Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΜΟΥΣΕΣ


Η παράδοση αναφέρει: 
Δύο Μούσες εφεύραν τη θεωρία και την πράξη στη μάθηση. 

Τρεις Μούσες εφεύραν τους τρεις μουσικούς τόνους αδρόν, μέσον και ισχνόν τις τρεις χορδές της Λύρας, τις τρεις προσωδίες οξεία, βαρεία, περισπωμένη και τους τρεις χρόνους παρεληλυθότα, ενεστώτα, μέλλοντα τα τρία πρόσωπα, τους τρεις αριθμούς, το τρίγωνο των αστέρων και άλλα τριάριθμα. 

Τέσσερις Μούσες εφεύραν τις τέσσερις διαλέκτους: αττική, ιωνική, αιολική και 
 δωρική. 

Πέντε Μούσες τις πέντε αισθήσεις: όραση, γεύση, όσφρηση, αφή και ακοή.

Επτά Μούσες εφεύραν τις επτά χορδές της λύρας, τις επτά Ουράνιες ζώνες, τους επτά πλανήτες και τα επτά φωνήεντα του Ελληνικού αλφάβητου.



1. Πολυύμνια (ή Πολύμνια ή Πολυάμνια)
 Το όνομα Πολυμνία από το πολύς και ύμνος, επειδή υμνεί πολλούς ανθρώπους ή από το πολλών και μνήμη, επειδή μνημονεύει πολλούς στην ιστορία. Ήταν προστάτισσα των θεϊκών ύμνων αλλά και της υποκριτικής μίμησης, της γεωμετρίας, της ιστορίας, της γραμματικής κ.ά. Τη ζωγράφιζαν να κοιτά προς τον Ουρανό με στεφάνι από δάφνη και μαργαριτάρια στο κεφάλι, λευκό φόρεμα, με τη λύρα στα χέρια της και την επιγραφή Πολυ-μνίας κ Μύθους. Πολυύμνια = 80+70+30+400+400+40+50+10+1 = 1081 = 10+8+1= 19 =1+9= 10 =1+0=1
2. Ουρανία 
ήταν προστάτισσα των Ουρανίων Σωμάτων και γενικά της αστρονομίας που ανακάλυψε. Σύμφωνα με την παράδοση με το Διόνυσο γέννησε τον Υμέναιο και με τον Απόλλωνα το Λίνο. Ζωγράφιζαν την Ουρανία στεφανωμένη με αστέρια και προμετωπίδιο, μπλε φόρεμα, μπροστά της τρίποδα που επάνω είχε την ουράνια σφαίρα και διαβήτη. Ουρανία = 70+400+100+1+50+10+1 = 632 = 6+3+2=11= 1+1= 2
3. Τερψιχόρη
επινόησε το χορό, την άρπα και την παιδεία. Ονομάστηκε Τερψιχόρη, επειδή ετέρπετο, ευχαριστιόταν με το χορό. Ίσως και από τη μάθηση (που τέρπει τους ακροατές). Στην παράδοση αναφέρεται πως γέννησε με το Στρυμόνο το Ρήσο και με τον Άρη το Βίστωνα ή ακόμη με τον Αχελώο τις Σειρήνες. Την Τερψιχόρη ζωγράφιζαν δαφνοστεφανωμένη και με προμετωπίδιο να κρατά άρπα και  να χορεύει χαρούμενη, ενώ τα πόδια της μόλις να ακουμπούν τη γη και με την επιγραφή Τερψιχόρη λΰραν.Τερψιχόρη= 300+5+100+700+10+600+70+100+8= 1893 = 1+8+9+3=21 =2+1= 3
4. Μελπομένη 
ήταν προστάτισσα της Τραγωδίας, επειδή αυτή την επινόησε, της ρητορικής και της μουσικής μελωδίας . Ονομάστηκε Μελπομένη από την λέξη μολττήν επειδή δι αυτής μέλπουσιν οί άνθρωποι όλοι τους αγαθούς. Η Μελπομένη με τον Αχελώο, κατά μία παράδοση, γέννησε τις Σειρήνες Τη ζωγράφιζαν να φορεί μάσκα τραγωδίας, θυμωμένη, δαφνοστεφανωμένη με σκήπτρο, ρόπαλο στα χέρια και την επιγραφή Μελπομένη Τραγωδίαν Μελπομένη= 40+5+30+80+70+40+5+50+8= 328=3+2+8=13 =1+3= 4
5. Θάλεια ή Θάλλεια 
ήταν Έφορος της Κωμωδίας. Ανακάλυψε την κωμωδία, τη γεωμετρία, την αρχιτεκτονική και τη γεωργία. Ηταν προστάτισσα και των Συμποσίων. Το όνομα Θάλεια = θάλλειν τα φυτά, ή από του Θάλεια στα (συμπόσια) ή... επειδή θάλλουσιν εις πολλούς αιώνας οί επαινούμενοι δια των ποιημάτων... Έλεγαν πως ο Παλαίφατος ήταν γιος της. Τη ζωγράφιζαν στεφανωμένη με κισσό, νέα και χαμογελαστή, να κρατά κωμική μάσκα. Άλλες φορές δαφνοστεφανωμένη με πράσινο πανωφόρι και την επιγραφή Θάλεια Κωμωδίαν. Θάλλεια= 9+1+30+30+5+10+1= 86 = 8+6=14 =1+4= 5
6. Καλλιόπη
ήταν η ανώτερη και επισημότερη από τις άλλες αδελφές της Μούσες. Συνόδευε τους βασιλείς και τους ανώτατους άρχοντες για να επιβάλλει με τα λόγια της υποταγή και δικαιοσύνη. Η Καλλιόπη ήταν προστάτισσα των ηρωικών ποιημάτων και της ρητορικής. Ονομάστηκε Καλλιόπη, επειδή είχε ωραία όψη, πρόσωπο. Την ονόμαζαν και Καλλιέπειαν, επειδή ήταν ευρέτρια της ποίησης. Σύμφωνα με την παράδοση η Καλλιόπη γέννησε τον Ορφέα, τις Σειρήνες, τον Κυμόθεο κ.ά. Ζωγράφιζαν την Καλλιόπη νέα και ωραία, με άνθη στο κεφάλι ή κισσό, στο δεξιό χέρι να κρατά δάφνες και στο αριστερό δύο βιβλία, πολλές φορές την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Καλλιόπη= 20+1+30+30+10+70+80+8=249=2+4+9=15 =1+5= 6
7. Ευτέρπη
ανακάλυψε διάφορα μουσικά όργανα, τα μαθήματα, και τη διαλεκτική. Τα μαθήματα τέρπουν τους ανθρώπους, αλλά και ''είναι εύτερπεις οι λόγοι των πεπαιδευμένων''. Η Ευτέρπη με το Στρυμόνα γέννησε το Ρήσσο. Τη ζωγράφιζαν δαφνοστεφανωμένη να παίζει αυλό ή να τον κρατά. Δίπλα της βρισκόταν όργανα μουσικά και κείμενα, ο Έρωτας και δένδρα με τον τραγουδιστή Τέττιγα (τζιτζίκι).
Ευτέρπη= 5+400+300+5+100+80+8= 898=8+9+8=25 =2+5= 7
8. Κλειώ ή Qλειώ (Q=Κόππα) 
ανακάλυψε την Ιστορία (και την κιθάρα). Η ιστορία ονομαζόταν Κλειώ, επειδή αναφέρεται στο Κλέος (που ανήκει στους ήρωες του παρελθόντος), που μας διηγούνται οι συγγραφείς μέσα από τα βιβλία. Σύμφωνα με την παράδοση, η Κλειώ κατηγόρησε την Αφροδίτη επειδή ερωτεύθηκε τον 'Aδωνι. Η Αφροδίτη ανταπέδωσε: Την οδήγησε στο σπίτι του Πίερου και την έκανε να τον ερωτευθεί. Η Κλειώ με τον Πίερο γέννησε τον Υάκινθο. Με το Μάγνητα (πατέρα του Πίερου) γέννησε τον Ιάλεμο, τον Υμέναιο και το Λίνο. Ζωγράφιζαν την Κλειώ δαφνοστεφανωμένη και με πορφυρό ένδυμα. Στο δεξί της χέρι κρατούσε μία σάλπιγγα και στο αριστερό ένα βιβλίο, που έγραφε Κλειώ Ιστορία. Στα πόδια της υπήρχε το Κιβώτιο της Ιστορίας. Qλειώ= 90+30+5+10+800=935 =9+3+5=17 =1+7= 8
9. Ερατώ είναι η ευρέτρια των ερωτικών ποιημάτων, του γάμου, (και της ποιήσεως, της μουσικής και της διαλεκτικής). Το όνομα Ερατώ από το έρεσθαι και από τη λέξη έρως και εραστής. Τη ζωγράφιζαν καθιστή, να φορά ροδοστέφανο (στεφάνι από τριαντάφυλλα), με τη λύρα και το τόξο του έρωτος στα χέρια και την επιγραφή  Έρατώ Ψάλτριαν. Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος ξεκινά το τρίτο κεφάλαιο του τέταρτου μέρους στα Αργοναυτικά με: ''Και τώρα Μούσα Ερατώ, έλα κοντά μας και πες μας πώς ο Ιάσονας έφερε το χρυσόμαλλο Δέρας από τον ερωτά του στη Μήδεια,γιατί έχεις τις χάρες της Κύπριας Αφροδίτης και φέρνεις τη μαγεία στα ανύπαντρα κορίτσια''. Ερατώ= 5+100+1+300+800=1206 =1+2+0+6= 9

Πηγή
Το είδαμε εδώ
Διαβάστε περισσότερα.. "ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΜΟΥΣΕΣ"

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Δύο άγνωστοι πρόγονοι


ΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ..

Αγαμήδη ή Περιμήδη 

Δύο μυθολογικά πρόσωπα:

1. Κόρη του βασιλιά της Ήλιδος Αυγείου, γνωστή για τις μαντικές της ικανότητες. Ήξερε όλα τα ιαματικά βότανα. Σύζυγός της ήταν ο Μούλιος, που σκοτώθηκε από τον Νέστορα στον πόλεμο Ηλείων-Πυλίων. Η Αγαμήδη είχε γιους τον Δίκτυο, τον Άκτορα και τον Βήλο.

2. Κόρη της Μακαρίας. Έδωσε τ' όνομά της σε μια πηγή και σε έναν συνοικισμό της Λέσβου.

Σακκέτος Άγγελος
Διαβάστε περισσότερα.. "Δύο άγνωστοι πρόγονοι"

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Περί καλλωπισμού


Ισοκράτης "Έσο φιλόκαλος και μη καλλωπιστής", διότι το αληθινά όμορφο είναι το αδιακόσμητο. 

Ο δε καλλωπισμός φροντίζει να καλύπτει την έλλειψη. Ειδικά για τους άνδρες οι Έλληνες δεν εκοσμούντο. 

Αυτό ήταν ίδιον χαρακτηριστικό των συνηθειών των βαρβάρων, να ενδύονται με πολυτελή
ενδύματα, να φορούν κοσμήματα και να χρησιμοποιούν αρώματα. 

Οι Έλληνες έκαναν χρήση μόνον ελαίου, το δε μύρον το εθεώρουν διαφθορά.

Δεν τρυπούσαν τα αυτιά τους γιατί το θεωρούσαν ντροπή σε αντίθεση με τους ανατολίτες. 

Ο Ξενοφών όταν συνάντησε στην ανατολή έναν Έλληνα μισθοφόρο με σκουλαρίκια είπε " Ούτος και την πατρίδα καταισχύνει και πάσαν την Ελλάδα". 

Το τρύπημα των αυτιών χαρακτήριζε κυρίως τους ανελεύθερους (δούλους). Ακόμη δεν στιγμάτιζαν (δεν έκαναν τατουάζ) στο σώμα τους το οποίο θεωρούσαν ιερό. 

Απεχθάνονταν δε μετά βδελυγμίας την περιτομή που ήταν συνήθεια των Σημιτικών λαών. 

Η λέξη "σημίτης" είχε για τους Έλληνες την σημασία "σημαδεμένος". 

Ο ευνουχισμός που ήταν γενικευμένος στους Ασιατικούς λαούς, ήταν το χειρότερο πράγμα στους Έλληνες, οι οποίοι ούτε ευνουχίζοντο, ούτε ευνούχιζαν άλλους. 

