛΙΩ ΓΩΝΙΑ ΟΡΘΗ ΕΣΤΙΝ” http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_8210.html
Την ίδια στιγμή που οι Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδος αντιμετώπιζαν τα βάρβαρα στίφη των Περσών εισβολέων στη Σαλαμίνα και στις Θερμοπύλες σ ένα άλλο σημείο το Ελληνικό στοιχείο αντιμετώπιζε θανάσιμο κίνδυνο. Εκεί που ο Ελληνισμός άφησε ανεξίτηλα την πολιτισμική του ταυτότητα και ανωτερότητα σε κάθε επίπεδο. Στη Μεγάλη Ελλάδα της Νότιας Ιταλίας και της Σικελίας, την Magna Grecia.
O Καρχηδόνιος Αμίλκας μαζί με 300.000 άνδρες και 200 πολεμικά πλοία-σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελιανό-ξεκινά από την Καρχηδόνα ,αποβιβάζεται και κατευθύνει την ογκώδη στρατιά του προς την πόλη της Ιμέρας. Λίβυοι, Νουμιδοί, Ίβηρες, Σαρδήνιοι, Φοίνικες Καρχηδόνιοι αποτελούν το αναρίθμητο στράτευμά του το οποίο αρχίζει την πολιορκία της πόλης. Ο Θήρων ο Ακραγαντινός επιχειρεί τολμηρή ξαφνική επίθεση η οποία αποτυγχάνει. Ζητά βοήθεια τοτε από τον ικανότατο τύραννο των Συρακουσών, Γέλωνα. Αυτός καταφθάνει με 50.000 πεζούς και 5.000 ιππείς και με μικρές επιχειρήσεις στην ύπαιθρο και τους πρώτους Καρχηδόνιους αιχμάλωτους εξυψώνει το ηθικό των Ιμεριωτών. Το σχέδιό του είναι να αξιοποιήσει όποια ευκαιρία του παρουσιαστεί με το μικρότερο δυνατό κόστος. Η τύχη που βοηθά τους τολμηρούς ,του χαμογέλασε… Οι άντρες του συνέλαβαν έναν γραμματοκομιστή που θα έφερνε γράμμα στον Αμίλκα ότι οι Σελινούντιοι θα του παρείχαν τους ιππείς τους ως βοήθεια. Η ευκαιρία δεν θα πήγαινε χαμένη. Θα πήγαινε το δικό του ιππικό ,ως Σελινούντες, να τους αιφνιδιάσει .Έτσι κι αλλιώς δεν είχαν εξωτερικές διαφορές σε οπλισμό και εμφάνιση μιας και οι Σελινούντιοι ήταν και αυτοί Έλληνες. Μόλις ξημέρωσε εμφανίστηκαν οι ιππείς του Γέλωνα και οι φύλακες ανυποψίαστοι τους δέχτηκαν..Αμέσως επιτέθηκαν σκοτώνοντας όποιον έβρισκαν μπροστά τους και βάζοντας φωτιά στα πλοία των μισητών εισβολέων. Έφθασαν και σκότωσαν τον ίδιο τον Αμίλκα-κατ άλλη εκδοχή έπεσε μέσα στη φωτιά. Ήταν και το έναυσμα για την γενική επίθεση και το σύνολο του στρατού των Ελλήνων κατέπεσε με μανία στο Καρχηδονιακό στρατόπεδο αρχίζοντας μια σφοδρή και φονική σύγκρουση. Έλληνες Συρακούσιοι και Ακραγαντινοί και όλα τα βαρβαρικά φύλα υπό των Καρχηδονίων πολεμούσαν με λύσσα γνωρίζοντας ότι αυτή η μάχη θα είναι κρίσιμη για το μέλλον τους. Παρά την απρόσμενη και ξαφνική επίθεση οι πολλαπλάσιοι εχθροί είχαν ακόμα το πάνω χέρι και σ αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι μερικοί Έλληνες ασχολήθηκαν με την λαφυραγώγηση του στρατοπέδου. Μία Ιβηρική επίθεση τείνει να απειλήσει την Ελληνική θέση. Η είδηση όμως του θανάτου του Αμίλκα διαδίδεται και πανικοβάλλει τους Καρχηδόνιους. Ο Γέλων δίνει εντολές να μην δείξει κανείς οίκτο και οι εχθροί πλέον σφαγιάζονται ανηλεώς. Ένα μεγάλο τμήμα των Καρχηδονίων διαφέυγει σ ένα λόφο, το όρος Καλόγερος 5 μίλια δυτικά της Ιμέρας, έτοιμο να αντισταθεί με την δύναμη της απελπισίας. Ο Γέλων όμως δεν επιτίθεται, απλά τους περικυκλώνει. Γνωρίζει ότι το όρος αυτό είναι άνυδρο και έτσι σε λίγο το τμήμα παραδίδεται αφυδατωμένο και εξαντλημένο. Το Φοινικικό στράτευμα νικήθηκε πλέον ολοκληρωτικά. Τα αιματοβαμμένα όπλα των Ελλήνων σηκώνονται ψηλά μαζί με τις κραυγές νίκης. Κατά τον Διόδωρο οι απώλειες των Καρχηδονίων ανέρχονται στις 150.000 πολλοί από τους οποίους θα πωληθούν ως δούλοι. Έντρομοι οι Καρχηδόνιοι ζητούν αμέσως συνθήκη ειρήνης σύμφωνα με την οποία θα καταβάλλουν 2.000 τάλαντα και θα κατασκευάσουν δύο ναούς όπου θα χαράσσονταν η συνθήκη. Ο Γέλωνας εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την ευκαιρία που του δόθηκε κερδίζοντας μια τεράστιας σημασίας νίκη. Η ήττα απέτρεψε για 70 χρόνια οποιαδήποτε επιθετική κίνηση της Καρχηδόνας. Αυτό συνέβαλε στην ανάπτυξη και ανάδειξη του Ακράγαντα ως το ομορφότερο ‘κόσμημα’ της Σικελίας και των Συρακουσών ως το μεγαλύτερο πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο της Ελληνικής Δύσης .
Η μουσική στους αρχαίους πολιτισμούς ήταν κάτι παραπάνω από ευχαρίστηση για το αυτί. Ήταν η άλγεβρα των μεταφυσικών θεωριών, η γνώση της οποίας δινόταν μόνο σε μυημένους, αλλά οι αρχές της μέσω του συλλογικού υποσυνείδητου έτρεφαν, επηρέαζαν και εκπαίδευαν τις πλατιές μάζες. Αυτό την έκανε ένα πανίσχυρο όργανο ηθικής διαπαιδαγώγησης, όπως είπε ο Κομφούκιος. Η μουσική συνδέεται στην αρχαία Ελλάδα άμεσα με την ενέργεια και ως εκ τούτου με δυνάμεις που χαρακτηρίζονται ως «υπερφυσικές».Για παράδειγμα, ο Αμφίων, ο εφευρέτης της κιθαρωδίας, δηλαδή τραγουδιού με συνοδεία κιθάρας, ήταν και ο πρώτος θνητός που έπαιξε λύρα , την οποία διδάχτηκε από τον Ερμή ή από τον πατέρα του τον Δία. Κατά την παράδοση, με τη λύρα και το τραγούδι του μάγευε τις πέτρες, έτσι ώστε από μόνες τους τοποθετούνταν και στερεώνονταν, χτίζοντας τα τείχη της Θήβας με τις επτά πύλες (μία για κάθε χορδή της λύρας του). Οπωσδήποτε όμως, η ενέργεια της μουσικής μεταστοιχειώνει και τον ίδιο τον άνθρωπο, όπως αναφέρεται στα Πολιτικά (Η΄, 1339Α-1342Β, V, 3-VII, 11) τουΑριστοτέλη, κατά τον οποίο η αποστολή της μουσικής είναι τριπλή: 1. «παιδιάς ένεκα και αναπαύσεως» - για ψυχαγωγία και ανάπαυση 2. «προς αρετήν τι τείνειν την μουσικήν… και το ήθος ποιόν τι ποιείν» - γιατί μπορεί να ασκήσει ευεργετική επίδραση στη διαμόρφωση του χαρακτήρα 3. «προς διαγωγήν… και προς φρόνησιν» - μπορεί να συμβάλει στη διανοητική και αισθητική απόλαυση και καλλιέργεια. Οι μελετητές κατανοούν σήμερα τη μαθηματική βάση της μουσικής, αλλά ελάχιστοι συνειδητοποιούν πως η Πυθαγόρεια μουσική θεωρία ήταν μόνο μία εφαρμογή των αρχών μίας ολιστικής φιλοσοφίας, η οποία δεν ήταν μόνο τρόπος ζωής, αλλά και σύστημα προσέγγισης της απανταχού παρουσίας του Θεού στη φύση, μέσω της μελέτης των αριθμών. Δε συνηθίζεται να σκεφτόμαστε μαθηματικά όταν ακούμε μουσική, όπως επίσης να φανταζόμαστε μουσική όταν επιλύουμε ένα αλγεβρικό πρόβλημα. Εντούτοις, ο Πυθαγόρας ενοποίησε τη μουσική με τα μαθηματικά, και από τότε αυτές οι δύο ατραποί του πνεύματος δεν χώρισαν ποτέ. Κοινός στόχος και των δύο είναι – μέσω της μελέτης των αναλογιών – η ανακάλυψη της χρυσής τομής, που θα οδηγήσει με τη σειρά της στον αρμονικό συνδυασμό των ήχων των χορδών, στην αρμονική φωτοσκίαση των κιόνων του Παρθενώνα και εν τέλει στην ένωση σώματος και ψυχής. Ο Πυθαγόρας και οι μαθητές του ανέπτυξαν την τετρακτύ, δηλαδή τον τετραδικό τριγωνικό αριθμό της τελείωσης ΔΕΚΑ, συνδυασμό της ενότητας = ΕΝΑ, του ζεύγους των αντίθετων πόλων = ΔΥΟ, της τριαδικής φύσης της θεότητας = ΤΡΙΑ και της εκδήλωσης στον υλικό κόσμο = ΤΕΣΣΕΡΑ. Η πραγματικότητα της ύπαρξης μίας τέτοιας αναλογίας – ανεξάρτητα από την ερμηνεία – φαίνεται γεωμετρικά και αποδεικνύεται αλγεβρικά, όπως δείχνουν το σχήμα και η ισότητα, αντίστοιχα: Η ερμηνεία των αρχαίων πάνω στο σύμβολο ήταν τα τέσσερα στοιχεία (ΦΩΤΙΑ – ΝΕΡΟ – ΑΕΡΑΣ – ΓΗ ) και σε αυτό έδιναν τους όρκους τους οι Πυθαγόρειοι. Πάνω στην τετρακτύ βρίσκονται οι βασικές αναλογίες του μήκους μιας χορδής, που αφορούν τατελείως σύμφωνα μουσικά διαστήματα: 2/1 = οκτάβα, 3/2 = πέμπτη, 4/3 = τέταρτη. Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν πως η τετρακτύς αποτελεί το περίγραμμα της ολικής ουσίας του σύμπαντος. Ο όρκος τους ήταν : «ορκίζομαι σε αυτόν που παρέδωσε την τετρακτύ στις επόμενες γενεές, πηγή της αιώνιας φύσης μέσα στις ψυχές μας». Ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της φιλοσοφίας τους, εκφράζοντας την ολότητα που ενυπάρχει μέσα στη δεκαπλή φύση της θεϊκής ενότητας τεσσάρων επιπέδων, που αντιπροσωπεύονται από τις τέσσερις σειρές της τετρακτύος , των οποίων τα στοιχεία, δηλ. οι αριθμοί έχουν άθροισμα 10. Αυτή η αδιαίρετη Μονάδα, το 1, είναι η πηγή όλων των αριθμών και φυσικά και των πραγμάτων. Στην τετρακτύ όμως, κατορθώνει και δημιουργεί τα δέκα (ή τα 10000 πράγματα των Ανατολικών), δηλαδή την πολυπλοκότητα της εξελιγμένης μορφής , χωρίς να χάνει τη μοναδικότητά της. Αυτό βεβαίως είναι ένα μυστήριο, που μπορεί να προσεγγιστεί μόνο μέσω του αφηρημένου νου, ο οποίος συνδέει τον κόσμο των Ιδεών με τις εικόνες τους, δηλαδή τις Μορφές. Ενδιαφέρον αποτελεί επίσης και το γεωμετρικό σχήμα τετράεδρον. Έχει τέσσερα ισόπλευρα τρίγωνα σαν έδρες, μοιάζοντας με μία ισόπλευρη τριγωνική πυραμίδα, που όμως και η βάση της είναι επίσης τρίγωνο. Συμβόλιζε για τους Πυθαγόρειους τον αριθμό 4, που εμφανίζεται στο τετράχορδο και στις τέλειες τέταρτες, στις οποίες οι Έλληνες διαιρούσαν τις μουσικές κλίμακες. Στερεοσκοπικά είναι η προέκταση της τετρακτύος στο χώρο. Το τετράεδρον εκφράζει το μαθηματικό χαρακτήρα των μουσικών τρόπων που η ορθόδοξη και η καθολική εκκλησία (αν και με διαφοροποιημένους τρόπους και άλλες μεταγενέστερες επιρροές) υιοθέτησαν από την αρχαία Ελλάδα και οι οποίοι αναπτύχθηκαν γενικότερα στις μεσογειακές χώρες. Αρχικά τους τρόπους αυτούς υιοθέτησαν και οι Διαμαρτυρόμενοι, αν και αργότερα δημιούργησαν δικό τους σύστημα ή δικό τους μουσικό είδος, οι μεν Γερμανοί το συγκερασμένο σύστημα, οι δε Αμερικανοί (διατηρώντας αρμονικές βάσεις και το κούρδισμα του συγκερασμένου, προσθέτοντας νέγρικους ρυθμούς και μελωδίες) τογκόσπελ (είδος). Νεότεροι πειραματιστές εξάλλου, χρησιμοποιούν αυτούσια την Πυθαγόρεια κλίμακα, χωρίς βέβαια απαραίτητα οι ίδιοι να σχετίζονται πλέον με συγκεκριμένη μεταφυσική άποψη στον τρόπο ζωής και αντίληψής τους. Έτσι, τελικά, οι συμπαντικές αρχές κατορθώνουν και περνούν διαχρονικά διαμέσου πολιτισμών και διαφορετικών δοξασιών. Η πυθαγόρεια μουσική κλίμακα εν γένει, εκτός από το γεγονός ότι αποτελεί τη βάση για την ευρωπαϊκή διατονική κλίμακα, έχει μαθηματική πληρότητα, συμμετρία και αναλογίες που αντιστοιχούν σε αριθμούς, που ορισμένοι επιστήμονες θεωρούν ότι περιγράφουν τις βασικές μονάδες της ύλης. Στη θεωρία τωνΥπερχορδών, μικροκοσμικές χορδές σχηματίζουν τα ατομικά και υποατομικά σωματίδια της ύλης, ανάλογα με τον τρόπο που αυτές δονούνται. Μελετώντας τους μαθηματικούς νόμους της αναλογίας των δονήσεων, ουσιαστικά αποκτούμε μια ιδέα του Δισκοπότηρου της Φυσικής με τη θεωρία του Παντός, που αναφέρεται σε όλες τις δυνάμεις της φύσης. Το σημαντικότερο, όμως, και απλούστερο για όλους μας ταυτόχρονα, είναι η κατα-νόηση των πνευματικών καταβολών που έχουμε κληρονομήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια και καλούμαστε να φανούμε αντάξιοί τους. Για έναν Πυθαγόρειο, η σύνδεση μεταξύ μουσικής και τετρακτύος δείχνει τη συμπαντική εφαρμογή της ιερής τετρακτύος, όχι μονάχα σαν αφηρημένη παρουσίαση της δεκαπλής φύσης της θεότητας, αλλά και σαν μία πραγματική περιγραφή των μουσικών εμπειριών των αρχαίων, που διαπερνούν συθέμελα τους απογόνους με τη μορφή νέων πολιτισμών και ανθρωποποίητων θεολογιών. Το κραταιό τετραδικό σύμβολο εκφράζει τη δεκαπλή φύση της Θείας Παρουσίας στο φαινομενικό κόσμο, καθώς οι Μοριακοί Φυσικοί που εργάζονται πάνω στη θεωρία των υπερχορδών έχουν αθέλητα οδηγηθεί στο ίδιο συμπέρασμα, δηλαδή ανακάλυψαν πως το χωροχρονικό σύμπαν πρέπει να αποτελείται από δέκα διαστάσεις! Όπως τα μαθηματικά είναι η γλώσσα του Θείου Νου , στην οποία ο Γαλιλαίος είπε ότι είναι γραμμένο το βιβλίο της Φύσης, εκφράζοντας όλες τις πιθανές καταστάσεις του φυσικού κόσμου, έτσι και η μουσική είναι η φυσική γλώσσα που εκφράζει όλες τις καταστάσεις της Ψυχής. Τελειώνοντας, κρίνω σκόπιμο να σημειώσω, πως σκοπός του αρθρογράφου δεν είναι σε καμία περίπτωση ούτε η ονοματολογική αναφορά κλιμάκων και μουσικών συστημάτων – γιατί κάτι τέτοιο αφενός δε θα ήταν δυνατό μέσα σε ένα άρθρο, αφετέρου δε οποιοδήποτε έγκυρο κατάστημα μουσικών βιβλίων έχει ήδη όλο το γνωστό σε μας υλικό για κάτι παρόμοιο – αλλά ούτε και η κριτική που γίνεται πολλές φορές εναντίον άλλων μουσικών και μαθηματικών συστημάτων πλην του Πυθαγόρειου. Προσωπική άποψη του γράφοντος είναι πως κάθε σύστημα είναι αναγκαίο για την εξέλιξη λαών, κρατών και ηπείρων. ¶λλωστε, το ίδιο ισχύει για τις θρησκείες και τις ιδεολογίες, και ας μην ξεχνάμε πως η μουσική συμβαδίζει χωροχρονικά μαζί τους. Ας σταθούμε στη φιλοσοφική πλευρά του θέματος, αντί της στείρας αντιπαράθεσης των πολιτισμών. Σε αυτή την άποψη, η ερμηνεία των εσωτερικών συμβόλων μένει απαράλλαχτη, ακόμα και αν γράφουμε μονοτονικά, αν μετράμε με 1,2,3… και όχι με α,β,γ (αν και υπάρχουν μελετητές που δείχνουν πως οι αραβικοί αριθμοί είχαν σχεδιαστεί ως σύμβολα από τον ίδιο τον Πυθαγόρα) και αν συνθέτουμε συγκερασμένα (αλλιώς δε θα μπορούσαμε να χρησιμοποιούμε τις πολύπλοκες συγχορδίες και αντιστίξεις και θα συνθέταμε μόνον αρχαία μουσική, πράγμα το οποίο σίγουρα δεν αρκεί για να εκφράσει τη σύγχρονη ανθρωπότητα). Εάν βαδίζαμε άλλωστε με τη λογική της τυπολατρείας, θα έπρεπε να καταργήσουμε όλη την παράδοση της αστρολογίας, διότι αστρονομικά δεν ισχύει ακριβώς πλέον, λόγω της μετάπτωσης των ισημεριών. Ωστόσο, τα σύμβολά της ισχύουν και στη σύγχρονη εποχή, έστω και μόνο (αν και στην πραγματικότητα για πολύ περισσότερα) εξαιτίας των από χιλιάδων ετών δομημένων σκεπτομορφών πάνω στο σύμβολο του Ζωδιακού. Θα ήταν παράλειψη εξάλλου να προσθέσω, πως , για την εποχή του, ο Πυθαγόρας δημιούργησε και αυτός ένα συγκερασμένο σύστημα, καταργώντας ουσιαστικά πολλά από τα μόρια (μονάδες μικροκουρδίσματος) της Ανατολής, θεωρώντας πως δεν εξυψώνουν τον άνθρωπο.