Εσέβοντο τον γόνο, που έπρεπε να μεταβιβάζεται στην επόμενη γενιά.

ΝΕΦΕΛΗΓΕΡΕΤΗΣ ΑΡΓΙΚΕΡΑΥΝΟΣ

ΠΗΓΗ
Το είδαμε εδώ

Διαβάστε περισσότερα.. "Περί καλλωπισμού"

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Πού υπάρχουν σήμερα τα "Αγαμεμνόνεια Λουτρά";


Τα Αγαμεμνόνεια Λουτρά είναι ιαματικά λουτρά και βρίσκονται κοντά στη Σμύρνη, γνωστά από αρχαιοτάτους χρόνους. Ο Φιλόστρατος αναφέρει πως όταν οι Αχαιοί επιχείρησαν την εκστρατεία εναντίον της Τροίας, πολέμησαν με τους άνδρες του βασιλιά της Μυσίας Τηλέφου, κοντά στον ποταμό Κάικο, και όσοι τραυματίστηκαν στη μάχη μεταφέρθηκαν στα λουτρά για να θεραπευτούν!


Σακκέτος Άγγελος

(Η φωτογραφία είναι από τα ιαματικά λουτρά της Εφταλούς)
Διαβάστε περισσότερα.. "Πού υπάρχουν σήμερα τα "Αγαμεμνόνεια Λουτρά"; "

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Τα "ευτράπελα" των αθλητικών αγώνων


Συνηθίσαμε να ταυτίζουμε τον αθλητισμό με το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Πρόκειται για ανιστόρητη γενίκευση μιας μόνο πλευράς των αρχαίων αθλητικών αγώνων. Ίσως γιατί οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν το γυμνό ανθρώπινο σώμα, που το θεωρούσαν το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα του κάλλους και στους αγώνες οι αθλητές ήταν ολόγυμνοι. Στην πραγματικότητα στα αρχαία «γυμνάσια» δεν γίνονταν μόνο αθλητικοί αγώνες ή προπονήσεις. Γίνονταν και συζητήσεις ακόμα και γιορτές. Άλλωστε οι αρχαίοι αγώνες (Ολύμπια, Πύθια, Νέμεα και λοιποί) συνδυάζανε πάντοτε τα αθλήματα με την τέχνη. Πολλές τραγωδίες διδάχτηκαν στο πλαίσιο αθλητικών αγώνων.


Φυσικά ορισμένοι αθλητικοί αγώνες (όπως η πάλη, η πυγμαχία και το παγκράτιο) αναπόφευκτα συνοδεύονταν από μεγάλη βιαιότητα, που έβαζε συχνά σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα των αθλητών. Όπως αναφέρει ο Λουκιανός (Ανάχαρσις ή περί γυμνασίων), ο Σκύθης διανοητής, που έζησε πολλά χρόνια στην Ελλάδα και πολλοί τον κατατάσσουν μεταξύ των επτά σοφών, δεν μπορούσε να κατανοήσει αυτή τη βία και η απορία του έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν ο Σόλων τον πληροφόρησε πως οι αθλητές υποφέραν τις κλωτσιές, τις τρικλοποδιές και τα γρονθοκοπήματα του αντιπάλου, όχι γιατί κατέχονταν από μανία, ούτε γιατί προσδοκούσαν χρηματικά έπαθλα ή δώρα αλλά μόνο για τη δόξα και την υστεροφημία.

Στην αρχαϊκή και κλασσική εποχή όχι μόνο δεν υπήρχαν επαγγελματίες αθλητές αλλά ούτε και άλλα έπαθλα, εκτός από κάποιο στεφάνι (από κότινο δηλαδή αγριελιά στα Ολύμπια, από μυρτιά ή άλλα φυτά). Ο Φάυλος ο Κρωτονιάτης, τρεις φορές Πυθιονίκης ήταν πλοίαρχος και ο Δωριεύς ο Ρόδιος από δύο φορές Ολυμπιονίκης και Νεμεονίκης ήταν πολιτικός. 

Στους πρώτους αιώνες των αγώνων οι αποδόσεις των αθλητών βασίζονταν στην ειδική διατροφή και στην ασκητική αγωγή τους. Κατά τον Διογένη τον Λαέρτιο (Η 12,13) τη βασική τροφή των αθλητών την αποτελούσαν ξερά σύκα, χλωρό τυρί και πληγούρι. Αργότερα όμως, σύμφωνα με τον Γαληνό (Υγιεινή Γ1) άρχισαν να τρώνε αποκλειστικά κρέας και μερικοί το παράκαναν. Αναφέρεται πως ο αθλητής Αστυδάμας έφαγε μόνος του φαγητό για εννέα άτομα! Με τον καιρό πολλοί αθλητές γίνονταν παχύσαρκοι και δεν μπορούσαν να πάρουν μέρος σε αγώνες.

Πάντως μη θαρρείτε πως οι Έλληνες είχαν σε μεγάλη υπόληψη τους επαγγελματίες αθλητές. Σύμφωνα με τον Αντρέ Μπονάρ, τον συγγραφέα του περισπούδαστου τρίτομου έργου για το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, στην αρχαία Ελλάδα οι πραγματικοί ήρωες ήταν οι σοφοί της. Αυτούς τιμούσε και υπολόγιζε η κοινή γνώμη. Στην αρχαία Ελλάδα οι σοφοί είχαν τη θέση που είχαν οι προφήτες στο Ισραήλ, οι γκουρού στις Ινδίες, οι καλόγεροι στον Μεσαίωνα και οι μπίζνεμαν στη σημερινή Αμερική. Οι περισσότεροι φιλόσοφοι κατέκριναν τον επαγγελματικό αθλητισμό, πως κάνει κακό στο σώμα και στο πνεύμα. Όπως δίδασκε ο Διογένης, «η εκγύμναση και η προπόνηση είναι ωφέλιμες ώσπου να κοκκινίσουν τα μάγουλά σου. Τότε πρέπει να σταματάς. Αν συνεχίσεις σου κάνουν κακό και στο σώμα και στο νου»
Ο Ευριπίδης, άνθρωπος σοφός (να θυμηθούμε το δελφικό: σοφός Σοφοκλής, σοφότερος Ευριπίδης, ανδρών δ΄απάντων Σωκράτης σοφότατος), στο έργο του «Αυτόλυκος Σατυρικός» του οποίου έχουν σωθεί μόνο αποσπάσματα το λέει καθαρά

ΚΑΚΩΝ ΓΑΡ ΟΝΤΩΝ ΜΥΡΙΩΝ ΚΑΘ’ ΕΛΛΑΔΑ
ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΙΟΝ ΕΣΤΙΝ ΑΘΛΗΤΩΝ ΓΕΝΟΥΣ.
Δηλαδή: Μύρια κακά υπάρχουν στην Ελλάδα / αλλά το χειρότερο είναι των αθλητών το γένος.


Μπορεί στην αρχαιότητα να μην υπήρχαν φαρμακοδιεγερτικές ουσίες, έδιναν όμως στους αθλητές να τρώνε κατά τη διάρκεια των αγώνων ψωμί που ζυμώθηκε με χυμό του φυτού "μύκων ο υπνοφόρος" δηλαδή με κάποιο οπιούχο υγρό (Φιλόστρατος περί γυμναστικής) ή εκχυλίσμα φυτών πλούσιων σε αλκαλοειδή, όπως η ιππουρίς (Πλίνιος ο νεώτερος). Την απουσία πάντως διεγερτικών ουσιών την αναπλήρωναν κάποιες φορές (λίγες βέβαια θέλουμε να πιστεύουμε) με τη δωροδοκία. Η πρώτη περίπτωση δωροδοκίας έγινε την 98η Ολυμπιάδα (το 384 π.Χ.) από τον Θεσσαλό Εύπολο, που δωροδόκησε τους αντιπάλους του Αγήνορα, Πρύτανη και Φορμίωνα, για να τον αφήσουν να τους νικήγσει στην πυγμαχία.

Και στους τέσσερις επιβλήθηκαν βαρύτατα πρόστιμα, από τα χρήματα των οποίων κατασκευάστηκαν έξι ορειχάλκινα άγάλματα του Δία. Τα αγάλματα αυτά και πολλά άλλα, ανάλογης προέλευσης, είδε ο Παυσανίας ( ) περιηγούμενος την Ολυμπία εξακόσια χρόνια μετά, και μνημονεύει τις επιγραφές που διάβασε στα βάθρα τους και οι οποίες προειδοποιούσαν τους Έλληνες να μην επιδιώκουν τη νίκη με δωροδοκίες και απειλούσαν τους παραβάτες με την οργή των θεών και αυστηρά πρόστιμα.

Κλείνω με ένα ευτράπελο επεισόδιο από κάποιους αθλητικούς αγώνες. Στον αγώνα δρόμου, που λεγόταν «στάδιον», γιατί οι αθλητές έτρεχαν 600 μέτρα (όσο ένα στάδιο δηλαδή, που πριν ταυτιστεί με τα γήπεδα ήταν μέτρο μήκους), διαγωνίζονταν πέντε αθλητές. Από την αρχή φάνηκε πως ένας από αυτούς, ονόματι Χάρμος, δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του. Ένας φίλος του για να του δώσει κουράγιο, άρχισε να τρέχει δίπλα του φωνάζοντας

«Θάρσει Χάρμε!»
Αποτέλεσμα: πέμπτος ήρθε ο φίλος και ο Χάρμος τερμάτισε έκτος!

http://www.sarantakos.com/arx/arx_agwnes23.html
Διαβάστε περισσότερα.. "Τα "ευτράπελα" των αθλητικών αγώνων"

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Τα "σκοτεινά χρόνια" (13ος - 10ος περίπου αιώνας π.Χ.)


Η περίοδος που ακολούθησε την κατάρρευση του μυκηναϊκού πολιτισμού στην Ελλάδα είναι γνωστή ως Σκοτεινοί χρόνοι ή ελληνικός Μεσαίωνας. Η επιλογή του όρου "ελληνικός Μεσαίωνας" είναι ενδεικτική της μεγάλης ρήξης με το μυκηναϊκό παρελθόν που σημειώθηκε στους αιώνες μεταξύ του 1050 και 900 π.Χ.


Η παρακμή του μυκηναϊκού πολιτισμού ξεκίνησε σταδιακά από τα τέλη του 13ου αιώνα π.Χ. Γύρω στο 1200 π.Χ. μαρτυρούνται αρχαιολογικά καταστροφές στα μεγάλα κέντρα της Πελοποννήσου και της κυρίως Ελλάδας, με συνέπεια να ξεκινήσει κύμα μεταναστεύσεων προς τα παράλια της Μικράς Ασίας και εσωτερικών μετακινήσεων προς τη δυτική Ελλάδα. Οι αναστατώσεις αυτές προκάλεσαν τη συρρίκνωση του πληθυσμού στην ενδοχώρα. Η ολοκληρωτική καταστροφή των ανακτόρων στα χρόνια μεταξύ του 1150-1050 π.Χ. σηματοδότησε το τέλος της μυκηναϊκής εποχής, αφού οδήγησε στην οριστική κατάλυση των βασικών πολιτικών και οικονομικών δομών της.

Η μετάβαση στη νέα εποχή συνοδεύτηκε από τόσο έντονες αλλαγές, σύμφωνα με τα αρχαιολογικά δεδομένα, ώστε οι Έλληνες των ιστορικών χρόνων -που είχαν διατηρήσει την ανάμνηση του παρελθόντος- συνέδεσαν το τέλος του μυκηναϊκού πολιτισμού με την "κάθοδο των Δωριέων". Κατά τον 11ο αιώνα π.Χ. εισήχθη μεν στην Ελλάδα η χρήση του σιδήρου καθώς και νέα ταφικά έθιμα, αλλά δεν υπάρχουν ασφαλή στοιχεία που να αποδίδουν τις αλλαγές αυτές στην εμφάνιση ενός νέου φύλου. Σύμφωνα πάντως με την ίδια παράδοση, τη "δωρική κατάκτηση" ακολούθησε η "ιωνική μετανάστευση", δηλαδή η μετακίνηση μεγάλου μέρους των αυτόχθονων κατοίκων της κυρίως Ελλάδας προς το Αιγαίο και τη Μικρά Ασία, γεγονός που επιβεβαιώνεται ως ένα βαθμό και από την κατανομή των γλωσσικών ιδιωμάτων στις περιοχές αυτές.

Έχουν διατυπωθεί πολλές θεωρίες για τα αίτια της πτώσης του μυκηναϊκού πολιτισμού, ενώ η εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων για την περίοδο που ακολούθησε είναι μάλλον αδύνατη, λόγω της έλλειψης γραπτών πηγών. Η Ελλάδα των Σκοτεινών χρόνων παρουσίαζε μια εικόνα φτώχειας και απομόνωσης σε σύγκριση με την προηγούμενη εποχή, που όμως δεν ήταν ομοιόμορφη για όλες τις περιοχές και κατά τη διάρκεια όλης της περιόδου. Η Αθήνα και η Κρήτη για παράδειγμα φαίνεται ότι επηρεάστηκαν λιγότερο από τις συνθήκες αυτές. Είναι (σχεδόν) σίγουρο πάντως ότι η γνώση της γραφής χάθηκε, καθώς και το ενδιαφέρον για την εικονιστική τέχνη. Οι οικισμοί και τα ιερά κατασκευάζονταν από ευτελή υλικά και έχουν αφήσει ελάχιστα υλικά κατάλοιπα. Μόνο η κεραμική παρουσίαζε αδιάσπαστη συνέχεια με το μυκηναϊκό παρελθόν, με τη δημιουργία ενός απλουστευμένου εικονογραφικού ρυθμού, του λεγόμενου "υπομυκηναϊκού". Παρά την έλλειψη επαρκών στοιχείων πάντως, είναι σίγουρο πως τα χρόνια αυτά ήταν περίοδος επώασης του γεωμετρικού πολιτισμού που αναδύθηκε από την Ελλάδα των Σκοτεινών χρόνων. Ήδη τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης άρχισαν να διαφαίνονται από τα μέσα του 9ου αιώνα π.Χ., εποχή σταδιακής αποκατάστασης των εμπορικών σχέσεων με την Ανατολή. 

Το είδαμε εδώ
Διαβάστε περισσότερα.. "Τα "σκοτεινά χρόνια" (13ος - 10ος περίπου αιώνας π.Χ.)"

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Τροιζήνιοι οι...φιλογέλωτες


Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν άνθρωποι εύθυμοι και γλεντζέδες και χαίρονταν τη ζωή, σα γνήσια παιδιά της φύσης με την οποία ήταν στενά δεμένοι. Εκτιμούσαν πολύ τα αστεία, που τα θεωρούσαν ένδειξη πολιτισμού.
Αυτό το μαρτυρεί και η ετυμολογία της ίδιας της λέξης. Το αστείο προέρχεται από το άστυ, την πόλη και δηλώνει ότι αστεία κάναν οι πολιτισμένοι κάτοικοι των πόλεων και όχι οι χωριάτες των αγρών που γιαυτό ήταν αγροίκοι. (Η διάκριση αυτή πέρασε και στη νέα ελληνική όπου έχουμε το χωρατό, το πολιτισμένο αστείο των κατοίκων της χώρας, δηλαδή της πόλης σε αντιπαράθεση με τη χωριατιά, των αγροίκων κατοίκων του χωριού).

Οι ευθυμότεροι χωρίς άλλο από τους αρχαίους Έλληνες ήταν οι Τροιζήνιοι, που τους έλεγαν φιλογέλωτες, γιατί δεν σταματούσαν να χωρατεύουν και να αστειεύονται ακόμα και την ώρα των συνελεύσεων της Εκκλησίας του Δήμου. Και ναι μεν τα αστεία και τα πειράγματα προκαλούσαν άφθονα γέλια, εμπόδιζαν όμως την ομαλή λειτουργία των συνελεύσεων, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να παίρνουν αποφάσεις σε σοβαρά ζητήματα. 
Τελικά καταφύγαν στο Μαντείο των Δελφών, μήπως ο Απόλλων τους βρει κάποια λύση. Η Πυθία τους συμβούλεψε πως τότε μόνο θα θεραπευθούν αν καταφέρουν να θυσιάσουν στον Ποσειδώνα έναν ταύρο, χωρίς καθ΄όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας και της θυσίας να γελάσει έστω και ένας από τους συμμετέχοντες. 
Συμμορφώθηκαν με την εντολή του θεού αλλά καλού κακού κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών της θυσίας διώξαν από το χώρο όλα τα παιδιά, μήπως με τις αναπόφευκτες σκανταλιές τους δώσουν αφορμή στους μεγάλους να γελάσουν. Έτσι και έγινε αλλά την ώρα ακριβώς της θυσίας οι ιεροθύτες ανακάλυψαν έναν πιτσιρικά, που παρακολουθούσε κρυμμένος τη διαδικασία.
-- Φύγε από δω μικρέ, του βάλαν τις φωνές
-- Γιατί, φοβάστε μη σας φάω τον ταύρο; 
απάντησε αυτός θαρρετά, προκαλώντας ακράτητα γέλια..

Όπως ήταν επόμενο η θυσία ματαιώθηκε, γιατί οι Τροιζήνιοι κατάλαβαν πως ο θεός ήθελε να τους δείξει ότι η περίπτωσή τους ήταν ανίατη. 

http://www.sarantakos.com/arx/arx_troizhnioi1.html
Διαβάστε περισσότερα.. "Τροιζήνιοι οι...φιλογέλωτες"

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Τεχνολογικά επιτεύγματα!


Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά το ανώτερο επίπεδο του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού. Από αυτόν πήραν όλοι οι λαοί του κόσμου.

Σήμερα όμως ούτε αυτοί σέβονται την Ελλάδα-μητέρα του Φωτός, ούτε και εμείς οι Έλληνες φαινόμαστε αντάξιοι των μεγάλων Προγόνων μας... Αυτή είναι μία απαράδεκτη κατάσταση, που πρέπει να ανατραπεί πρώτα εδώ, στο εσωτερικό της Ελλάδας, αποβάλλοντας την μίζερη και ανθελληνική ουσιαστικώς εξουσία και πραγματοποιώντας ένα καινούργιο ξεκίνημα. Και είναι βέβαιον ότι και τότε, για μια ακόμη φορά, θα καταπλήξουμε τον σύμπαντα κόσμο και θα ξαναγράψουμε Ιστορία! 

Ένας τομέας του Αρχαιοελληνικού Πολιτισμικού Θαύματος είναι και οι άγνωστες ακόμα πώς τις έφτιαξαν οι Πρόγονοί μας τεχνολογίες. Όπως θαυμάζουμε τα υπόλοιπα στοιχεία του Πολιτισμού των Προγόνων μας (Φιλοσοφία και Ποίηση, Θέατρο και Αρχιτεκτονική, Μουσική και Επιστήμη), έτσι και η αρχαία τεχνολογία κατέχει επάξια μία θέση περίοπτη στο Πολιτισμικό μας Οικοδόμημα. Είναι απορίας άξιον μάλιστα πώς ακριβώς έφτιαχναν οι Πρόγονοί μας πράγματα που ακόμα και σήμερα φαίνονται πολύ δύσκολα. Παρουσιάζω κάτωθι ορισμένα εξ αυτών των αιώνιων επιτευγμάτων των Προγόνων μας. 

Ο κοχλίας του Αρχιμήδη: Τo υδραυλικό αυτό όργανo είναι επίσης γνωστό ως ατέρμων κoχλίας ή υδρόβιδα. Εφευρέθηκε από τoν Αρχιμήδη κατά τη διάρκεια τoυ ταξιδιoύ τoυ στην Αίγυπτo. Χρησίμευε στην άντληση ύδατoς από ένα χαμηλό επίπεδo σ’ ένα άλλo υψηλότερo. Oι χρήσεις τoυ από την αρχαιότητα έως σήμερα είναι πoλλές: άρδευση αγρoτικών καλλιεργειών, απαλλαγή μεταλλείων από λιμνάζoντα ύδατα, άντληση υδάτων από τα έγκατα των πλoίων και άλλες. Χρησιμoπoιείται έως σήμερα σε πoλλές χώρες, αναπτυγμένες ή μη, με πoλλές μoρφές και πoικιλία χρήσεων. 

Η αντλία του Κτησίβιου: Η αναρρoφητική αυτή και πιεστική αντλία είναι μία από τις σημαντικότερες εφευρέσεις τoυ Κτησίβιoυ, ενός μηχανικoύ της Αλεξάνδρειας, πoυ τον ονόμασαν και «πατέρα» της Πνευματικής (δηλ. της Αερoδυναμικής). Μέσα σε δυo κυλινδρικά δoχεία κινoύνται δυo έμβoλα με αντίθετη λειτoυργία, όπου τo ένα πιέζει και τo άλλo απoρρoφά. Η κίνηση των εμβόλων δημιoυργεί κενό αέρoς και αναρρόφηση νερoύ, τo oπoίo μέσω ενός σωλήνα μεταφέρεται έξω από τo χώρo πoυ είναι βυθισμένη η αντλία. Τo όργανo υπήρξε από τα πιo διαδεδoμένα και χρησιμoπoιήθηκε από πoλλoύς λαoύς, χρησιμoπoιείται δε έως και σήμερα με πoικίλες μoρφές. 

Ύσπληξ: H ύσπληξ αποτελείτο από δύο οριζόντια σχοινιά, που ήταν τεντωμένα μπροστά από τους δρομείς στο ύψος των γονάτων και του στήθους. Tα σχοινιά συγκρατούνταν στα άκρα τους από κατακόρυφους ξύλινους πασσάλους, τους αγκώνες, που εμφυτεύονταν μέσα σε απλούς μηχανισμούς-προδρόμους των ελατηρίων, αποτελούμενους από στριμμένα νεύρα ζώων. Oι μηχανισμοί αυτοί τοποθετούνταν σε λίθινες βάσεις. Oι αγκώνες συγκρατούνταν όρθιοι, δεσμευόμενοι ίσως με κρίκο σε σταθερό κιονίσκο, που βρισκόταν από πίσω τους. O αφέτης, που στεκόταν πίσω από τους δρομείς κρατώντας τα δύο σχοινιά χειρισμού, έθετε σε λειτουργία το μηχανισμό. Mε μιαν απότομη κίνηση απελευθέρωνε τους προεντεταμένους αγκώνες, οι οποίοι έπεφταν απότομα στο έδαφος συμπαρασύροντας όλο το εμπόδιο και επιτρέποντας την εκκίνηση στους δρομείς. 

Χωροβάτης: Ένα πολύ αξιόλογο αρχιτεκτονικό και τοπογραφικό όργανο, πρόγονος του σημερινού αλφαδιού, που χρησιμοποιείτο στη μέτρηση των κλίσεων διαφόρων επιφανειών, σε τοπογραφικές σκοπεύσεις κ.ά. 

Χάλκινος πρίων: Μεγάλo χάλκινo πριόνι τoυ 16oυ-15oυ π.Χ. αι. Απoτελoύσε εργαλείo ξυλoυργoύ. Σύμφωνα με τη μυθoλoγία, εφευρέτης τoυ ήταν o Τάλως, ανιψιός τoυ Δαιδάλoυ, που κατόπιν τον σκότωσε απ’ την ζήλια του ο θείος του (φοβούμενος πως θα τον ξεπεράσει). Eμπνεύστηκε την κατασκευή τoυ από τo σαγόνι φιδιoύ ή από τη ραχoκoκαλιά ενός ψαριoύ. 

Υπολογιστής των Αντικυθήρων: Είναι ένας μηχανισμός πoυ, μαζί με άλλα σημαντικά ευρήματα, βρέθηκε στo ναυάγιo των Αντικυθήρων. Aνελκύστηκε τo 1901 από σφoυγγαράδες της Σύμης. O μηχανισμός αυτός έφερε συνoλικά 30 διαφoρετικά γρανάζια, κατασκευασμένα στo χέρι, τα oπoία έμπαιναν σε λειτoυργία από έναν άξoνα πoυ βρισκόταν στo πλάι τoυ μηχανισμoύ και έδειχναν τις κινήσεις τoυ ήλιoυ και της σελήνης στo Ζωδιακό κύκλο. Τo όργανo αυτό απoτελεί την πεμπτoυσία της παράδoσης στoυς μηχανισμoύς με γρανάζια πoυ αναπτύχθηκε κατά την ελληνιστική περίoδo. 

Ηλιακό ρολόι: Αυτό στη μια του όψη φέρει κατάλογο 36 τοποθεσιών στα ελληνικά και στην πίσω όψη υπάρχει ο γνώμων, οι μνήμες και γωνιόμετρο αριθμημένο από 0 έως 90 μοίρες. 