Οσο περίεργο και αν φαίνεται, οι πληροφορίες που μας διασώζουν οι γραπτές μαρτυρίες για το παρουσιαστικό και την όλη εμφάνιση του Αλεξάνδρου είναι λιγοστές. Δεν πρέπει βέβαια να λησμονούμε ότι από το έργο των ιστορικών, των σύγχρονων με τον Μακεδόνα βασιλιά, ελάχιστα σπαράγματα μας έχουν διασωθεί, ενώ η πρώτη σωζόμενη βιογραφία του είναι γραμμένη περίπου 400 χρόνια μετά το θάνατό του. Ετσι, η κύρια πηγή των γνώσεών μας για την εξωτερική του εμφάνιση είναι οι σωζόμενες απεικονίσεις του σε ποικίλες δημιουργίες της τέχνης. Αλλά και αυτές, αν εξαιρέσουμε ορισμένες, κυρίως νομίσματα, χρονολογούνται μετά τον θάνατό του, πολλές μάλιστα εξ αυτών αιώνες μετά. Ο Αλέξανδρος δεν φαίνεται να ήταν ιδιαίτερα υψηλός, κάτι που προκύπτει έμμεσα από ορισμένα ενδεικτικά επεισόδια που μας διασώζουν αρχαίοι συγγραφείς. Οταν π.χ. ο Αλέξανδρος με τον Ηφαιστίωνα, τον επιστήθιο φίλο του, φορώντας ίδια στολή μπήκαν στη σκηνή της οικογένειας του Δαρείου που είχε αιχμαλωτισθεί μετά τη μάχη στην Ισσό, ο δεύτερος υπερείχε σαφώς σε ανάστημα και ομορφιά. Ετσι η μητέρα του Πέρση βασιλιά εξέλαβε αυτόν ως Αλέξανδρο και κινήθηκε προς αυτόν για να τον προσκυνήσει. Διαφωτιστικές ως προς την εξωτερική εμφάνιση του Αλεξάνδρου είναι οι πληροφορίες της αρχαίας γραμματείας που αναφέρονται σε γνωρίσματα αγαλμάτων του Αλεξάνδρου, που είχε φιλοτεχνήσει ο Σικυώνειος Λύσιππος. Ως γνωστόν, στον μεγάλο αυτό γλύπτη είχε αναθέσει ο Αλέξανδρος την κατασκευή του επίσημου πορτραίτου του, δηλαδή την εικόνα του που ήθελε να προβάλλει στους υπηκόους του. Και αυτό «γιατί μονάχα (ο Λύσιππος) αποτύπωνε στο χαλκό το ήθος του, δηλαδή την προσωπικότητά του, και αποκάλυπτε μαζί με τη μορφή και την αρετή του». Αρχαίοι συγγραφείς μας πληροφορούν ότι στα αγάλματα αυτά η κεφαλή του είχε μια κίνηση προς τα πάνω, ο λαιμός τους μια ελαφριά στροφή προς τα αριστερά, τα μάτια του ακτινοβολούσαν ένα τρυφερό και συνάμα παθιασμένο «υγρό» βλέμμα, ενώ η όλη εικόνα του εξέπεμπε αρρενωπότητα και διακρινόταν από λεοντώδη χαρακτηριστικά. Τα τελευταία εξωτερικεύονταν κυρίως με τα πλούσια μαλλιά που χωρίζονταν στη μέση πάνω από το μέτωπο, θυμίζοντας χαίτη λιονταριού. Εμοιαζαν πράγματι με λιονταρίσια χαίτη γιατί οι διατεταγμένοι σε δυο σειρές βόστρυχοί τους ήταν φλογόσχημοι και ορθώνονταν στο κεντρικό τμήμα του μετώπου πέφτοντας προς τους κροτάφους. Ενα άλλο βασικό γνώρισμα των πορτραίτων του Αλεξάνδρου ήταν το ξυρισμένο πρόσωπο. Πρέπει να είναι ένας από τους πρώτους διάσημους θνητούς που απεικονίστηκε στη μεγάλη πλαστική της ελληνικής αρχαιότητας χωρίς γένι, κάτι που σαφώς υποδήλωνε τη φυσική ομορφιά και τη νεότητά του, ενώ σε παλιότερες εποχές το ξυρισμένο πρόσωπο ήταν συνήθως σημάδι δειλίας και θηλυπρέπειας. Δεν μας έχει διασωθεί κανένα από τα αγάλματα του Αλεξάνδρου που είχε φιλοτεχνήσει ο Λύσιππος. Ωστόσο γνωρίζουμε ορισμένα μεταγενέστερα, που άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο μας δίνουν κάτι από τα λυσίππεια αυτά έργα. Το πιο γνωστό από αυτά, που συμβαίνει μάλιστα να είναι και το μόνο του οποίου η ταύτιση ως πορτραίτο του Αλεξάνδρου επιβεβαιώνεται από την επιγραφή που φέρει, δυστυχώς δεν μας διασώζεται σε καλή κατάσταση και επιπλέον φέρει πολλές συμπληρώσεις. Πρόκειται για μια μαρμάρινη ερμαϊκή στήλη του 2ου αι. μ.X. που βρέθηκε στα περίχωρα της Ρώμης και βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου. Είναι γνωστή στους ειδικούς ως στήλη Azara από το όνομα ενός Ισπανού διπλωμάτη που την είχε κάποτε στην κατοχή του. Πρέπει να σημειώσω ότι τα αγάλματα του Αλεξάνδρου που έπλασε ο Λύσιππος επηρέασαν αποφασιστικά τις επίσημες απεικονίσεις των διαδόχων του και ως ένα βαθμό χρησίμευσαν ως πρότυπό τους. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες ελληνιστικοί ηγεμόνες και αργότερα Ρωμαίοι αυτοκράτορες και στρατηγοί μιμήθηκαν γνωρίσματα των επίσημων αυτών απεικονίσεων του Αλεξάνδρου. Ολες όμως οι παραπάνω πληροφορίες που αντλούμε από την αρχαία γραμματεία για τα γνωρίσματα των πορτραίτων του Αλεξάνδρου και τα οποία ανιχνεύονται πράγματι και στις σωζόμενες απεικονίσεις του, δεν αποτύπωναν ασφαλώς πιστά την πραγματικότητα. Τα χαρακτηριστικά αυτά ήταν εξιδανικευμένα και συνέθεταν μια μορφή σκόπιμα ωραιοποιημένη, που βρισκόταν σε συμφωνία με μια πολιτική που τέθηκε σε εφαρμογή όσο ζούσε ο Αλέξανδρος φυσικά συνεχίστηκε και μετά το θάνατό του και επέβαλλε τη θεοποίησή του. Στη διαμόρφωση αυτής της εικόνας η συμβολή του ίδιου πρέπει να ήταν καίρια. Για λόγους πολιτικούς επεδίωκε να καθιερώσει ένα συγκεκριμένο τρόπο απεικόνισής του που θα βοηθούσε στην επίτευξη των επιδιώξεών του και στην εμπέδωση της κυριαρχίας του. Ετσι ανάλογες απεικονίσεις του εμφανίστηκαν και σε άλλες εκφάνσεις της τέχνης εκτός από την πλαστική, όπως π.χ. στη ζωγραφική και τη σφραγιδογλυφία. Είναι γνωστό ότι ως επίσημο ζωγράφο του ο Αλέξανδρος είχε χρίσει τον Απελλή, ο οποίος απέδιδε στο πρόσωπό του με ανυπέρβλητο τρόπο υπερφυσικά χαρακτηριστικά, ενώ τη χάραξη της μορφής του στους σφραγιδόλιθους, πιθανόν και στα νομίσματα, την είχε αναθέσει στον Πυργοτέλη. «Αμίμητος» ήταν ο πίνακας του Απελλή που απεικόνιζε τον Αλέξανδρο ως «κεραυνοφόρον». Βρισκόταν στο ναό της Αρτέμιδος στην Εφεσο και ήταν ένα έργο που εξέπεμπε σαφή πολιτικό συμβολισμό. Υπενθύμιζε στους επισκέπτες του μεγάλου αυτού ιερού τη σχέση του Αλεξάνδρου με τον Δία, τον βασιλιά των θεών, που πρόβαλλε η κρατική προπαγάνδα. του κ.Μιχάλη A. Τιβέριου, καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Ο Ησίοδος υπήρξε ο δεύτερος σε σπουδαιότητα αρχαίος ποιητής μετά τον Όμηρο. Γεννήθηκε στην Άσκρη της Βοιωτίας, όπου κατέφυγε ο πατέρας του από την αιολική Κύμη της Μικράς Ασίας, αλλά η ημερομηνία της γέννησής του δεν είναι γνωστή. Υπολογίζεται ότι έζησε γύρω στο 700 ή 800 π.Χ. Επισκεπτόμενος συχνά το όρος Ελικώνα, όπου οι μύθοι έλεγαν ότι κατοικούσαν οι Μούσες, έλεγε ο ίδιος ότι εκείνες του έδωσαν το χάρισμα της ποίησης. Επειδή μεγάλωσε σε αυτό το ιερό και αγροτικό περιβάλλον τα ποιήματα του έχουν διδακτικό και θρησκευτικό περιεχόμενο, ενώ με τον Ησίοδο η Ελλάδα βγαίνει από το σκοτάδι του μύθου αφοί ο ίδιος αντλεί τα θέματα του όχι μόνο από τη φαντασία αλλά και από την ζωή φέρνοντας έτσι την ποίηση πιο κοντά στον άνθρωπο. Ο τρόπος και χρόνος θανάτου του είναι συγκεχυμένος. Μία παράδοση θέλει τον τάφο του Ησίοδου στον Ορχομενό Βοιωτίας, ενώ σύμφωνα με μια άλλη, το μαντείο των Δελφών έβγαλε χρησμό ότι ο Ησίοδος θα πέθαινε στη Νεμέα, οπότε εκείνος κατέφυγε στη Λοκρίδα, όπου όμως σκοτώθηκε στον τοπικό ναό του Νεμαίου Δία και ετάφη εκεί Ο Ησίοδος, με το έργο του Θεογονία, αποπειράθηκε, για πρώτη φορά, να συγκεντρώσει τους θρησκευτικούς μύθους που ήταν διαδεδομένοι σε όλη την Ελλάδα. Επίσης κατέγραψε τις δοξασίες για τη δημιουργία του κόσμου και αποτύπωσε τα γενεαλογικά δέντρα των θεών. Χάος - Γαία - Έρως Στην Θεογονία του Ησίοδου προϋπάρχουν τρία στοιχεία, το Χάος, η Γαία και ο Έρως. Αυτές οι τρεις μορφές δεν έχουν γεννηθεί η μία από την άλλη. Είναι αυτογέννητες κι απέχουν μόνο χρονικά στη σειρά της γέννησής τους. Από τους τρεις πρώτους θεούς μόνο ο Έρως δε γεννά απογόνους. Αυτός ενώνει και ωθεί τις άλλες δυνάμεις σε δημιουργία. Από το Χάος γεννήθηκαν το Έρεβος και η Νύχτα. Κι από την ένωση των δυο τους γεννήθηκαν ο Αιθέρας και η Ημέρα. Η Γαία χωρίς ερωτική ένωση γεννά μόνη της τον Ουρανό, που έχει όση έκταση έχει κι εκείνη. Γέννησε επίσης τα Όρη και τον Πόντο. Έτσι όλη η διαμόρφωση του κόσμου ξεκινά από εκείνη. Η Γαία δημιουργεί το σύμπαν γεννώντας τα συστατικά του. Παραχωρεί μέρος από τις εξουσίες της στον Ουρανό και τεκνοποιεί από το σπέρμα του τον Ωκεανό, τον Κοίο, τον Κρείο, τον Υπερίονα, τη Θεία, τη Ρέα, τη Θέμιδα, τη Μνημοσύνη, τη Φοίβη, την Τηθύα, τον Κρόνο. Εκτός από τους Τιτάνες γέννησε τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες. Ουρανός - Κρόνος - Ζευς (Δίας) Ο Ουρανός χάνει την εξουσία του από τον Κρόνο, ο οποίος του κόβει τα γεννητικά όργανα. Από το αίμα του Ουρανού γεννιούνται οι Ερινύες, οι Γίγαντες, οι Μελίες και από το σπέρμα του κομμένου αιδοίου του γεννιέται η Αφροδίτη. Ο Ουρανός προφητεύει ότι ο Κρόνος θα χάσει την εξουσία από κάποιο από τα παιδιά του. Για το λόγο αυτό καταπίνει όποιο παιδί γεννάει η σύζυγός του Ρέα. Καταπίνει τη Δήμητρα, την Εστία, την Ήρα, τον Άδη και τον Ποσειδώνα. Όταν έρχεται η σειρά να γεννηθεί ο Δίας η Ρέα δίνει στον Κρόνο έναν σπαργανωμένο λίθο αντί του νεογέννητου Διός και κρύβει το βρέφος σε ένα σπήλαιο του όρους Δίκτη στην Κρήτη. Όταν μεγαλώνει ο Δίας αναγκάζει τον Κρόνο να βγάλει από την κοιλιά του τα αδέλφια του κι ύστερα από συγκρούσεις, ο Δίας, παίρνει την εξουσία στα χέρια του και από τότε ξεκινά η εποχή των Ολύμπιων θεών. Επειδή σε αυτές τις σελίδες μας ενδιαφέρουν περισσότερο οι κοσμογονικές απόψεις των αρχαίων θα περιοριστούμε σε αυτήν τη σύντομη γενεαλογική αναφορά στους θεούς και θα αναφερθούμε εκτενέστερα σε αυτούς στις σελίδες που έχουν δημιουργηθεί για την παρουσίασή τους. (Θεοί - Δαίμονες) Κατεβάστε σε αρχείο pdf τη Θεογονία του Ησίοδου http://www.theogonia.gr/cosmogonia/downloads/Theogonia.pdf. Το κείμενο είναι πλήρες, είναι γραμμένο στα αρχαία Ελληνικά και χρησιμοποιεί το πολυτονικό σύστημα. Το αρχείο έχει μέγεθος 132 ΚΒ και αποτελείται από 38 σελίδες. http://www.theogonia.gr/cosmogonia/isiodos.htm
Επισήμως, η πρώτη χρεοκοπία παγκοσμίως σημειώθηκε το 454 προ Χριστού στον Ναό της Δήλου.