Ατμοτηλεβόλο του Αρχιμήδη: Ήταν ένα πολεμικό όπλο που εκτόξευε μπάλες βάρους ενός ταλάντου (περίπου 23 χλγμ.) σε απόσταση 6 σταδίων (περίπου 1.100 μ.)! Λειτουργούσε με την ατμοσυμπίεση. Είναι το πρώτο παγκοσμίως όπλο που λειτουργούσε με ατμό. Το εφεύρε ο Αρχιμήδης στη διάρκεια της πολιορκίας των Συρακουσών από τους Ρωμαίους (213-211 π.Χ.). Με το όπλο ασχολήθηκε αργότερα και ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, που το ονόμασε αρχιτρόνιτο (από τις λέξεις Αρχιμήδης και τρώννυμι) και έκανε τα πρώτα κατασκευαστικά σχέδια του όπλου.  

Αιολόσφαιρα του Ήρωνα: O περιστρoφικός ατμoστρόβιλoς πoυ εφεύρε o Ήρωνας έμεινε γνωστός στην ιστoρία ως Αιολόσφαιρα ή Αιόλoυ πύλη. Mέσω ενός βραστήρα το νερό ατμοποιείται και ο ατμός, μέσω δύo λυγισμένων σε oρθή γωνία σωλήνων, καταλήγει σε μια σφαίρα με ειδικές βαλβίδες. Η σφαίρα αυτή φέρει δύo ακρoφύσια διαμετρικά τoπoθετημένα και λυγισμένα με τέτoιo τρόπo, που η πίεση τoυ ατμoύ, διαφεύγoντας μέσα απ’ αυτά, κάνει τη σφαίρα να κινείται περιστρoφικά. 

Μινωικός πέλεκυς: Χάλκινoς πέλεκυς με κερατόσχημες απoλήξεις από την περιoχή Καρφί της Κρήτης (1100 π.Χ.). Τo εργαλείo συγκρατείτο πάνω σε ξύλινo στειλεό με τη βoήθεια δερμάτινων ιμάντων. Χρησιμoπoιείτο για την κoπή και επεξεργασία των ξύλων. O λίθινoς πέλεκυς ήταν γνωστός ήδη από την Παλαιoλιθική περίoδo. Λειτoυργoύσε ως χρηστικό εργαλείo, αλλά και ως φoνικό όπλo...

Δρ. Γιάννης Ελευθερίου
Από elora.gr
Διαβάστε περισσότερα.. "Τεχνολογικά επιτεύγματα!"

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Τί Μυστικό κρύβει το Μαντείο της Δωδώνης;


Είναι αλήθεια ότι το ιερό μαντείο της Δωδώνης κρύβει πολλά μυστικά. Άλλα εξ αυτών έχουν αποκαλυφθεί και άλλα όχι. Γιατί, όμως, οι θνητοί που πήγαιναν να ζητήσουν χρησμό έπρεπε να είχαν νηστέψει τρεις μέρες, να είχαν καθαριστεί στην πηγή της Δωδώνης και να είχαν χαράξει την παράκλησή τους σε μια πλάκα από μόλυβδο;…

Ταξιδεύοντας κανείς στην ιστορική Ήπειρο, δεκαοκτώ χιλιόμετρα απ’ τα Ιωάννινα, στους πρόποδες του βουνού Τόμαρος, θα δει ότι βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας πόλεως Δωδώνης. Μέχρι το 1876 η τοποθεσία της Δωδώνης, της περίφημης για το μαντείο της, δεν ήταν γνωστή, γιατί οι Έλληνες και ξένοι αρχαιολόγοι και ιστοριογράφοι την τοποθετούσαν σε διάφορες περιοχές της Ηπείρου. Στη σημερινή θέση της νόμιζαν ότι βρισκόταν η αρχαία πόλη της Πασσαρώνας, η πρωτεύουσα τη Μολοσσίας.
Ωστόσο, από τις ανασκαφές όμως που έγιναν εκεί, για πρώτη φορά στα 1878 από τον Κ. Καραπάνο, διαπιστώθηκε ότι σε εκείνη την τοποθεσία βρισκόταν η περίφημη Δωδώνη με το μαντείο της που ο Ηρόδοτος το θεωρεί το αρχαιότερο μαντείο της Ελλάδας!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλές γνώμες και υποθέσεις υπάρχουν για την προέλευση του ιστορικού ονόματος «Δωδώνη». Άλλοι νομίζουν ότι προέρχεται από το Δία, άλλοι από τη Δωδώνη, μια νύμφη του Ωκεανού, άλλοι από τον ποταμό Δώδωνα της Ηπείρου, άλλοι απ’ τη λέξη “Δωδώ” που σημαίνει “μπουμπουνητό” και άλλοι από το ρήμα δίδωμι, επειδή η πεδιάδα της Δωδώνης ήταν πλούσια και εύφορη.
Αναμφισβήτητο, όμως, είναι το γεγονός ότι η Δωδώνη έγινε γνωστή για το αρχαιότατο μαντείο της που αναφέρεται στον Όμηρο και στον Ηρόδοτο και είχε τεράστια φήμη και τιμόταν πολύ. Τόση ήταν η δόξα του ώστε και όταν ακόμα εμφανίστηκε το Μαντείο των Δελφών, το μαντείο της Δωδώνης δεν έχασε τίποτα απ’ τη φήμη του.
Βεβαίως, το ερώτημα για την έναρξη και την πρώιμη φάση της λατρείας στη Δωδώνη δεν έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά, όμως, τα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης πιστοποιούν τη συνεχή λατρεία στο χώρο ήδη από την εποχή του χαλκού!
Ελλοί Ή Σελλοί
Σύμφωνα με διάφορες γνώμες, το μαντείο χτίστηκε από τους Ελλούς ή Σελλούς, που απ’ αυτούς προήρθε το όνομα Ελλάδα. Πώς ιδρύθηκε, όμως, το μαντείο;
Για την ίδρυση του μαντείου υπάρχουν διάφορες παραδόσεις. Δυο τρυγόνια έφυγαν από την Αίγυπτο. Το ένα από αυτά στάθηκε στην έρημο της Λιβύης, όπου χτίστηκε το μαντείο του Δία Άμμωνα, ενώ

το άλλο ήρθε και κάθισε στη γέρικη βελανιδιά της Δωδώνης όπου ιδρύθηκε το Μαντείο της Δωδώνης κι εκεί όπου λατρευόταν ο Δίας και η γυναίκα του Διώνη.
Οι θνητοί που πήγαιναν να ζητήσουν χρησμό έπρεπε να είχαν νηστέψει τρεις μέρες, να είχαν καθαριστεί στην πηγή της Δωδώνης και να είχαν χαράξει την παράκλησή τους σε μια πλάκα από μόλυβδο.
Γιατί, όμως, όλα αυτά;
Είναι γνωστόν, ότι η Πυθία, καθισμένη κάτω από την ιερή βαλανιδιά, έδινε το χρησμό. Οι ιερείς, για να μαντέψουν το θέλημα του Δία, παρακολουθούσαν το πέταγμα των περιστεριών, το θρόϊσμα των φύλλων της “φηγού δρυός” καθώς και το χαλκείο. Το χαλκείο ήταν μια χάλκινη καμπάνα που χτυπούσε όταν από τον αέρα, κουνιόταν το μαστίγιο που κρατούσε ένα μικρό άγαλμα παιδιού.
Φώς Στο Σκοτάδι;
Η Δωδώνη, όπως είπαμε, ανήκει στα αρχαιότερα και σεβαστότερα μαντεία του αρχαιοελληνικού κόσμου. Στον Όμηρο αναφέρεται δύο φορές: α) όταν ο Αχιλλεύς απευθύνεται στον Δωδωναίο Δία υπέρ του φίλου του Πατρόκλου {Ιλιάδα, Β 233) και β) όταν ο Οδυσσέας επισκέπτεται το μαντείο {Οδύσσεια, Ξ 327).
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο οποίος παραδίδει τον ιδρυτικό μύθο, η λατρεία έφθασε στη Δωδώνη από την Αίγυπτο, γιατί όπως πληροφορήθηκε από τους ιερείς του ναού του Άμμωνα Δία στις Θήβες της Αιγύπτου, οι Φοίνικες άρπαξαν από το ναό δύο ιέρειες και τη μία την πούλησαν στη Λιβύη, όπου ίδρυσε το μαντείο του Άμμωνα Δία, και την άλλη στην Ελλάδα, όπου ίδρυσε το ιερό του Δωδωναίου Δία στη Θεσπρωτία. Προσθέτει, όμως, ότι κατά την επίσκεψη του στη Δωδώνη, οι ιερείς και οι ιέρειες του ιερού, του αφηγήθηκαν ότι από τις Θήβες της Αιγύπτου έφυγαν δύο μαύρα περιστέρια και όχι ιέρειες. Εκείνο που ήρθε στην Ήπειρο κάθισε πάνω στη φηγό (βαλανιδιά) και με ανθρώπινη φωνή είπε ότι εκεί έπρεπε να ιδρύσουν μαντείο στον Δία!
Ναι, αλλά της τοπικής παράδοσης υπάρχουν πολλές ερμηνείες. Κατά τον ίδιο τον Ηρόδοτο, η ιέρεια των Θηβών, όταν ήλθε στη Δωδώνη, ίδρυσε το μαντείο και μόλις έμαθε ελληνικά, εξήγησε στους Δωδωναίους τη λειτουργία του. Οι Δωδωναίοι τότε αποκάλεσαν τη γυναίκα «περιστέρα» (πελειάδα), γιατί μιλούσε ακατανόητα και έμοιαζε με πουλί, και «μέλαινα», γιατί ήταν Αιγύπτια.
Ο Στράβων. όμως, δίδει τελείως διαφορετική ερμηνεία. Κατ’ αυτόν, οι Μολοσσοί ονόμαζαν τις γριές γυναίκες πελίες και τους γέρους πελίους, όπως τα περιστέρια. Από την ομωνυμία αυτήν, προέκυψε η σύγχυση της τοπικής παράδοσης.
Αλλά και τα περιστέρια του Ηροδότου δεν είναι άσχετα, γιατί είναι το ιερό σύμβολο της Μεγάλης Θεάς, της θεάς Γης, που πρωτολατρεύτηκε στη Δωδώνη. Ήδη σε νόμισμα από τη Δωδώνη, που χρονολογείται στο 300 π.Χ., παριστάνεται η ιερή φηγός με τρία περιστέρια, σύμβολο της θεάς Γης. Είναι η επιφάνεια της θεάς σε μορφή περιστεριού.
Άλλοι πάλι πιστεύουν, ότι η λατρεία του Δωδωναίου Δία και η ίδρυση του ιερού, προήλθε από πρωτόγονους που απέδωσαν θεία δύναμη στη φηγό. Σύμφωνα με ερμηνεία του Kern, για να αναφέρουμε μιαν από τις νεότερες ερμηνείες, θα λατρευόταν εδώ κατά την αρχαιότητα τοπικός θεός, που ταυτίστηκε με τον Πανελλήνιο Δία και ονομάστηκε Νάϊος.
Μήπως, λοιπόν, είχε δίκιο η γνωστή Ελληνίδα χορογράφος Μαρία Χορς, που είπε σε τηλεοπτική εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλλα (Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2006) ότι οι «λαλούσες βελανδιές» είναι μία πραγματικότητα διότι το σφύριγμα του αέρα ανάμεσα στα φυλλώματα σου δημιουργούν μία αίσθηση γλωσσολαλιάς;
Μήπως, λοιπόν, στο ιερό της Δωδώνης είχαμε μία προλείανση του εδάφους για την Έλευση του Ενός και Αληθινού Θεού στην ανθρωπότητα;
Ρωτάμε: Μήπως;
Τόμουροι Και Υποφήτες .
Χάριν της ιστορίας να πούμε, ότι, σύμφωνα με τον Όμηρο, στο μαντείο της Δωδώνης υπηρετούσαν από τους αρχαιότατους χρόνους, οι Τόμουροι ή Υποφήτες (Οδύσσεια, Β 403), που καλούνταν και Σελλοί ή Ελλοί, χωρίς το όνομα αυτό να σημαίνει μόνο τους ιερείς, αλλά και τους κατοίκους.
Βεβαίως όλα αυτά τα αναφέρουμε στον πρώτο τόμο της τριλογίας μας «Οι Προφητείες του Ελληνισμού» («Λάλον Ύδωρ»). Ωστόσο, όταν κατά τον 8ο αιώνα π.Χ., καθιερώθηκε στο ιερό και η λατρεία της Διώνης, τότε προστέθηκαν και οι γυναίκες ιέρειες, που ονομάζονταν «πελείαι, ή πελειάδες, ή προφήτιδες» και οι οποίες αριθμητικά ήταν τρεις: 1) Προμένεια, 2) Τιμαρέτη και 3) Νικάνδρη. Έργο των ιερέων και ιερειών ήταν η εξήγηση των προφητικών σημείων της φηγού ή των προφητικών μέσων και η σύνταξη των σχετικών απαντήσεων.
Μη λησμονήσουμε να πούμε, ότι οι χρησμοί, στους παλαιότερους χρόνους, δίνονταν (Οδύσσεια, Ξ 327 και Τ 296 κ.ε.) από τον ψίθυρο των φύλλων της ιερής βαλανιδιάς!
Άλλος τρόπος μαντείας ήταν το πέταγμα και οι κρωγμοί των περιστεριών, που φώλιαζαν στη φηγό, ενώ στη μεθομηρική παράδοση, αναφέρεται και ο ήχος των λεβήτων με τους τρίποδες που περιστοίχιζαν το ιερό δέντρο, τουλάχιστον από τον 4ο αιώνα π.Χ.
Αργότερα, όπως αναφέρει ο Στράβων (C, 329), ήταν το χαλκείο που αποτελείτο από δύο κιονίσκους. Στον έναν υπήρχε χάλκινος λέβητας και στον άλλο χάλκινο άγαλμα παιδιού, που κρατούσε μαστίγιο με τρεις αλυσίδες, αναθημάτων Κερκυραίων. Το μαστίγιο αυτό εκινείτο από τον άνεμο, χτυπούσε στο λέβητα και προξενούσε ήχο, από τον οποίο χρησμοδοτούσαν οι ιερείς. Από δω προήλθαν και οι παροιμίες «Δωδωναίο χαλκείο» και «Κερκυραίων μάστιγξ», που λέγονται για τους φλύαρους ανθρώπους.
Οι ερωτήσεις χαράσσονταν στη μαλακή επιφάνεια των μολύβδινων ελασμάτων, που είχαν σχήμα ορθογώνιο ή ταινίας. Οι απαντήσεις δίνονταν συνήθως προφορικά και σπανιότερα ήταν γραμμένες στην άλλη πλευρά του ελάσματος, συνήθως με ένα ναι ή ένα όχι.
Ο Έλλην αρχαιολόγος Κ. Καραπάνος είχε βρει 86 τέτοιες χρηστήριες επιγραφές, αλλά μετά τις ανασκαφές στην περιοχή ο αριθμός ανήλθε σε αρκετές εκατοντάδες.
Χαρακτηριστικό της λατρείας στη Δωδώνη είναι ότι ο Δίας είχε εδώ την επίγεια κατοικία του- ήταν ο Νάϊος θεός που κατοικούσε στη φηγό και στην ιερή οικία. Γύρω του κατοικούσαν οι προφήτες, οι Σελλοί, οι οποίοι κατά παλαιά θρησκευτική συνήθεια, δεν έπλεναν τα πόδια τους (ανιπτόποδες) και κοιμούνταν καταγής (χαμαιεύναι), για να βρίσκονται σε επαφή με τη γη, απ’ όπου αντλούσαν τη μαντική τους δύναμη.
Κάποια στιγμή, βεβαίως ήρθε και η παρακμή της Δωδώνης, που άρχισε στα 221 π.Χ., όταν ο στρατηγός Δωρίμαχος την κατάστρεψε, επειδή οι Ηπειρώτες είχαν συμμαχήσει με τους Μακεδόνες και τους Αχαιούς. Δεύτερη καταστροφή έπαθε η Δωδώνη στα 168 π.Χ. από το Ρωμαίο Αιμίλιο Παύλο και τελειωτικά πια καταστράφηκε στα χρόνια του μιθριδατικού πολέμου από τους στρατιώτες του Μιθριδάτη, του βασιλιά του Πόντου.

http://astrikiprovoli.blogspot.com
http://stergiog.wordpress.com
sakketosaggelos.gr
Διαβάστε περισσότερα.. "Τί Μυστικό κρύβει το Μαντείο της Δωδώνης;"

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Διοτίμα, η δασκάλα του Σωκράτη, περί του Κάλλους


Ιδού μια διάσημη ομιλία στο "Συμπόσιο", όπου η δασκάλα του Σωκράτη, η Διοτίμα ή Μαντινεία, πραγματεύεται σχετικά με τους διαφορετικούς βαθμούς αντίληψης του Κάλλους.Περιγράφει με μεγάλη αντίληψη την ιδιότητα της Ομορφιάς, του Ωραίου, με την πνευματική κυρίως έννοια, που φτάνει ως την Ένωση με το Θείο.


"Στρεφόμενος κάπως προς τον κύριο ωκεανό του Κάλλους μπορεί (κάποιος) με την περισυλλογή περί αυτού, να παράγει σε όλο τους το μεγαλείο πολλούς ωραίους καρπούς διαλεκτικής και διαλογισμού σε μια άφθονη σοδειά φιλοσοφίας. Έως ότου με τη δύναμη και την αύξηση των αποκτημάτων διακρίνει μια μοναδική γνώση που συνδέεται με ένα κάλλος για το οποίο δεν έχουμε μιλήσει ακόμη.

"Και εδώ, σε εκλιπαρώ", είπε εκείνη, "πρόσεξέ με όσο μπορείς καλύτερα.

"Όταν ένας άνθρωπος έχει εκπαιδευτεί τόσο πολύ στην αγάπη της αγάπης, έχοντας περάσει από τη μια θεώρηση του ωραίου στην άλλη, με τη σωστή και τακτική άνοδο, ξαφνικά θα έχει αποκαλύψει στον εαυτό του . . . ένα θαυμάσιο όραμα, όμορφο στη φύση του. Και αυτό, Σωκράτη, είναι το τελικό αποτέλεσμα όλου του προηγούμενου μόχθου.



"Κατ' αρχήν, υπάρχει για πάντα και ούτε έρχεται στην ύπαρξη μήτε αφανίζεται, ούτε γεμίζει μήτε αδειάζει. Ακόμη, δεν είναι ωραίο σε κάποια μέρη και άσχημο σε κάποια άλλα, ούτε είναι έτσι κι έτσι κάποιες στιγμές και διαφορετικό σε άλλες, μήτε ωραίο από μια άποψη και άσχημο από μια άλλη, ούτε επηρεάζεται τόσο από τη θέση ώστε να φαίνεται ωραίο σε κάποιους και άσχημο σε άλλους."



"Ούτε ξανά θα βρούμε το ωραίο παρόν στην εμφάνιση του προσώπου κάποιου ή των χεριών ή οποιουδήποτε άλλου μέρους του σώματος, μήτε ως μια συγκεκριμένη περιγραφή κάποιας γνώσης . . . αλλά να υπάρχει παντοτινά στη μοναδικότητα των μορφών ανεξάρτητο από μόνο του, ενώ όλη η ποικιλία των ωραίων πραγμάτων το μοιράζονται με τόση σοφία που παρόλο που όλα έρχονται στην ύπαρξη και χάνονται, αυτό ούτε αναπτύσσεται ούτε μικραίνει, και δεν επηρεάζεται από τίποτα . . ."



"Στο τέλος φτάνει στο να γνωρίσει την ίδια την ουσία του Κάλλους. Σε αυτήν την κατάσταση της ζωής πέρα από όλα τα άλλα, αγαπητέ μου Σωκράτη", είπε η Μαντινεία, "ένας άνθρωπος βρίσκει ότι αληθινά αξίζει να ζει, καθώς προσυλλογίζεται την ουσιαστική ομορφιά . . .



Όμως πες μου, τι θα συμβεί αν ένας από εσάς είχε την τύχη να κοιτάξει ολόκληρη την ουσιαστική ομορφιά, καθαρή και ανόθευτη . . .; Τι αν μπορούσε να ατενίσει τη θεϊκή ομορφιά την ίδια, στη μοναδική της μορφή;



"Η επαφή του δεν θα γίνει με την ψευδαίσθηση αλλά με την αλήθεια. Όταν λοιπόν αυτός έχει γεννήσει μια αληθινή αρετή και την αναθρέψει τότε είναι προορισμένος να κερδίσει τη φιλία των Ουρανών, αυτός, πάνω από όλους τους ανθρώπους, είναι αθάνατος.



Βλέπουμε λοιπόν ότι Πλάτων περιγράφει την άμεση εμπειρία του "κύριου ωκεανού του ωραίου". Είναι αιώνιο, "υπάρχει για πάντα". Δεν αλλάζει ποτέ, "ούτε γεμίζει μήτε αδειάζει". Δεν βιώνεται σε όρους ιδιαιτεροτήτων - αυτό είναι, ίδιο με οτιδήποτε υπάρχει στον εξωτερικό κόσμο ή οποιαδήποτε "μερική γνώση". Αντίθετα, είναι "μοναδικότητα", μια ενότητα. Είναι "ανεξάρτητο από μόνο του", υπερβατικό στα πάντα, τρέφει όλα τα πράγματα "που έρχονται να υπάρξουν και αφανίζονται" όμως παραμένοντας το ίδιο αναλλοίωτο.



Σε αυτήν την κατάσταση, συν τοις άλλοις, "ένας άνθρωπος το βρίσκει πραγματικά άξιο να το ζει". Το να βιώσει κανείς αυτό το εσωτερικό πεδίο της ζωής, που μας αναφέρει ο Πλάτων μέσα από τα λόγια της Διοτίμας, είναι σαν να "ατενίζει την ίδια τη θεϊκή ομορφιά" - η υπέρβαση του κόσμου των ψευδαισθήσεων και το βίωμα της "αλήθειας". Το να έχεις αυτήν την εμπειρία είναι σαν να αποκτάς "αληθινή αρετή", σαν να "κερδίζεις τη φιλία των Ουρανών", σαν να γίνεσαι "αθάνατος".


Το Κάλλος αγγίζει την Θεία Ομορφιά και Ευδαιμονία, αυτό που σήμερα αποκαλούμε "Βασιλεία των Ουρανών".Αυτήν την γαλήνη και ταυτόχρονα γοητεία που ασκεί το Ωραίο, όπου και αν το βρίσκουμε..Είτε στην φύση, είτε στον άνθρωπο, είτε στην ασκητική ζωή και στην ηρεμία.Η Διοτίμα, στο σημείο αυτό, αποδεικνύεται "μυσταγωγός" της Αλήθειας, της Θείας Ύπαρξης και της αναζωογόνησης που προσφέρει στον άνθρωπο η θέαση του Κάλλους.


Το κείμενο μεταφρασμένο από το Συμπόσιο του Πλάτωνα 
Διαβάστε περισσότερα.. "Διοτίμα, η δασκάλα του Σωκράτη, περί του Κάλλους"

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Οι μεγάλοι αρχαίοι Έλληνες είχαν προφητεύσει την έλευση του Θεανθρώπου!!!



"Ο Έλλην είναι πλασμένος φιλόσοφος, είναι και πλασμένος Χριστιανός, είναι πλασμένος να γνωρίζει την Αλήθεια και να την διαδίδει εις τα άλλα Έθνη. Ναι ο Έλλην εγεννήθη κατά την Θεία Πρόνοια διδάσκαλος της ανθρωπότητας. "

Τα εξουσιαστικά ιερατεία που υπογείως κινούν τα νήματα του κόσμου και κατευθύνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την Γνώση προσπαθούν εδώ και πολλούς αιώνες, πλαστογραφώντας τις πηγές ή αποκρύπτωντάς τες, να φέρουν σε σύγκρουση τον Ελληνισμό και τον Χριστιανισμό. Ξέρουν ότι η "σύνδεση" αυτών των δυό δυνάμεων είναι το ισχυρότερο εμπόδιο για την υλοποίηση των υποχθόνιων σχεδίων τους.

Ξέρουν ότι αν οι Λαοί "γαντζωθούν" πάνω σε αυτά θα είναι ΑΔΥΝΑΤΟ να εφαρμόσουν την ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
Αυτός είναι ο λόγος που αποκρύπτονται οι Προφητείες των Αρχαίων Ελλήνων οι οποίες μιλούν ξεκάθαρα για την έλευση του Χριστού.
Προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Χριστιανισμό ως εβραιογενή θρησκεία και όλους τους Αρχαίους Έλληνες ως ειδωλολάτρες...