Τον 4ο αιώνα π.Χ. στον Ναό του Απόλλωνα στη Δήλο βρίσκονταν οι θησαυροί της συνομοσπονδίας των ελληνικών πόλεων-κρατών κάτω από την ηγεσία της Αθήνας.
Εκεί φυλασσόταν το τεράστιο ποσό των εισφορών των συμμάχων και εκεί γίνονταν οι συναντήσεις των αντιπροσώπων.
Οι πόλεις-κράτη συνέβαλαν στο ταμείο με τη μορφή οικονομικών πόρων, στρατευμάτων και πλοίων, ενώ τα μέλη είχαν ισότιμη ψήφο στο συμβούλιο που είχε δημιουργηθεί. Το ποσό της οικονομικής συμβολής καθοριζόταν από την Αθήνα, η οποία κατάφερε κάποια στιγμή να μεταφερθεί το θησαυροφυλάκιο της Συμμαχίας από τη Δήλο στην Αθήνα, καθώς πολύ σύντομα η Δηλιακή Συμμαχία εξελίχθηκε σε Αθηναϊκή Ηγεμονία.
Ο Αριστείδης καθόρισε πρώτος το ποσό της εισφοράς για κάθε πόλη με τόσο δίκαιο τρόπο που οι σύμμαχοι τον ονόμασαν «τον δικαιότερο από όλους τους ανθρώπους».
Το 454 π.Χ., λοιπόν, και ενώ η περίφημη αθηναϊκή συμμαχία έχει ανασυσταθεί, 13 πόλεις-κράτη προχώρησαν σε δανεισμό από τον Ναό της Δήλου. Οι δέκα πόλεις-κράτη, όμως, δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα χρέη τους, προχωρώντας έτσι στην πρώτη... στάση πληρωμών της παγκόσμιας ιστορίας!
Δύο από τις δέκα πόλεις-κράτη, μάλιστα, δεν μπόρεσαν τελικά να αποπληρώσουν τα χρέη τους, ενώ οι υπόλοιπες οκτώ ζήτησαν αυτό που αποκαλείται... επαναδιαπραγμάτευση χρέους.
Η στάση πληρωμών στην Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν, λοιπόν, άγνωστο φαινόμενο, διότι -όπως λέγεται- οι αρχαίοι Ελληνες ως έμποροι αναγνώριζαν αυτό που αποκαλείται σήμερα συνυπευθυνότητα χρέους – δηλαδή ότι ο δανειστής πρέπει να αναλαμβάνει μερίδιο του ρίσκου αν κάτι πάει στραβά.
Το θέμα είναι, πάντως, ότι πολλά από τα δάνεια χορηγήθηκαν τότε με τη σίγουρη πρόβλεψη ότι ο οφειλέτης θα αποδειχτεί τελικά ανίκανος να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του.
Μετά τη πτώχευση ο Περικλής μετέφερε το ταμείο της Συμμαχίας στην Ακρόπολη της Αθήνας. Με αυτό τον τρόπο οι αποφάσεις λαμβάνονταν μόνο από την Αθήνα και ο φόρος οριζόταν από την Εκκλησία του Δήμου. Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Τα Ηλύσια πεδία και τα νησιά των Μακάρων στη φαντασία των αρχαίων ταυτίζονταν, με τη διαφορά ότι στη πρώτη περίπτωση πρόκειται για κάμπους και στη δεύτερη για ευλογημένα νησιά (ή για ένα μόνο νησί).... Ήταν παραδεισένιοι τόποι που βρίσκονταν στα πέρατα της γης, δυτικά, κοντά στο Ωκεανό, που τους χάιδευαν οι αύρες, ή τους δρόσιζαν οι απαλές πνοές του Ζέφυρου που έφθαναν από τον Ωκεανό, χωρίς μήτε να τους παγώνουν μήτε να τους ζεσταίνουν πολύ. Τα νησιά αυτά τα κυβερνούσε ο Ραδάμανθυς που εκτελούσε τις εντολές του Κρόνου. Στους παραδεισένιους αυτούς τόπους, πήγαιναν οι αγαπημένοι ήρωες των αρχαίων Ελλήνων, όταν πέθαιναν. Εκεί οι "θεοί" τους χάριζαν την αθανασία και περνούσαν μια ζωή ξένοιαστη, χωρίς να τους ταλαιπωρούν ούτε χιόνια, ούτε βαρυχειμωνιές, ούτε νεροποντές. Οι εκλεκτοί που πήγαιναν εκεί χαίρονταν όσα δεν μπορούν να χαρούν οι κοινοί άνθρωποι πάνω στη γη. Περνούσαν τις ώρες τους χωρίς καμιά βιοτική έγνοια, γυμνάζονται, τρέχουν πάνω στα άλογά τους, παίζουν πεσσούς, συνοδεύουν τα τραγούδια τους με την κιθάρα και φυσικά τρωνε όλοι μαζί στεφανωμένοι. Κάθονται παρέες - παρέες και κουβεντιάζουν ώρες πολύ, μέσα σε μια ατμόσφαιρα που μοσκοβολάει από το θυμίαμα που καιει πάνω από τους βωμούς των θεών. Από τις πηγές που ξέρουμε μαθαίνουμε ότι τα Ηλύσια φιλοξενούσαν τον Μενέλαο, τον Κάδμο, τον Πηλέα, τον Διομήδη, τον Λύκο (που ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Πλειάδας Κελαινώς) και τον Αχιλλέα. Στον ευλογημένο εκείνο τόπο ό ήλιος λάμπει μέρα και νύχτα χωρίς να σκοτεινιάζει. Η γη χαρίζει εδώ τρεις φορές το χρόνο τους καρπούς της. Ολόγυρα από την πολιτεία παντού λιβάδια και δάση από πανύψηλους κέδρους και δέντρα με χρυσούς καρπούς. Τα ποτάμια κυλούν χειμώνα καλοκαίρι ήσυχα χωρίς να ξεχειλούν και να ρημάζουν τις καλλιέργειες, ούτε πάλι να ξεραίνονται... Φανταστικός και πανέμορφος τόπος, τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες τοποθετούν στη δυτική άκρη της Γης. Το όνομα Ηλύσια για πρώτη φορά συναντάται στην Οδύσσεια (δ 563), όπου κατά τον Όμηρο: Εκεί οι ημέρες των θνητών ανάλαφρες διαβαίνουν, δεν έχει ούτε χειμώνα εκεί, μήτε βροχή και χιόνα, μόνον τον Ζέφυρο, τον αέρα τον γλυκό, ανεβάζει παντοτινά ο Ωκεανός και τους εκεί θνητούς δροσίζει. Κατά τους μεταγενέστερους επίσης ποιητές, και ιδίως κατά τον Πίνδαρο, τα Ηλύσια ή Νήσοι των Μακάρων είναι η κατοικία όπου είχαν το προνόμιο να κατοικούν τα θνητά τέκνα των θεών και οι ένδοξοι ήρωες. Έτσι κατά τον Ίβυκο, ο Αχιλλεύς, όταν μετά το θάνατό του ανήλθε στα Ηλύσια, συζεύχθηκε την Μήδεια (κατά την Οδύσσεια όμως αυτός βρισκόταν στον Κάτω Κόσμο). Άλλοι ήρωες που αναφέρεται ότι κατοικούσαν εκεί ήταν: ■ ο Πηλεύς ■ ο Διομήδης, ■ ο Κάδμος, ■ αρκετοί ήρωες του Τρωικού και του Θηβαϊκού πολέμου. Αργότερα όμως, όταν τα Ελευσίνια Μυστήρια έγιναν εξαπλώθηκαν, η ευτυχία των Ηλυσίων έπαψε να ανήκει πλέον αποκλειστικά στην τάξη των ευγενών και επεκτάθηκε και σε μύστες των μυστηρίων.