Ωστόσο έχουν διασωθεί κείμενα που αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο.
Στην Πολιτεία του Πλάτωνα (Β,V,362) -βιβλίο που το σύστημα το αποδέχεται- περιέχεται μια προφητεία ισάξια με αυτές των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης :

(316 c)...γυμνωτέος δὴ πάντων πλὴν δικαιοσύνης καὶ ποιητέος ἐναντίως διακείμενος τῷ 
προτέρῳ· μηδὲν γὰρ ἀδικῶν δόξαν ἐχέτω τὴν μεγίστην ἀδικίας, ἵνα ᾖ βεβασανισμένος εἰς δικαιοσύνην τῷ μὴ τέγγεσθαι ὑπὸ κακοδοξίας καὶ τῶν ὑπ' αὐτῆς γιγνομένων, ἀλλὰ ἴτω ἀμετάστατος μέχρι [d.] θανάτου, δοκῶν μὲν 
εἶναι ἄδικος διὰ βίου, ὢν δὲ δίκαιος,.....

....(361e) οὕτω διακείμενος ὁ δίκαιος μαστιγώσεται, στρεβλώσεται, δεδή[362a]σεται, ἐκκαυθήσεται τὠφθαλμώ, τελευτῶν πάντα κακὰ παθὼν ἀνασχινδυλευθήσεται καὶ γνώσεται ὅτι οὐκ εἶναι δίκαιον ἀλλὰ δοκεῖν δεῖ ἐθέλειν....

...Θα απογυμνωθεί απ΄όλα εκτός της δικαιοσύνης, διότι φτιάχθηκε αντίθετος στην εως τότε συμπεριφορά. Χωρίς να αδικήσει κανέναν θα δυσφημισθεί πολύ ως άδικος ώστε να βασανισθεί για την δικαιοσύνη και θα γεμίσει με δάκρυα εξαιτίας της κακοδοξίας... 
....αλλά θα μείνει αμετακίνητος μέχρι θανάτου και ενώ θα είναι δίκαιος θα θεωρείται άδικος για όλη του τη ζωή. Έχοντας τέτοιες διαθέσεις ο δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα δεθεί, θα ανάψουν τα μάτια του... και στα τελευταία του αφού πάθει κάθε κακό θα καρφωθεί πάνω σε πάσσαλο, και να ξέρεις ότι δεν είναι δίκαιο, αλλά αφού έτσι το θέλει ας γίνει...

Στο έργο "Προμηθεύς Δεσμωτής" του Αισχύλου, ο Προμηθέας όντας φυλακισμένος στον Καύκασο προλέγει ότι ο λυτρωτής του θα γεννηθεί από την Παρθένο Ιώ και τον Θεό (στ.772,834,848)... Θα είναι δηλαδή, υιός Θεού και υιός Παρθένου. Αυτός ο Θεάνθρωπος θα καταλύσει την εξουσία των παλαιών Θεών και θα αφανίσει αυτούς και την δύναμη τους (908,920).
Ο Ερμής τότε σταλμένος από τον Δία προαναγγέλει στον Προμηθέα τα εξής: 
"Τοιούδε μόχθου τέρμα μή τί προσδόκα πρίν άν Θεός τις διάδοχος τών σών πόνων φανη, θελήση τ΄είς αναύγητον μολείν Άιδην κνέφαια τ΄αμφί Ταρτάρου βάθη". 
"Μην περίμένεις να λυτρωθείς από τους πόνους προτού Θεός πάρει τα πάθια τα δικά σου πάνω του και με την θέλησή του κατέβει στον Άδη τον ανήλιαγο, στους άφεγγους του Ταρτάρου βυθούς..." (στ 1041,1043).

Ο Σωκράτης στην απολογία του αναφέρει τα ακόλουθα:
"Θα μείνετε κοιμισμένοι σε όλη σας τη ζωή εάν δεν σας λυπηθεί ο Θεός να σας στείλει κάποιον άλλον" (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους 18 {31α}).

Στο Άγιο Όρος υπάρχουν χειρόγραφα που διασώζουν τις προφητείες της Σίβυλλας - της ιέρειας του Απόλλωνα- για την έλευση του Χριστού.
π.χ. σε χειρόγραφο με την ονομασία "Υπόμνημα εις τον Άγιον Απόστολον Φίλιππον" που φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρείου αναφέρονται τα εξής: 
"Ύστερα από πολύ καιρό θα φθάσει κάποιος εις αυτήν την πολυδιηρημένην γην και θα γεννηθεί με σάρκαν αμόλυντον. Με ανεξάντλητα όρια, ως Θεότητα θα λυτρώσει τον άνθρωπον από την φθοράν των ανιάτων παθών... και θα φθονήσει άπιστος λαός και θα κρεμασθεί ψηλά ως κατάδικος εις θάνατον. Όλα αυτά θα τα υοφέρει με πραότητα..."

Στο ίδιο χειρόγραφο αναφέρεται μια ανατριχιαστική προφητεία για την Θεανθρώπινη φύση του Χριστού, για το εκούσιο πάθος Του, αλλά και για την Ανάστασή Του: 
"Ένας ουράνιος με πιέζει ισχυρά, ο οποίος είναι φώς τριλαμπές. Αυτός είναι ο παθών Θεός, χωρίς να πάθει τίποτε η Θεότης Του, διότι είναι συγχρόνως θνητός και αθάνατος. Αυτός είναι συγχρόνως Θεός και άνθρωπος που υποφέρει από τους θνητούς τα πάντα... δηλαδή τον σταυρό, την ύβριν, την ταφή. Αυτός κάποτε από τα μάτια Του έχυσε δάκρυα θερμά. Αυτός πέντε χιλιάδες χόρτασε με πέντε άρτους, κάτι που ήθελε δύναμη Θεϊκή..."
"Ο Χριστός είναι ο δικός μου Θεός, ο οποίος εσταυρώθει εις το ξύλον, ο οποίος εξέπνευσε, ο οποίος εκ του τάφου ανήλθεν εις τον ουρανόν."

Οι παραπάνω προφητείες αναφέρονται και σε άλα χειρόγραφα που βρίσκονται σε άλλες Μονές του Αγίου Όρους ή αλλού. (π.χ. Μονή Σινά). Παρατίθενται ακόμη σε σύγχρονο βιβλίο, στον "Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας" του Αρχιμανδρίτη Βίκτωρος Ματθαίου.

Και για αυτούς που ίσως αμφισβητήσουν ότι τα παραπάνω ειπώθηκαν πράγματι από την Σίβυλλα και ισχυριστούν ότι είναι επινοήσεις κάποιων Χριστιανών Μοναχών... αρκεί το εξής αδιαμφισβήτητο γεγονός:
Από διάφορες πηγές έχει διασταυρωθεί πως τις προφητείες αυτές αλλά και άλλες -είτε της Σίβυλλας είτε άλλων σοφών Ελλήνων- χρησιμοποίησε η Αγία Αικατερίνη.
Συγκεκριμένα, το 305 η Αγία Αικατερίνη η Αλεξανδρινή έλεγχε τον αυτοκράτορα Μαξιμίνο για την ειδωλολατρική του πολιτική. Ο τελευταίος συγκέντρωσε τότε τους σοφότερους ειδωλολάτρες της αυτοκρατορίας για να την μεταπείσουν και να την κάνουν παγανίστρια. Στον διάλογο που ακολούθησε, αυτή η, πάνσοφη και σπουδαγμένη στην Ελληνική παιδεία, γυναίκα στην προσπάθειά της να αποδείξει ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός ανέφερε -μεταξύ άλλων- και τις προφητείες της Σίβυλλας. Και για να προληφθεί η κάθε απερίσκεπτη "σκέψη", δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να έπλασε αυτές τις προφητείες η ίδια η Αγία για τους εξής βασικότατους λόγους... Δεν θα μπορούσε να πεί ένα τόσο μεγάλο ψέμα σχετικά με την ιέρεια του Απόλλωνα μπροστά στους σοφότερους εκπροσώπους της αρχαίας θρησκείας διότι αμέσως όλοι θα διαπίστωναν το ψέμα της. Όμως όχι μόνο κανείς δεν την κατηγόρησε για αναλήθειες, αλλά αντιθέτως οι σοφοί ειδωλολάτρες παραδέχθηκαν την λεκτικλή τους ήττα και όλοι αμέσως ασπάστηκαν με την θέλησή τους τον Χριστιανισμό με αποτέλεσμα ο αυτοκράτορας να τους θανατώσει.

Σε άλλο χειρόγραφο που βρίσκεται στην Αγιορέιτικη Μονή Διονυσίου, αναφέρεται άλλη μια προφητεία της Σίβυλλας:
"Σας προφητεύω έναν τρισυπόστατο Θεό στα ύψη εκτεινόμενο του οποίου ο αιώνιος Λόγος σε ανυποψίαστο κόρη θα κυοφορηθεί, όπως ακριβώς το φέρον φωτιά τόξο, το μέσον του κόσμου διαπερνώντας... Όλο τον κόσμο αφού επαναφέρει στην ζωή, και στον Πατέρα θα τον προσφέρει σαν δώρο. Μαρία θα είναι το όνομα Αυτής." 

Ο μεγάλος εκκλησιαστικός συγγραφέας Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (2ος αιώνας Μ.Χ.) στο έργο του "Στρωματείς" (5,13)" δηλώνει απερίφραστα: 
"Ούκ οίμαι υπό Ελλήνων σαφέστερον προσμαρτυρήσεσθαι τον Σωτήρα ημών." δηλαδή "Δεν είναι δυνατόν, νομίζω, να προαναγγελθεί σαφέστερα από τους Έλληνες ο Σωτήρας μας."


Και μόνο αυτές οι λίγες προφητείες που αναφέρθηκαν (σε σχέση με το πλήθος που υπάρχει αλλά βρίσκεται κρυμμένο εδώ και αιώνες) αρκούν να καταρρίψουν την γελοιότητα εκείνη που δυστυχώς παρασέρνει πολλούς και που ψευδώς κηρύτει ότι ο Χριστιανισμός είναι ένα εβραϊκό κατασκεύασμα, όλοι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ειδωλολάτρες και πως ο Χριστιανισμός και ο Ελληνισμός είναι δυό εντελώς αντικρουόμενοι κόσμοι.

Για να τελειώνουν τα ψέματα, ο Χριστιανισμός δεν είναι εβραιογενής θρησκεία. Δεν είναι κατασκεύασμα των Εβραίων αλλά ούτε κανενός άλλου λαού. Είναι η αληθινή Θρησκεία που αποκαλύπτεται ανεξαιρέτως σε όλους τους λαούς της γής. Το ότι αποκαλύφθηκε πρώτα στους Εβραίους δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι είναι εβραιογενής θρησκεία. Άλλωστε λίγες δεκαετίες μετά την Ανάληψη του Χριστού, ο Χριστιανισμός πέρασε στα χέρια των Ελλήνων και άρχισε να απομακρύνεται από τα εβραϊκά στεγανά για να απλωθεί σε όλη τη Γή.
Από την άλλη βλέπουμε ότι οι σοφοί Έλληνες της αρχαιότητας όχι μόνο πίστευαν στον έναν Θεό αλλά μίλησαν κιόλας για τη Τριαδικότητά Του, για την διττή φύση του Χριστού, για την Σταύρωση και την Ανάστασή Του.

Όλα τα Ευαγγέλια γράφτηκαν στα Ελληνικά, σε χέρια Ελλήνων πέρασε από την πρώτη στιγμή η Εκκλησία, Έλληνες Πατέρες διατύπωσαν τις αιώνιες Αλήθειες. Στο αίμα εκατομμυρίων Ελλήνων μαρτύρων στερεώθηκε τους πρώτους αιώνες η Εκκλησία, Έλληνες Αυτοκράτορες (ΚΥΡΙΕ ΠΑΓΚΑΛΕ) και κληρικοί ανέλαβαν επί Βυζαντίου την διάδοσή του Ευαγγελίου και τον εκχριστιανισμό των ως τότε βάρβαρων λαών.