Ο Βιργίλιος αναφέρει ότι την χώρα αυτή τη λούζει καθαρό και λαμπρό φως και σε αυτήν οι άνθρωποι επανευρίσκουν τις απολαύσεις της Γης, μέσα στην τέλεια ευδαιμονία, εφόσον βέβαια υπήρξαν αγαθοί κατά την επίγεια ζωή τους. Από το e-rodios kalyterotera.gr
Από την έβδομη ακόμη χιλιετία εμφανίζονται στην ανατολική Μεσόγειο πολιτισμοί που βασίζουν την οικονομία τους στη γεωργία. Συνηθέστερα δημητριακά της περιοχής είναι ο σίτος, ως μονόκοκκος απόγονος αυτοφυούς μορφής, ως δίκοκκος και σκληρός, τέλος ως σπελτοειδής και κοινός, καθώς και η δίστοιχη ή εξάστοιχη κριθή. Στους νεολιθικούς χρόνους ο θερισμός γίνεται με δρεπάνι που φέρει οδόντες από πυριτόλιθο, ενώ αργότερα εδραιώνεται η μεταλλική λεπίδα. Τα στάχυα συγκεντρώνονται σε κυκλικό περιφραγμένο αλώνι και συνθλίβονται με τη βοήθεια πριονωτής πλάκας. Ακολουθεί λίχνισμα και φύλαξη του καρπού, κατά προτίμηση χωρίς προηγουμένη απομάκρυνση του κελύφους. Η παρασκευή του αλεύρου απαιτεί δύο τουλάχιστον κοσκινίσεις των σπόρων. Σκληρότερα είδη σίτου αποφλοιώνονται με περαιτέρω σύντομη φρύξη σε φούρνο, λειοτρίβηση σε ρηχό ιγδίο και νέα κοσκίνιση. Την πρώτη αυτή φάση καθαρισμού ακολουθεί η κυρίως άλεση, που σύντομα θα εγκαταλείψει τον παλινδρομικό τριπτήρα για να υιοθετήσει την περιστροφική κανονικότητα του χειρομύλου και την αυτόνομη παροχή του υδρομύλου. Προηγούμενη αδρή ομογενοποίηση σε ιγδίο διευκολύνει τις διαδικασίες. Η τελευταία φάση της διεργασίας συνίσταται σε έψηση της ζύμης, αρχικά σε απλούς λάκκους ή επίπεδους βωμούς και κατόπιν σε φούρνους - κατά κύριο λόγο θολωτές πέτρινες κατασκευές αλειμμένες με πηλό. Οι χυλοί θα ληφθούν με βρασμό του αποφλοιωμένου καρπού ή του αλεύρου. Είδη άρτων Οι ποιότητες των αρχαιοελληνικών άρτων είναι πολλές. Ο πλακίτης θερμαίνεται σε πυρωμένες πλάκες και ο σποδίτης στη στάχτη, ο τηγανίτης, ο τυρόεις και το λάγανον υπενθυμίζουν αντίστοιχες σύγχρονες γεύσεις, ο άζυμος παρασκευάζεται χωρίς μαγιά και ο σιλιγνίτης από λεπτότατο άλευρο, ο χονδραλεσμένος σεμιδαλίτης και ο ξηρός δίπυρος διακρίνονται για την ανθεκτικότητά τους, ο πιστός προέρχεται από τον κέγχρο. Τέλος, αρτύματα προσδίδουν ποικιλία και άρωμα στον βωλητίνο, πασπαλισμένο με σπόρους μήκωνος, στον στρεπτίκιο, εμποτισμένο με πιπέρι και ελαιόλαδο, στον όμωρο, ζυμωμένο με μέλι και σησάμι, στον αλειφατίτη, πλούσιο σε λιπαρά πρόσθετα. Τα προϊόντα τούτα μιας εξεζητημένης αρτοποιητικής τέχνης θα υμνηθούν από τον Αθήναιο ως ευστόμαχα και διεγερτικά της ορέξεως. Εύγευστα γιατρικά Εντάσσοντας τον άρτο, ή και τα άλευρα, στα διατροφικά σχήματα: και τον υπόλοιπο χρόνο να τρέφεται με κρίθινες πίττες και άρτο, τρώγοντας και από τα δύο, ή: να παραμείνει νήστις, εκτός από εψημένο άλευρο, τα ιπποκρατικά κείμενα θα καθιερώσουν τους χυλούς των σιτηρών ως θεμελιώδη διαιτητικά προϊόντα επί ποικίλων ασθενειών: οι χυλοί είναι ποικίλοι … και άλλοτε βλάπτουν και άλλοτε ωφελούν … και η αιτία εν μέρει είναι φανερή και εν μέρει άγνωστη. Εύπεπτα τονωτικά και αβλαβή επουλωτικά μέσα, ή ενίοτε απλά έκδοχα, τούτοι θα αποτελέσουν επί μακρούς αιώνες κυρίαρχο στοιχείο της συνταγογραφίας. Σαφής είναι η προτίμηση στην πτισάνη - την αποφλοιωμένη κριθή: να δώσεις δύο φορές την ημέρα χυλό πτισάνης ψυχρό και λεπτόρρευστο, ή: βράσε σε ύδωρ κονιοποιημένη λινόζωστι, διήθησε τον ζωμό, ανάμιξέ τον με ίση ποσότητα χυλού πτισάνης, και πρόσθεσε ολίγο μέλι στο μίγμα, να το ροφά τρεις φορές την ημέρα. Ο ευρυμαθής Διοσκουρίδης θα εξάρει τις ιδιότητες της κριθής: το άλευρό της κριθής με σπόρους λινού και τήλι και απήγανο είναι κατάπλασμα χρήσιμο επί εντερικών παθήσεων, δίχως ωστόσο να υποτιμήσει τον σίτο: όταν μασηθεί ή επιτεθεί ως κατάπλασμα ο σίτος ωφελεί τους κυνοδήκτους … το άλευρο του επιτίθεται ως κατάπλασμα με χυλό υοσκυάμου επί ρευματικών και εντερικών παθήσεων, και: το άμυλο … παρασκευάζεται από καθαρό σίτο τριών μηνών που έχει διαβραχεί και πλυθεί με ύδωρ γλυκύ … και όταν αποχυθεί το ύδωρ, τρίβεται … και ψύχεται επάνω σε αχρησιμοποίητα κεραμίδια σε ισχυρότατο ήλιο, ή: ο χόνδρος γίνεται από δίκκοκο σίτο … και απαλύνει τις δερματικές παθήσεις όταν βρασθεί με όξος και χορηγηθεί ως κατάπλασμα … και το κλύσμα και το αφέψημά του είναι κατάλληλα επί πόνων δυσεντερίας. Κριθάρι για κάθε νόσο Με παράλληλη πορεία ο συστηματικός Γαληνός σημειώνει ότι: η κριθή έχει πρώτης τάξεως ικανότητα να ξηραίνει και να ψύχει, έχει δε και κάποιες αποκαθαρτικές ιδιότητες … ο δε σίτος ως φάρμακο εξωτερικώς επιτιθέμενο είναι από τα καλύτερα θερμαντικά … και το κατάπλασμα άρτου έχει μεγαλύτερη δραστικότητα απ' αυτό του σίτου, διότι στον άρτο προϋπάρχουν το άλας και η μαγιά. Συνάμα, ο περισπούδαστος επίγονος του μεγάλου Κώου αφιερώνει ολιγοσέλιδη πραγματεία στις αρετές της πτισάνης: επειδή προσφάτως ευρέθησαν ορισμένοι ιατροί να χρησιμοποιούν σε ασθενείς τους τον χυλό της πτισάνης χωρίς ούτε να προσδιορίζουν ποιοι άρρωστοι πρέπει να δέχονται αυτή την αγωγή και σε ποιους δεν συνιστάται, ούτε να αποφαίνονται για τον τρόπο χορηγήσεως και την δοσολογία ή για τον χρόνο κατά τον οποίο αρμόζει να προσφερθεί το ρόφημα … μου φάνηκε ότι πρέπει να εκθέσω με μεγαλύτερη σαφήνεια όσα είπε ο Ιπποκράτης περί της χρήσεώς της και να τα ερμηνεύσω για τους πολλούς … η πτισάνη είναι πράγμα σύνθετο και ο χυλός παρασκευάζεται από καλώς κονιοποιημένη κριθή και ύδωρ με βρασμό … δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς ότι πρέπει να επιλεγεί άριστο ύδωρ στην παρασκευή της πτισάνης … η ίδια η κριθή, ως έχει, ψύχει και ξηραίνει και διαθέτει κάτι το αποκαθαρτικό και φυσώδες … πρέπει να επιλέγεται η άριστη κριθή που δεν έχει καμία επίκτητη υγρότητα οφειλομένη σε σήψη ή προσμίξεις, και δεν είναι ούτε πολύ νωπή ούτε πολύ παλαιά … λοιπόν καλύτερα να αναφερθούμε στον βρασμό … η ωμή κριθή πρέπει να διαβρέχεται σε ύδωρ εκ των προτέρων, έπειτα να τρίβεται με τα χέρια έως ότου απομακρυνθεί ο λεπτός υμένας, και γι' αυτό τον λόγο τρίβεται ισχυρώς με τα χέρια, ώστε να αποτινάξει όλα τα πίτυρα … και ο βρασμός να γίνεται με τον κατωτέρω τρόπο: πρώτα να βράσει πολύ έντονα και ύστερα σε χαμηλή πύρωση, μέχρις ότου χυλωθεί καλά … είναι δε πρόδηλο ότι η πτισάνη δεν έχει τίποτε το κολλώδες και προσροφητικό, όπως όλα τα γλισχρά υλικά, εφ' όσον όταν χορηγηθεί αποκαθαίρει τον ρύπο του σώματος, αλλά σε κάποιο βαθμό και τον χυμό του φλέγματος που ευρίσκεται στην κοιλιά. ο δυνατός βρασμός και η καλή ανάμιξη των πρώτων υλών απεργάζονται την φαινομενική αυτή γλισχρότητα … η πτισάνη πλεονεκτεί και στο ότι δεν προξενεί καμία αηδία κατά την μάσηση … διότι διέρχεται ευχερώς από τα στοιχειώδη μέρη του θώρακα λόγω των αποκαθαρτικών της ιδιοτήτων … ανακουφίζει δε την δίψα περισσότερο από το ύδωρ, παρ' όλο που η υγρότητά της είναι μικρότερη … γι' αυτό τον λόγο είναι καταλληλότατη για τους υψηλούς πυρετούς, διότι τους αντιτίθεται σε όλα, εφ' όσον ψύχει και υγραίνει και αποκαθαίρει τους χυμούς της σήψεως, και συνάμα είναι πολύ θρεπτική για το σώμα … και όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς αντισηπτική δράση ή αναστάτωση του στομάχου … ωστόσο δεν πρέπει να χορηγείται κατά τύχη επί διαφόρων νοσημάτων, αλλά βάσει πολλών προϋποθέσεων … δεν συνιστάται η αυξημένη δόση του ροφήματος επί νόσων ξηρής υφής, διότι αυτές απαιτούν ποτά ισχυρότερα από την πτισάνη για να υγρανθούν περισσότερο … και η πτισάνη δεν προξενεί ουδεμία ωφέλεια αν δεν ληφθούν υπ' όψιν οι ανωτέρω όροι, ενίοτε μάλιστα έχει καταστεί και αιτία θανάτου … οι προϋποθέσεις δε αυτές ισχύουν για τον χυλό, αλλά και για την ίδια την αποφλοιωμένη κριθή. Φαρμακείο στην... κουζίνα Κατά τον 4ο αιώνα, άλλωστε, ο αυλικός ιατρός Ορειβάσιος επισημαίνει ότι: και αν ποτέ χρειασθεί κλύσμα, λάβε αφέψημα λινοσπέρμου και πτισάνης και ολίγου άλατος και μέλιτος, και: να τους χορηγείται κατάπλασμα φοινίκων και κλύσμα και να τους δίδεται χυλός σιτηρών, στον οποίο έχει προστεθεί ηδύοσμος, ενώ στους χρόνους του Ιουστινιανού Αλέξανδρος ο Τραλλιανός επαναλαμβάνει: τα επιθέματα του λινοσπέρμου χορηγούνται μόνα ή συχνά βρασμένα σε ύδωρ με κρίθινο άλευρο. Με δράση τεκμηριωμένη από τη θεωρία και επιβεβαιωμένη από την εφαρμογή, οι λησμονημένοι σήμερα χυλοί των σιτηρών θα διατηρήσουν επί μακρόν αξιοσημείωτη θέση στη διαιτητική παράδοση του ελληνορωμαϊκού χώρου. [Ε. Βαρελά: Eπίκουρος Kαθηγήτρια Tμήματος Xημείας ΑΠΘ - Πηγή: krasodad.blogspot.gr]
Οι Λέλεγες ήταν, κατά τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, μία από τις φυλές που ζούσαν στην Ελλάδα, στην περιοχή του Αιγαίου και τη νοτιοανατολική Μικρά Ασία, πριν τον ερχομό των κυρίως ελληνικών φύλων. Οι Λέλεγες στη Μικρά Ασία Στην Ιλιάδα βρίσκουμε τους Λέλεγες να είναι σύμμαχοι των Τρώων (Κ 429), μολονότι η πατρίδα τους δεν προσδιορίζεται. Διακρίνονται από τους Κάρες, με τους οποίους τους συγχέουν μεταγενέστεροι συγγραφείς. Ο βασιλιάς τους είναι ο Άλτης και η πόλη τους, η Πήδασος καταστρέφεται από τον Αχιλλέα. Ο Αλκαίος (7ος ή 6ος αιώνας π.Χ.) ονομάζει την Άντανδρο στην Τρωάδα «Λελέγειο», αλλά αργότερα ο Ηρόδοτος το υποκαθιστά με το επίθετο «Πελασγικός», και έτσι ίσως οι δύο όροι ήταν σε μεγάλο βαθμό συνώνυμοι για τους `Ελληνες. Ο Παυσανίας λέει ότι ο διάσημος ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο ήταν πανάρχαιος και οι Λέλεγες και οι Λυδοί τον χρησιμοποιούσαν πριν την άφιξη των Ιώνων για τη λατρεία της «Κυρίας της Εφέσου», που οι Έλληνες αργότερα ονόμασαν Άρτεμι. Ο Φερεκύδης (περ. 480) γράφει ότι οι Λέλεγες κατοικούσαν στην παραλιακή ζώνη της Καρίας, από την Έφεσο ως τη Φώκαια και στις νήσους Σάμο και Χίο, τοποθετώντας τους Κάρες νοτιότερα. Ακόμα και ο Στράβων, αιώνες αργότερα, αποδίδει στους Λέλεγες μία ξεχωριστή ομάδα μικρών κάστρων, τύμβων και κατοικιών από την Αλικαρνασσό μέχρι τη Μίλητο στα βόρεια. Ο Πλούταρχος επίσης υπονοεί την ιστορική ύπαρξη Λελέγων ως υποταγμένων δουλοπαροίκων στις Τράλλεις στο εσωτερικό. Οι Λέλεγες στην Ελλάδα και το Αιγαίο Στον κατάλογο του Ησιόδου, ένα μοναδικό σπάραγμα (Kinkel, Epicorum Graecorum Fragmenta I, 136 – Leipzig, 1877) τοποθετεί τους Λέλεγες κατά την μυθολογική εποχή του Δευκαλίωνα στη Λοκρίδα της κεντρικής Ελλάδας. Αλλά μέχρι τον 4ο αιώνα π.Χ. κανένας άλλος συγγραφέας δεν τους τοποθετεί δυτικά του Αιγαίου. Η σύγχυση με τους Κάρες (μετανάστες κατακτητές όπως οι Λυδοί και οι Μυσοί) οδήγησε στο συμπέρασμα του Καλλισθένους ότι οι Λέλεγες συμμάχησαν με τους Κάρες σε επιδρομές στα ελληνικά παράλια. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως παράδοση, προερχόμενη από τους Κρήτες, ταυτίζει τους Λέλεγες με τους Κάρες. Η παράδοση αυτή αναφέρει πως ήταν λαός των νησιών του Αιγαίου, υποτελής στον Μίνωα όχι με υποχρέωση καταβολής φόρου αλλά με την υποχρέωση να επανδρώνουν τα πλοία του. Η ίδια παράδοση έλεγε ότι οι Λέλεγες, οι οποίοι επινόησαν πολλά από τα στοιχεία της μετέπειτα πολεμικής εξάρτυσης των Ελλήνων, τελικά διώχθηκαν από τις αρχικές τους εστίες από τους Δωριείς και τους Ίωνες, οπότε και κατέφυγαν στην Καρία και ονομάσθηκαν Κάρες. Όμως ο Ηρόδοτος παραθέτει και την εκδοχή των σύγχρονών του Καρών, οι οποίοι απέρριπταν την προαναφερθείσα παράδοση και θεωρούσαν τους εαυτούς τους αυτόχθονες που έφεραν το ίδιο πάντοτε όνομα.[1] Μετά το 400 π.Χ. περίπου, άλλοι συγγραφείς ισχυρίσθηκαν ότι είχαν ανακαλύψει τους Λέλεγες στη Βοιωτία, στη δυτική Ακαρνανία – Λευκάδα και αργότερα πάλι στη Θεσσαλία, την Εύβοια, τα Μέγαρα, τη Λακεδαίμονα και τη Μεσσηνία. Στη Μεσσηνία υπήρχε ο θρύλος ότι ήταν οι μετανάστες ιδρυτές της Πύλου και ότι σχετίζονταν με τους θαλασσοπόρους Τηλεβοείς του Ομήρου, διαχωριζόμενοι από τους Πελασγούς. Ωστόσο στη Λευκάδα τους θεωρούσαν αυτόχθονες. Έτσι, ο περιηγητής Παυσανίας (2ος αι. μ.Χ.) γράφει ότι, σύμφωνα με την παράδοση των Λακεδαιμονίων, υπήρχε ένας αυτόχθονας βασιλιάς της Λακωνίας, ο Λέλεξ, του οποίου εγγονός ήταν ο Ευρώτας. Από τον βασιλιά αυτόν, οι υποτελείς του ονομάστηκαν Λέλεγες.[2] Τέτοιες παραδόσεις στην ελληνική μυθολογία υπάρχουν για όλα σχεδόν τα πανάρχαια φύλα της Ελλάδας. Κατά τον Απολλώνιο τον Ρόδιο,[3] ο Λέλεγας ήταν αυτόχθων της Λακεδαίμονος, γιός ναϊάδας νύμφης. Γιος του Λέλεγα ήταν ο Ευρώτας, του οποίου η κόρη Σπάρτη, νυμφεύτηκε τον Λακεδαίμονα, γιο του Δία και της Ταϋγέτης. http://theancientweb.wordpress.com
Η μάχη της Κορώνειας πραγματοποιήθηκε το 394 π.Χ. ανάμεσα στην Αθήνα με τους συμμάχους της και τη Σπάρτη με τους δικούς της συμμάχους, στα πλαίσια του Κορινθιακού πολέμου στην Κορώνεια Βοιωτίας Το ιστορικό Μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο (404 π.Χ.) άρχισαν και πάλι οι συγκρούσεις μεταξύ των πόλεων – κρατών της Ελλάδας. Ο Κορινθιακός πόλεμος ξεκίνησε το 395 π.Χ. με την πολιορκία και τη μάχη της Αλιάρτου. Νικητές ήταν οι Αθηναίοι με τους Θηβαίους, ενώ τον επόμενο χρόνο, το 394 π.Χ., σε μια μάχη στον ποταμό Νεμέα, νικητές ήταν οι Σπαρτιάτες. Τον ίδιο χρόνο, (394 π.Χ.) στην Κνίδο πραγματοποιήθηκε μια ναυμαχία με νικητές τους Αθηναίους, που σηματοδότησε το τέλος της ηγεμονίας των Σπαρτιατών στο Αιγαίο πέλαγος Η μάχη Οι Σπαρτιάτες στην αρχή του Κορινθιακού πολέμου κάλεσαν πίσω τον βασιλιά τους, Αγησίλαο, για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο των αντιπάλων τους. Κατά τις πρώτες μάχες του Κορινθιακού πολέμου, ο Αγησίλαος βρισκόταν στη Θράκη. Όμως μετά τη ναυμαχία της Κνίδου είχε φτάσει μέχρι τη Βοιωτία. Καθώς περνούσε από την Κορώνεια, συνάντησε τον αντιλακωνικό συνασπισμό των αντιπάλων του. Ο Αγησίλαος τότε διέθετε 20.000 άνδρες. Οι Αθηναίοι και οι σύμμαχοί τους επίσης διέθεταν παρόμοιο αριθμό ανδρών. Στην αρχή της μάχης οι Λακεδαιμόνιοι νίκησαν στο δεξί τους άκρο τους απέναντι Αργείους και τους έτρεψαν σε φυγή. Οι Μικρασιάτες σύμμαχοι των Σπαρτιατών έτρεψαν σε φυγή τους Αθηναίους, τους Κορίνθιους, τους Ευβοείς και τους Λοκρούς. Οι Θηβαίοι κατάφεραν και νίκησαν τους συμμάχους των Σπαρτιατών, τους Φωκείς. Όμως μετά τη νίκη τους οι Σπαρτιάτες επιτέθηκαν στα νώτα των Θηβαίων. Οι Σπαρτιάτες νίκησαν, αλλά η νίκη τους δεν ήταν αποφασιστική. Επίλογος Παρά τη νίκη τους, οι Σπαρτιάτες θα έβρισκαν τον τέλειο αντίπαλό τους, τους πελταστές υπό τον Αθηναίο Ιφικράτη. Μετά τη μάχη του Λεχαίου, όπου ηττήθηκαν, οι Σπαρτιάτες έκλεισαν ειρήνη με τους αντιπάλους τους, υπό την εποπτεία του Πέρση αυτοκράτορα Αρταξέρξη, τη λεγόμενη Ανταλκίδειο ειρήνη.