Επομένως όχι μόνο δεν συγκρούονται ο Χριστιανισμός και ο Ελληνισμός αλλά αντιθέτως συνδέονται τόσο στενά, σε σημείο ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως να γράψει στο έργο του "Περί της Ελληνικής φιλοσοφίας ως προπαιδείας εις τον Χριστιανισμόν" τα εξής: 

"Ο Έλλην είναι πλασμένος φιλόσοφος, είναι και πλασμένος Χριστιανός, είναι πλασμένος να γνωρίζει την Αλήθεια και να την διαδίδει εις τα άλλα Έθνη. Ναι ο Έλλην εγεννήθη κατά την Θεία Πρόνοια διδάσκαλος της ανθρωπότητας. 
Αυτή είναι η αποστολή του, αυτό είναι το ξεχωριστό κάλεσμα μεταξύ των Εθνών. Από καταβολής κόσμου το Ελληνικόν Έθνος ήταν πλασμένο δια τον σκοπόν αυτόν. Ο Θεός διέπλασε το Ελληνικό Έθνος ως οφθαλμόν εις το σώμα της ανθρωπότητος." 

Οι αρχαιοελληνικές προφητείες αποδεικνύουν περίτρανα ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός. Πολλοί ανόητοι κατά καιρούς λένε πως οι Εβραϊκές προφητείες γράφτηκαν από Χριστιανούς μετά Χριστόν για να ισχυροποιήσουν την πίστη τους. 
Ψέμα μεγάλο μιας και έχουν βρεθεί χειρόγραφα της Παλαιάς Διαθήκης γραμμένα στα Ελληνικά (από την μετάφραση των εβδομήκοντα) που χρονολογούνται τον 2ο με 1ο αιώνα πριν τον Χριστό.

Χωρίς αμφιβολία ο Χριστός είναι ο μόνος Θεός, η Ορθοδοξία είναι η Κιβωτός της Αλήθειας, και το Γένος των Ελλήνων επιφορτισμένο με το Ιερό χρέος να κρατά την δάδα της αληθινής Πίστης άσβεστη μέχρι τα έσχατα.  


Όποιος μπορεί να πεί την Αλήθεια και δεν το κάνει, θα κατακριθεί από τον Θεό.( Άγιος Ιουστίνος) 

Σχόλιο Πελασγού : Και πόσα έγγραφα αρχαία υπάρχουν ακόμα και αγνοούμε την ύπαρξή τους...
Διαβάστε περισσότερα.. "Οι μεγάλοι αρχαίοι Έλληνες είχαν προφητεύσει την έλευση του Θεανθρώπου!!!"

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Αναφορά για Αγνώστου Ταυτότητος Ιπτάμενο Αντικείμενο βρίσκουμε και στον Πλούταρχο!



Στο παρακάτω απόσπασμα, ο Πλούταρχος αναφέρει ότι ο Λεύκολλος με τον Ρωμαϊκό στρατό του ήταν έτοιμος να πολεμήσει εναντίον του Βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη καί του συμμάχου του Μαρίου, τον οποίον είχε στείλει ο Σερτώριος προς βοήθεια του Μιθριδάτη. Ενώ ο στρατός των Ρωμαίων είχε παραταχθεί εναντίον του στρατού του Μιθριδάτη και όλα ήταν έτοιμα για να ξεκινήσει η μάχη, ξαφνικά, μέσα απο τα σύννεφα εμφανίζεται ένα αγνώστου ταυτότητος ιπτάμενο αντικείμενο...

"[...]οταν αντίκρισε τους εχθρούς, απόρησε με το πλήθος τους καί θέλησε να αποφύγει την μάχη καί να καθυστερήσει, επειδή όμως ο Μάριος, που είχε στείλει από την Ιβηρία ο Σερτώριος στον Μιθριδάτη ως στρατηγό μαζί με στρατιωτική δύναμη, τον συνάντησε καί τον προκαλούσε, παρατάχθηκε για να πολεμήσει. Ενώ βάδιζαν ήδη προς τη σύγκρουση, χωρίς να συμβεί καμμιά φανερή μεταβολή, άνοιξε ο αέρας καί φάνηκε να κατεβαίνει με ορμή ένα μεγάλο σώμα σαν φλόγα, που έμοιαζε πολύ με πιθάρι στο σχήμα καί με πυρακτωμένο ασήμι στο χρώμα, καί οι δύο στρατοί φοβισμένοι από το όραμα αποσύρθηκαν. Λένε λοιπόν πως αυτό έγινε στη Φρυγία, κοντά στις λεγόμενες Οτρύες."

Αυτό το γεγονός συνέβη κατά τον Τρίτο Μιθριδατικό Πόλεμο, τα έτη 74-66 π.Χ.

Πηγή: Πλουτάρχου, Λεύκολλος, κεφάλαιο 8, εδάφια 5-6.


Πηγή ellinikoarxeio
Διαβάστε περισσότερα.. "Αναφορά για Αγνώστου Ταυτότητος Ιπτάμενο Αντικείμενο βρίσκουμε και στον Πλούταρχο!"

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Λυκόσουρα, η πόλη που καταρρίπτει τις αφρικανοινδοευρωπαϊκές και λοιπές θεωρίες και αναδεικνύει την Μεσόγειο σε χώρο πανάρχαιας (Πελασγικής) δράσης και ύπαρξης


του Σωτήρη Γλυκοφρύδη


            Η προϊστορία είναι ιστορία, είπε πριν λίγα χρόνια ο Φερνάρντ Μπροντέλ, ο θεωρούμενος μεγαλύτερος σύγχρονος ιστορικός. Κοινώς, πιστεύει πως δεν υπάρχει προϊστορία, ό,τι ανήκει σε αυτήν είναι ένα αχνό ιστορικό κομμάτι. Και ο Μπροντέλ, στο σημαντικό βιβλίο του οι «Μνήμες της Μεσογείου», προάγει πολύ διακριτικά την αρχή της ιστορίας του ανθρώπου (και της προϊστορίας του) στη Μεσόγειο.
            Η Μεσόγειος, θεωρητικά δεν αποκλείεται να υπήρξε το ενδιάμεσο της ενιαίας γης (Πανγαία - Παγγαία) και τόπος διάνοιξής της προς Λαυρασία και Γκοντβάνα που η δεύτερη δημιούργησε την Αφρική, υποτιθέμενο τόπο καταγωγής του πρώτου ανθρώπου. Και αν αυτός έχει ηλικία έως 3,5 εκατομ. χρόνια, όπως ισχυρίζονται κάποιοι ή μικρότερη, όπως και νάχει το πράγμα, το πλαίσιο της προϊστορίας του αρχίζει σε φάση υποχώρησης της πρόσφατης εποχής των παγετώνων (η οποία ως φαίνεται δεν τελείωσε ακόμα).
            Ως εκ τούτου, ασχέτως χρονολογίας, η ανάπτυξη της πρωτανθρώπινης ζωής δεν προκύπτει να είχε καλύτερη και πιο πρόσφορη επιλογή από το να εκπτυχθεί στη «μέση γη», που ήταν τόπος αρχέγονων μικρολιμνών και αβαθών θαλασσών. Αυτή μπορεί να οριστεί ως «ψυχή» της Τηθύος, οι ενδείξεις επι της οποίας συγκλίνουν ότι δονείτο στην ευαίσθητη, καλύτερη σε κλίμα πλην όμως γεωλογικά ασταθή ρηχή θαλάσσια περιοχή της διάνοιξης των μεγάλων τεκτονικών πλακών που επέφεραν τη Μεσόγειο θάλασσα. Το όνομα Μεσόγειος - μέση γη δεν αποκλείεται να είναι μια μνήμη.
        
    Μια πόλη της Μεσογείου, η Λυκόσουρα της Πελοποννήσου, η οποία απέχει 12 χιλιομ, νότια της Μεγαλόπολης, απετέλεσε κατά τον περιηγητή Παυσανία την πρώτη πόλη στον κόσμο, δημιούργημα των Πελασγών, ενός ιθαγενούς λαού της Μεσόγειου - Αιγαίου που ήταν κάτι σαν «Πελαργοί της θάλασσας» - έμποροι και πραματευτάδες. Οι έρευνες επί αυτών συγκλείνουν πως είχαν μάλλον αποβιβαστεί σε μεγάλο αριθμό στα Κύθηρα, λόγω γεωλογικών ασταθειών κι ενός μεγάλου κατακλυσμού σε Μεσόγειο - Αιγαίο. ...

            Τα Κύθηρα - Ελαφόνησος είχαν χαρακτηριστεί από τα παλιά σαν «η σέσουλα της Πελοποννήσου», ιδανικός τόπος αποβίβασης μεγάλου αριθμού ανθρώπων για πορεία στα ενδότερα. (βλ. μορφολογία, αφορισμοί Χίλωνα, Ηρόδοτος - συμβουλές Δημάρατου προς Ξέρξη, κ.λπ.). Στο σημείο αυτό της υποτιθέμενης απόβασης βρέθηκε πρόσφατα η παλαιότερη βυθισμένη πόλη του κόσμου, πιθανό επίκεντρο της Πελασγικής «επιδρομής» και αργότερα επίνειο της Πελασγο-Αρκαδικής υποδομής, στην καλούμενη σήμερα περιοχή «Παυλοπέτρι». Αυτή η βυθισμένη πόλη «Παυλοπέτρι» έχει όμως ηλικία «μόλις» 5.000 ετών.
          
  Και λέω, «μόλις», διότι πιο πάνω, στο Πελασγο-αρκαδικό που μετά έγινε Αρκαδο-λακωνικό βουνό, το Λύκαιο, βρίσκονται τα ερείπια της Λυκόσουρας, της οποίας η αρχή, όπως επισήμως αναφέρεται, χάνεται στο 8-10.0000 π.Χ.. Αν αληθεύει αυτό, προηγείται κατά μερικές χιλιάδες χρόνια από τον θεωρούμενο πρώτο ανθρώπινο οικισμό, της Τσατάλ Χουγιούκ (Μικρασία), και αρκετά περισσότερο της κτίσης των επίσης θεωρούμενων πρώτων πόλεων, Εριντού έως Ουρούκ και Ουρ, πατρίδα η τελευταία του Νώε και όλων μαζί κατακλυσμιαίων ανθρώπων της Μεσοποταμίας.
           

 Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη νομίζω κάποιος να αποδεχθεί πως στέκει η υπόθεση ότι η Μεσόγειος, λόγω των στενών του Ευξείνου και του Γιβραλτάρ, με το λιώσιμο των παγετώνων και τις γεωλογικές μεταβολές πλημμύρισε πρώτη (αργότερα έγινε η είσοδος νερών απο τα στενά του Άντεν - Περσικός). Στην πρωτοκαθεδρία της πλημμυρίδας της Μεσογείου εκ του Ατλαντικού και των μεγάλων αλλαγών, όπου τα πάνω ήλθαν κάτω (βλ.αμμώδεις έρημοι, κλίση Αφρικής, βύθιση «Ατλαντίδος» κ.λπ.) συντελεί και η ύπαρξη της Νεκρής θάλασσας που αποτελεί αρχέγονο θαλάσσιο λείψανο (η ηλικία της θάλασσας μετριέται από την περιεκτικότητα των αλάτων).
      
      Επίσης, η σχέση ευρημάτων Μεσόγειου - Δραβιδικού πολιτισμού της κοιλάδας του Ινδού στις περιοχών Μοχέντζο Ντάρο και Χαράπα, καθώς και η γλωσσολογική συγγένεια Ελλήνων με Χετταίους ή Ετέους (βλ. Ετεοκρήτες - Αληθείς Κρήτες), όπως και με Λύκιους και Ιρανούς που πέραν των προάριων Ινδών η δαιδαλώδης γραμμή συνάφειας φτάνει ως την Κίνα (με ίχνη και στην Ιαπωνία), συντελεί στην εκτίμηση ότι καταγωγή του ανθρώπου, έστω και αν υπήρξε στικτή (πιο πιθανό από Αφρικανο-κεντρική), δεν αποκλείεται να έχει ένα σημαντικό γενεσιουργό πυρήνα τη Μεσόγειο - Αιγαίο.
         