Δίας: ήταν ο κορυφαίος θεός του Πανθέου των Ολυμπίων και ο υπέρτατος θεός των αρχαίων Ελλήνων. Αρης: είναι ο θεός του πολέμου, ακόλουθοι του ήταν οι δαίμονες Δείμος και Φόβος, αδερφή του η Έριδα. Εστία: είναι η Θεά της Οικίας μα και η ίδια η ιδέα του άσβεστου Πυρός. Παραμένει ακίνητη στον Όλυμπο. Αθηνά: η θεά της σοφίας, της στρατηγικής και του πολέμου, σύμβολά της το δόρυ, η περικεφαλαία και η αιγίδα. Μερικά από τα προσωνύμια που της έδιναν ήταν: Παλλάδα, Γλαυκώπις, Αρεία, Εργάνη, Παρθένος, Πρόμαχος, Πολιάς. Απόλλων: ένας από τους σημαντικότερους θεούς του Ολύμπου, σχετίζεται με τη Νεότητα και το Κάλλος, με την Ιατρική και την Θεραπευτική, με την Μουσική, μάντης και ηλιακός, ο λύκος, όπως και πολλά άλλα ζώα, ήταν αφιερωμένο σε αυτόν. Αρτεμις: η δίδυμη αδελφή του Απόλλωνα, ήταν η αειπάρθενος Θεά της άγριας φύσης και του κυνηγιού, προστάτιδα της υπαίθρου και της μητρότητας. Δήμητρα: η ιδεατή ανθρωπόμορφη θεότητα της καλλιέργειας, της γεωργίας, αλλά και της ελεύθερης βλάστησης, του εδάφους και της γονιμότητας αυτού, σύμβολά της το στάχυ, ο νάρκισσος, η παπαρούνα. Θέσπισε τα Ελευσίνια Μυστήρια. Ήρα: σχετιζόταν με το θεσμό του γάμου, αφού είχε τελέσει ιερό γάμο με το Δία. Φυτά της ήταν το ελίχρυσο, το ρόδι και ο κρίνος... Ήφαιστος: είναι ο θεός της φωτιάς και της μεταλλουργίας. Γεννήθηκε με παρθενογένεση Ποσειδώνας: ο Θεός της θάλασσας, των ποταμών, των πηγών και των πόσιμων νερών. Αφροδίτη: η θεά της ομορφιάς και του Έρωτα. Τα αγαπημένα της ζώα ήταν τα περιστέρια. Ερμής: είναι ο αγγελιοφόρος των θεών λειτουργεί ως ψυχοπομπός, δηλαδή οδηγεί τις ψυχές των νεκρών στον Αδη, θεός του εμπορίου και της κλεψιάς. Σύμβολο της ταχύτητας, της μεταβλητότητας, μα και των απατηλών δρόμων του νου. ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΣΑΚΝΑΚΗ
Ιστορικό πρόσωπο που έφτασε ώς τον Καναδά ήταν ο Ηρακλής της ελληνικής μυθολογίας, σύμφωνα με τον καθηγητή Γεωλογίας Ηλία Μαριολάκο, ο οποίος μίλησε στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» για αυτό το θέμα. Έφτασε χίλια χρόνια πριν από τον Μεγάλο Αλέξανδρο στον Ινδό ποταμό. Πέρασε από την Αιθιοπία, έφτασε ώς τη Γροιλανδία και ίσως να πάτησε πρώτος το πόδι του στην Αμερική. Ένας από τους πιο γνωστούς ήρωες της παγκόσμιας μυθολογίας- ο Ηρακλής- δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος υδραυλικός, μηχανικός και υδρογεωλόγος, όπως μαρτυρούν πολλοί από τους δώδεκα άθλους του, αλλά και ο πρώτος που έκανε πράξη την παγκοσμιοποίηση και ο αρχιτέκτονας της μυκηναϊκής κοσμοκρατορίας, όπως υποστήριξε χθες το βράδυ σε ομιλία του, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου Ηλίας Μαριολάκος. Ο Ηρακλής είναι ένα ιστορικό πρόσωπο «Ο Ηρακλής δεν είναι ένα πρόσωπο για να διασκεδάζουν τα παιδιά. Ούτε η ελληνική μυθολογία ένα παραμύθι για έναν φανταστικό κόσμο», λέει στα «ΝΕΑ» ο Ηλίας Μαριολάκος. «Ο Ηρακλής είναι ένα ιστορικό- και όχι μυθικό- πρόσωπο, ένας άγνωστος μεγάλος κατακτητής, ήρωας- ιδρυτής πόλεων, πρώτος συνδετικός κρίκος του κοινού πολιτισμικού υποστρώματος των Ευρωπαίων, του μυκηναϊκού και κατά συνέπεια του ελληνικού πολιτισμού. Και η μυθολογία είναι η ιστορία του απώτερου παρελθόντος των κατοίκων αυτού του τόπου, που πολύ αργότερα θα ονομαστεί Ελλάς». Πρώτος στο μικροσκόπιο του καθηγητή μπήκε ο άθλος με την αρπαγή των βοδιών του Γηρυόνη, του τρικέφαλου και τρισώματου γίγαντα που ζούσε στα Γάδειρα, το σημερινό Κάντιθ της Ισπανίας, κοντά στο στενό του Γιβραλτάρ. «Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ο Ηρακλής ταξίδεψε ώς την Ιβηρική Χερσόνησο για να φέρει μια καλή ράτσα βοδιών στην Πελοπόννησο», εξηγεί ο κ. Μαριολάκος. «Αν διαβάσουμε με προσοχή τον Στράβωνα, που έζησε τον 1ο αι. π.Χ. όμως, θα διαπιστώσουμε πως σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου δεν έχει βρεθεί τόσος πολύς χρυσός, άργυρος, χαλκός και σίδηρος. Και τα βόδια δικαιολογούνται διότι υπήρχαν μαρτυρίες ότι το “κοσκίνισμα” του χρυσού από την άμμο γινόταν πάνω σε δέρματα βοδιών».Η ίδρυση δε της πόλης από τον Ηρακλή μνημονεύεται στον θυρεό της πόλης και σήμερα. Ο Ηρακλής ολοκληρώνει τον άθλο του και συνεχίζει βόρεια προς την Κελτική και ιδρύει την Αλέσια (γνωστή και ως πόλη του Αστερίξ), το όνομα της οποίας προέρχεται από τη λέξη άλυς (= περιπλάνηση). Πόλη με στρατηγική σημασία, καθώς συνδέεται μέσω πλωτών ποταμών προς τη Μεσόγειο, τον Ατλαντικό, τη Μάγχη και τη Βόρεια Θάλασσα, όπου ο Ιούλιος Καίσαρας κατατρόπωσε τους Γαλάτες. Ακόμη ιδρύει το Μονακό και την Αλικάντε – η ποδοσφαιρική της ομάδα ονομάζεται Ηρακλής. Τι γύρευε στη Γαλατία; «Χρυσό», απαντά ο κ. Μαριολάκος, «αφού ο Διόδωρος μας λέει πως στη Γαλατία υπάρχουν πλούσια χρυσοφόρα κοιτάσματα». Ο Ηρακλής όμως φέρεται- σύμφωνα με τον Πλούταρχο- να έφτασε και ώς την Ωγυγία που απέχει πέντε ημέρες δυτικά της Βρετανίας. «Πέντε ημέρες ισοδυναμούν με 120 ώρες. Αν η μέση ταχύτητα ενός πλεούμενου της εποχής ήταν 4 μίλια την ώρα, τότε η απόσταση είναι 890 χλμ., άρα πρόκειται για τη σημερινή Ισλανδία και συνέχισε ώς τη Γροιλανδία, ενώ το Κρόνιο Πέλαγος, που αναφέρεται, σύμφωνα με τους υπολογισμούς ταυτίζεται με τον Βόρειο Ατλαντικό. Για να φέρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων (ήτοι τον χρυσό) ο Ηρακλής από την Αίγυπτο έφτασε ώς την Αιθιοπία κι έπειτα στον Καύκασο- για να ζητήσει τη βοήθεια του Προμηθέα- και στη Λιβύη προτού επιστρέψει στις Μυκήνες.» Γύρεψε χαλκό ώς τον Καναδά Ο Ηρακλής έφτασε, σύμφωνα με τον καθηγητή Ηλία Μαριολάκο, ώς την Αμερική. «Στις πηγές διαβάζουμε πως εγκατέστησε ακολούθους του “ώς τον κόλπο που το στόμιό του βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας”. Ένας κόλπος μόνον καλύπτει αυτές τις προϋποθέσεις: του Αγίου Λαυρεντίου στο Τορόντο του Καναδά». Μαρτυράται δε πως έμειναν «σε νησιά που βλέπουν τον ήλιο να κρύβεται για λιγότερο από μία ώρα για 30 ημέρες»- δηλαδή στον πολικό κύκλο. Τι γύρευε εκεί; Η απάντηση βρίσκεται στα ευρήματα των ανασκαφών που γίνονται γύρω από τη λίμνη Σουπίριορ στο Μίτσιγκαν. Αρκεί να σκεφτείτε πως έχουν εξορυχθεί πάνω από 500.000 τόνοι χαλκού στην περιοχή, όταν στην κατ΄ εξοχήν πηγή χαλκού- την Κύπρο- εξορύχθηκαν 200.000 τόνοι. Η εξόρυξη έγινε την περίοδο 2.450 π.Χ.- 1050 π.Χ., σταματάει ξαφνικά, όταν καταρρέει ο μυκηναϊκός πολιτισμός. Και όλα αυτά σε μια περιοχή όπου οι γηγενείς βρίσκονταν στη λίθινη εποχή!.
Φέρνεις εις την πόλιν την γλώσσα της Πρωτογένειας, δία να κατέβουν η Πύρρα και ο Δευκαλίων εις τον Παρνασσόν, όπου με την βούλησιν του υψηλοβρόντου Διός έκτισαν πρώτα ιερόν, και χωρίς λίθους έκτισαν λίθινον γόνον από το ίδιο έθνος· και οι γόνοι ονομάστηκαν λαοί (Πίνδαρος, Ολυμπία, 9, 42)" Το όνομα Δευκαλίων φανερώνει τον κάλλιστο άνδρα του Διός, ενώ το όνομα Πύρρα, φανερώνει το πύρινο ηλιακό σπέρμα, τον νέο γόνο που θα φιλοξενήσει στα σπλάχνα της η πρώτη γυναίκα δια να επέλθουν τα νέα ελληνικά φύλλα. Ο Απολλόδωρος στην αφήγηση του, εξιστορώντας την καταγωγή των ελληνικών φύλων και καταρρίπτοντας τις σιωνιστικές θεωρίες περί καταγωγής των Ελλήνων από την ανύπαρκτη ινδοευρωπαϊκή φυλή, περί καθόδου των Δωριέων κ.λ.π Το πρώτο παιδί που έρχεται στο φως από τα σπλάχνα της Πυρράς, μετά την γονιδιακή παρέμβαση του ιδίου του Διός, είναι ο'Έλλην, 9.500 χρόνια πριν από την Έλευση του Ιησού Χριστού στην γη. Από τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα γεννιούνται παιδιά, πρώτον εκ των οποίων ήταν ο Έλλην, δια τον οποίον λένε ότι γεννήθηκε από τον Δία, δεύτερος ο Αμφικτύων ο οποίος βασίλευσε μαζί με τον Κραναό εις την Αττική και είχε κόρη την Πρωτογένεια. Απ' αυτήν και τον Δία γεννήθηκε ο Αέθλιος. Από τον Έλληνα και την νύμφη Ορσηίδα γεννήθηκε ο Δούρος, ο Ξούθος και ο Αίολος. Αυτός λοιπόν ο Έλλην, από τον εαυτόν του ονόμασε Έλληνες αυτούς που ονομάζονται γραικοί και εις τα παιδιά του διαμοίρασε την χωράν και ο Ξούθος παίρνοντας την Πελοπόννησο, από την Κρέουσα την κόρη τον Ερεχθέα, γέννησε τον Αχαιό και τον Ίωνα, από τους οποίους ονομάζονται οι Αχαιοί και οι Ίωνες, ο Δώρος δε παίρνοντας την χωράν πέραν από την Πελοπόννησο, από τον εαυτόν τον ονόμασε τους κατοίκους Δωριείς, ο δε Αίολος βασιλεύοντας εις τους τόπους γύρω από την Θεσσαλία, τους κατοίκους ονόμασε Αιολείς. (Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, 1, 49, 1 ) http://anihneftes.forumotion.com
Η αμερικανίδα αρχαιολόγος Anne Terry Wait στο βιβλίο της «Προϊστορική Αμερική» , για τους τύμβους που απλώνονται κατά εκατοντάδες από τον κόλπο του Μεξικού μέχρι και το Ουισκόνσιν, γράφει: « …Ποιος τους ύψωσε αυτούς τους τύμβους εδώ και γιατί;», ρωτούσαν οι Ευρωπαίοι πρώτοι άποικοι της Αμερικής, τους Ινδιάνους. Εκείνοι δεν ήξεραν τίποτα. Και όταν ήρθαν οι αρχαιολόγοι και έσκαψαν πολλούς τύμβους ανακάλυψαν μέσα σ’ αυτούς μαργαριτάρια, περιδέραια, ορειχάλκινες ασπίδες, μαχαίρια, ξίφη, πέλεκεις, χάλκινα δόρατα, κοσμήματα από χρυσό και ασήμι, αγγεία με διάφορες καλλιτεχνικές μορφές. Οι κατασκευαστές των τύμβων αυτών δεν ήταν Ινδιάνοι. Από πού λοιπόν είχαν έρθει και ποιοι στην Αμερική; Ήταν Κινέζοι, Αιγύπτιοι; Ή μήπως είχαν έρθει από την χαμένη Ατλαντίδα, από την χώρα της Θεάς Μά;» Ο τουριστικός οδηγός της Παναμερικανικής Εταιρίας Σιδηροδρόμων, « Μπέρλιγκτον Ρούστ» ( 1962), γράφει: « …Υπάρχουν εδώ ίχνη ενός χαμένου πολιτισμού, μιας φυλής της οποίας η προέλευση και η εποχή της ακμής της, αποτελούν για τους αρχαιολόγους ένα άλυτο μυστήριο. Φαίνεται ότι οι αφηγήσεις του Πλάτωνα είναι αληθινές. Ως αληθινές δε, τις πιστεύει και ο αρχαιολόγος Ντόναλυ. Ο δρόμος που περνά από τα αρχαία μνημεία του Γκρήκ Αμφιθέατερ και από τις πύλαρις οφ Έρκουλους(πύλες του Ηρακλή) είναι για τους αρχαιολόγους ιδιαίτερα δημοφιλής…». Τέτοιες αναφορές σε θέματα που δεν έχουν ακόμη μέχρι σήμερα επαρκώς εξηγηθεί, ίσως ουδέ καν μερικώς, πολλοί συγγραφείς, ερευνητές αλλά και αρχαιολόγοι ακόμη και περιοδικά ή τουριστικοί οδηγοί, κάνουν αφήνοντας κάποια υπονοούμενα ή ακόμη και δίνοντας τις δικές τους ερμηνείες οι οποίες όμως συγκλίνουν πάντα προς ένα συμπέρασμα κοινό. Ότι δηλαδή Έλληνες ήταν εκείνοι οι πρώτοι επισκέπτες της Ηπείρου αυτής που ήρθαν και άφησαν τα αχνάρια του πολιτισμού τους να σταθούν αρωγοί στην πολιτισμική ανάπτυξη των ιθαγενών της μεγάλης ηπείρου της Δύσης. Τα αρχαία Ινδιάνικα κείμενα γράφουν: « Ήσαν οι άνδρες του Ανού-Καν, ο Μάγκο Κάπο ήταν ο σοφός τους. Δεν ήθελαν να μας κάνουν δούλους. Ύστερα ο αρχηγός τους Μπάλαμ ανέβηκε σε ένα μεγάλο πάε(=πλοίο) και έφυγε βεβαιώνοντας μας ότι θα ξανάρθει…». Αυτά αναφέρει το Troano, ένα πανάρχαιο κείμενο των Ινδιάνων της Αμερικής το οποίο βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο. Ο Ανού-Καν ήταν ο βασιλιάς Ουρανός που φέρεται να είναι και ο πρώτος αποικιστής της Αμερικής. Ο Μπάλαμ είναι ο Βήλος- Κρόνος ο Βάλτερ των σκανδιναβών και ο Βάαλ της Μεσοποταμίας. Ο Μάγκο –Κάπο ο μεγάλος σοφός ακόλουθος του Μπάλαμ είναι ο Γραμματέας του Κρόνου Ερμής Τρισμέγιστος. Ένα άλλο ινδιάνικο κείμενο γράφει σχετικά με τους πρώτους εποικιστές της Αμερικής: « Όταν επληθύνθησαν οι άνθρωποι στην γη, άλλοι τράβηξαν προς την Ανατολή και άλλοι ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην χώρα μας. Όλος ο κόσμος μιλούσε τότε την ίδια γλώσσα και οι άνθρωποι Μαύροι και Άσπροι ζούσαν στην εποχή εκείνη ειρηνικά…»(Popol vux, αρχαίο κείμενο των Ινδιάνων της Γουατεμάλας, μέρος Γ΄ κεφ. 20, Μέρος Δ΄ Κεφ. 11ο). Ακόμη η Ηenrietta Mertz στο βιβλίο της «The Wine dark sea», με ατράνταχτα στοιχεία αποδεικνύει ότι τόσο οι Αργοναύτες όσο και ο Οδυσσέας είχαν φτάσει ο μεν πρώτοι στην Νότιο Αμερική, ο δε ήρωας της Τροίας έως τον κόλπο του Μεξικού. Η αμερικανίδα συγγραφέας της «Σκοτεινής Κρασάτης Θάλασσας», είχε σχεδόν αφιερώσει την ζωή της στην έρευνα αυτή. Ήταν δικηγόρος το επάγγελμα και κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ως Ύπαρχος στο πολεμικό αμερικανικό Ναυτικό, είχε διαπλεύσει πολλές φορές τις ακτές της Βορείου και Νοτίου Αμερικής, αλλά και επί του Αμαζονίου είχε αναπλεύσει πέντε φορές. Μετά τον πόλεμο διήνυσε με τα πόδια τεράστιες αποστάσεις επί των Άνδεων του Περού, της Βολιβίας , της Κολομβίας και όλων των γύρω περιοχών, βασισμένη στα «Αργοναυτικά» του Απολλώνιου του Ρόδιου και στην «Οδύσσεια» του Ομήρου. Η Enrieta Mertz μετά από αυτά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι ήρες των Αργοναυτικών και αυτός της Οδύσσειας, είχαν φτάσει στην Αμερική πολλές χιλιετίες νωρίτερα απ’ τον Χριστόφορο Κολόμβο!!! Μάλιστα η ερασιτέχνης αρχαιολόγος και ερευνήτρια της ελληνικής Προϊστορίας και Ιστορίας αλλά κυρίως μεγάλη λάτρης του Ελληνικού Πνεύματος και της Ελλάδος γενικότερα, η οποία είχε επισκεφθεί δύο φορές την Ελλάδα, σε μία από αυτές της τις επισκέψεις έμεινε επί μακρόν στην Κεφαλονιά την οποία ανίχνευσε διαπιστώνοντας πως αυτό ήταν το νησί που βασίλευε ο Οδυσσέας και όχι η Ιθάκη. Βασισμένη σε κάποιο ομηρικό στίχο τον οποίο δεν έλαβαν ποτέ εκ του σοβαρού οι ιστορικοί, αναφέρεται ότι το νησί του Οδυσσέα ήταν το δυτικότερο απ’ τα Ιόνια νησιά. Και αυτό είναι η Κεφαλονιά και όχι η μικρή Ιθάκη. Επίσης η Ιθάκη δεν μπορούσε τα τόσα πρόβατα και τα άλλα ζώα που αναφέρει ο Όμηρος, αφού όπως είναι φανερό δεν διαθέτει τους ανάλογους χώρους. Αλλά γι’ αυτό θα μιλήσουμε σε άλλο μας θέμα. Από το 1950 και μετά η Ενριετα Μέρτζ διετύπωσε τις θεωρίες και απόψεις της όχι μονάχα στα βιβλία της αλλά και μέσα από διεθνή συνέδρια και ανακοινώσεις. Παρ’ όλα αυτά δεν έτυχε της αναλόγου προσοχής και αυτό μάλλον πρέπει να το καταλογίσουμε στους δικούς μας αρμόδιους κύκλους παρά σε οποιονδήποτε άλλον. Γιατί εύλογο είναι πως η κάθε αρχαιολογική σχολή(κυρίως η Γαλλική και Αμερικανική), εργάζονται για τα δικά τους οφέλη παρά για άλλα ξένα προς αυτούς. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς και κατά πόσο μπορούμε να αξιοποιήσουμε εκείνα τα σημεία που θα μας ωφελήσουν από κάθε άποψη. Μέχρι σήμερα μάλλον δεν το έχουμε επιτύχει κάτι τέτοιο… Αμέτρητες λοιπόν, οι μαρτυρίες και οι πηγές που κάνουν αναφορές στα χρόνια εκείνα της απώτατης αρχαιότητας και που όλα αποδεικνύουν την ελληνική παρουσία σε ολόκληρο τον κόσμο. Μία παρουσία που χαρακτηριστικό της έχει όχι την τάση που βλέπουμε πολύ συχνά μέσα από τις σελίδες της Ιστορίας και φανερώνουν την ανθρώπινη αδυναμία της επιβολής της εξουσίας μέσα από μία κατάκτηση και επικυριαρχία του δυνατού επί του αδυνάτου, αλλά ακριβώς το αντίθετο εκείνο που έχει να κάνει με το Πνεύμα και τις υψηλές ιδέες, την ανάγκη εκπολιτισμού των πλασμάτων εκείνων που έχουν από την φύση τους ή λόγω συνθηκών την ανάγκη μιας τέτοιας βοήθειας προς την εξελικτική πορεία, τον πολιτισμό. Αυτό το χαρακτηριστικό που είναι το κύριο στην ελληνική νοοτροπία και γενικότερα τρόπος ζωής, των προγόνων μας, είναι που τους οδηγεί σε νέες ανακαλύψεις, σε νέους δρόμους και αφήνουν έτσι τα ίχνη τους μέσω της πολιτιστικής και αναμορφωτικής τους κληρονομιάς, σφραγίδα που ανεξίτηλα θα δείχνει ανά τις χιλιετηρίδες το πέρασμα του Πνεύματος από κάθε γωνιά του πλανήτη για το καλό του ανθρώπου.