   Και η διάχυση του Μεσόγειου πρωτοπολιτισμού δεν συνέβη μόνο προς ανατολικά αλλά και προς βόρεια και δυτικά, καθώς οψιδιανός της Μήλου ανιχνεύεται στις βαλτικές χώρες των οποίων οι κάτοικοι ανήγαγαν την καταγωγή τους από τη θάλασσα (βλ. έθιμο της καύσης των αρχηγών σε πλωτό μέσο με πορεία προς το πέλαγος). Εάν κάποτε, μετά την αρχαϊκή σούπα και τις εποχές ζέστης και παγετώνων άναψε κατά κάποιο τρόπο κάπου ο ανθρωπομορφικός δαυλός, αυτός δεν αποκλείεται να είχε επίκεντρο της πυράς του το Αιγαίο.
            Η πόλη Λυκόσουρα προκύπτει από πολλές πτυχές σαν η αρχαιότερη πόλη στον κόσμο. Ο Αριστοτέλης αναφέρει τους Αρκάδες (Πελασγούς), «προσελήνιους», δηλαδή ότι υπήρχαν πριν δημιουργηθεί η σελήνη (αυτόχθονες). Εξ’ όλων αυτών των αναφορών και ευρημάτων, αναδύεται στον απλό άνθρωπο και μέτριο ερευνητή το εξής ερώτημα: Είναι όντως η Λυκόσουρα πόλη 10-12.000 χρόνων;  Και αν πράγματι, ναι, γιατί σε σχέση με τα ευρήματα του Παυλοπέτρι οι αρχαιολόγοι μας δεν κάνουν σύγκλιση και τηρούν σιγή ιχθύος;
            Τι συμβαίνει και τα ευρήματα δεν συντίθενται σε μιαν υπόθεση – σενάριο, όπως γίνεται στην επιστήμη, και «θάβονται» ή δεν αξιοποιούνται;  Υπάρχει φόβος μήπως δημιουργήσει αναστάτωση ότι ο Αδάμ, ο αδαμάντινος άνθρωπος, προήλθε από το χώρο του Αιγαίου; Ας μας απαντήσει τουλάχιστον κάποιος αρχαιολόγος: Είναι όντως η Λυκόσουρα πόλις άνω των 10.000 χρόνων;      
Διαβάστε περισσότερα.. "Λυκόσουρα, η πόλη που καταρρίπτει τις αφρικανοινδοευρωπαϊκές και λοιπές θεωρίες και αναδεικνύει την Μεσόγειο σε χώρο πανάρχαιας (Πελασγικής) δράσης και ύπαρξης "

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Πευκέστας, Λεοννάτος και Αβρέας οι τρείς Έλληνες που έσωσαν τη ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε μία μάχη


Άγνωστες μορφές του Ελληνισμού ...

Ο Μέγας Αλέξανδρος απέχει χιλιάδες χιλιόμετρα από την πατρίδα του, την Μακεδονία. Βρίσκεται στην χώρα των Μαλλών, στις απαρχές της Ινδίας, ανάμεσα σε μύριους εχθρούς. 
Καταδιώκει αμείλικτα τους Ινδούς που αντιστέκονται στο πέρασμά του. Ολόκληρο το έθνος των Μαλλών βρίσκεται σε μια οχυρή πόλη. 


Ο Αλέξανδρος με όλη την γενναιοψυχία που τον διακρίνει, επιτίθεται σαν άγριο θηρίο στα τείχη, κυριεύοντας χωρίς ιδιαίτερο κόπο το εξωτερικό τείχος της πόλης. Οι Ινδοί τα έχουν χαμένα με την ορμητικότητα του Αλεξάνδρου και τρέχουν αλαφιασμένοι να βρουν καταφύγιο στα ασφαλέστερα τείχη της ακροπόλεως. Τους καταδιώκει ανηλεώς κραδαίνοντας την κοπίδα του και τους χτυπάει αλύπητα. 

Βλέποντας τους στρατιώτες του να προχωρούν απρόθυμα στις σκάλες, αρπάζει μια σκάλα και τρέχει σαν μανιασμένος ταύρος ίσια στα τείχη της ακρόπολης. Την βάζει στο τείχος και αρχίζει να ανεβαίνει με γρηγοράδα κρατώντας πάνω από το κεφάλι του την ασπίδα για να προστατευτεί από τα τοξεύματα, τα ακόντια, τις πέτρες και ό,τι άλλο πετούν επάνω του οι αμυνόμενοι. Ανεβαίνει πάνω στα τείχη της ακρόπολης και με την ασπίδα σπρώχνει τους δεκάδες Ινδούς που στριμώχνονται για το ποιος θα τον σκοτώσει. Καταπόδας ακολουθεί ο Πευκέστας που κρατάει στα στιβαρά του μπράτσα την ιερή ασπίδα από το Ίλιο, την Τροία του Ομήρου. Είναι η ασπίδα του ανίκητου Αχιλλέα, που την είχε πάρει μαζί του ξεκινώντας την πανελλήνια εκστρατεία του στην Ασία. 


Αμέσως μετά τον Πευκέστα έρχεται ο βασιλικός σωματοφύλακας, ο Λεοννάτος, σπρώχνοντας και αυτός με δύναμη τους Ινδούς. Από άλλη σκάλα ανεβαίνει ο διμοιρίτης Αβρέας για να προστατεύσει και αυτός τον βασιλιά του. Απωθεί με το ξίφος του το πλήθος των Μαλλών. 


Οι στρατιώτες που βρίσκονται έξω από την ακρόπολη βλέποντας τον βασιλιά τους μόνο με τρεις στρατιώτες να τον προστατεύουν, ορμάνε πάνω στις σκάλες. Από το βάρος τόσων ανδρών, οι σκάλες, σπάνε σαν ξυλαράκια και οι στρατιώτες πέφτουν με πάταγο στο έδαφος. Κόκαλα σπάνε, ξίφη λυγίζουν, ασπίδες τσακίζονται. 


Πάνω στα τείχη έχει ανάψει για τα καλά η μάχη. Ο Αλέξανδρος, ο Πευκέστας, ο Λεοννάτος και ο Αβρέας δέχονται καταιγιστική βροχή από βέλη και ακόντια. Οι εχθροί είναι πολυάριθμοι, στο βαθμό που οι σωματοφύλακες δεν ξέρουν από πού να φυλαχθούν. 


Ο Αλέξανδρος χωρίς να το πολυσκεφτεί, πηδάει μέσα στο εσωτερικό και χτυπάει τους Ινδούς. Καλύπτει τα νώτα του στηριζόμενος στο τείχος. Σκοτώνει μάλιστα με την κοπίδα του τον ηγεμόνα των Ινδών. Οι αμυνόμενοι αναγνωρίζουν τον Αλέξανδρο από την στολή και τα όπλα που φέρει. Του επιτίθενται λυσσαλέα. Δεν τους νοιάζει που είναι ένας. Το μόνο που θέλουν είναι να τον σκοτώσουν οπωσδήποτε. Από την πλευρά του, άλλοτε πετάει πέτρες κι άλλοτε ξιφομαχεί. Οι Ινδοί βλέποντας το λιοντάρι της Μακεδονίας να μάχεται σαν τον πρόγονο του τον Αχιλλέα, πισωπατούν. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν να τοξεύουν και να πετροβολούν ασταμάτητα. Ο Λεοννάτος, ο Πευκέστας και ο Αβρέας βλέποντας τον βασιλιά τους να ριψοκινδυνεύει έτσι και να μάχεται μόνος του, πηδάνε μέσα από τα τείχη και βάζουν τα σώματά τους μπροστά, προστατεύοντάς τον. Η μάχη είναι Ομηρική. Το αμέτρητο πλήθος των Ινδών είναι σαν κινούμενη μάζα που τείνει να καταπιεί τους επιτιθέμενους. Ο Αβρέας μάχεται με πυγμή και πείσμα υπερασπιζόμενος τον βασιλιά του, όμως ξαφνικά ένα βέλος τον βρίσκει στο πρόσωπο. Ο θάνατος του Αβρέα ήταν ακαριαίος σκορπίζοντας το αίμα του στα πόδια του βασιλιά και των υπολοίπων υπερασπιστών του. Τον Αλέξανδρο τον βρίσκει ένα βέλος κατάστηθα, διαπερνώντας τον χρυσοποίκιλτο θώρακά του. Αντιστέκεται με όσες δυνάμεις του απομένουν, αλλά σταδιακά ο ίλιγγος τον κυριεύει από την ακατάσχετη αιμορραγία. Η πανοπλία πλέον τον βαραίνει και η κοπίδα που τον συντρόφευσε σε τόσες μάχες, μοιάζει ασήκωτη. Πέφτει λιπόθυμος από την αιμορραγία. Ο Πευκέστας που είναι δίπλα του, τον σκεπάζει με την ασπίδα του Αχιλλέα. Από την άλλη μεριά τον καλύπτει με την δικιά του ασπίδα ο Λεοννάτος. Η κατάσταση μέσα στα τείχη είναι τραγική. 


Οι Μακεδόνες που είναι απ' έξω έχουν λυσσάξει σκεπτόμενοι τον αβοήθητο βασιλιά. Μπήγουν πασσάλους στα τείχη, κάνουν τα κορμιά τους σκάλες και ο ένας πατάει πάνω στον άλλον για να ανεβαίνουν γρήγορα πάνω στα τείχη. Αντικρίζοντας τον βασιλιά τους λιπόθυμο στο έδαφος, τον Λεοννάτο και τον Πευκέστα να αγωνίζονται παλληκαρήσια μην αφήνοντας τους Ινδούς να πλησιάσουν, ορμάνε στους Ινδούς με λύσσα, σκοτώνοντας όποιον βρίσκεται μπροστά τους. Οι υπόλοιποι Μακεδόνες που βρίσκονται ακόμα έξω από την ακρόπολη σπάζουν τον σύρτη της πύλης. Εξαγριωμένοι αρχίζουν την μαζική σφαγή των κατοίκων της πόλης. Ενόσω η μάχη συνεχίζεται, ο λιπόθυμος Αλέξανδρος μεταφέρεται εκτός, πάνω σε ασπίδα. Κανείς δεν γνωρίζει ακόμη αν είναι ζωντανός ή νεκρός.

Αίας ο Τελαμώνιος
Πηγή
Διαβάστε περισσότερα.. "Πευκέστας, Λεοννάτος και Αβρέας οι τρείς Έλληνες που έσωσαν τη ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε μία μάχη"

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Οι "κοιλάδες των ελληνικών ναών" στην Ιταλία!


Πηγαίνοντας κανείς στην περίφημη «κοιλάδα των Ελληνικών Ναών», στην περιοχή του Ακράγαντα, αλλά και στον Σελινούντα, στην Έγεστα και τις Συρακούσες, μπορεί να διαπιστώσει τα επιτεύγματα που οι Έλληνες δημιούργησαν την περίοδο του αποικισμού, ο οποίος από το πρώτο ήμισυ του 8ου και μέχρι τον 5ο αιώνα π.Χ., έφερε τον ελληνισμό σε ολόκληρο τον μεσογειακό χώρο.

Όλες οι ελληνικές αποικίες και εν προκειμένω της Κάτω Ιταλίας, έγιναν πολυάνθρωπα και ισχυρά κέντρα με μεγάλη εμποροναυτική και πολιτιστική ανάπτυξη. Ο αποικισμός και στην Κάτω Ιταλία υπήρξε μια κορυφαία περίοδος της ελληνικής ιστορίας και δικαίως θεωρείται μεγάλο βήμα στην εξέλιξη του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Όλη η Κάτω Ιταλία, η Σικελία, η Σαρδηνία γέμισαν με ελληνικές εστίες. Παντού έλαμψαν ελληνικές εστίες, σ’ όλον τον τότε γνωστό κόσμο. Οι νέες αυτές πόλεις των Ελλήνων αποίκων γέμισαν πλούτο, δημιουργήθηκαν νέες τάξεις στις ελληνικές πόλεις και υπήρξε μεγάλη πολιτιστική άνθηση σε όλους τους τομείς.

Στο χώρο της τέχνης, της επιστήμης και της φιλοσοφίας, οι Έλληνες άποικοι έχουν να επιδείξουν υψηλά επιτεύγματα, συναγωνιζόμενοι σε μεγάλο βαθμό τη μητροπολιτική Ελλάδα. Η αρχιτεκτονική, ιδιαίτερα, με τους πολύ καλά σωζόμενους μέχρι σήμερα ναούς, και η πλαστική, με τον ιδιάζοντα χαρακτήρα της, υποδηλώνουν το υψηλό στάδιο καλλιτεχνικής ανάπτυξης όλων σχεδόν των αποικισμένων από Έλληνες περιοχών της Μεσογείου.

Έγεστα



Στην Έγεστα (Σετζέστα) θαυμάζει κανείς τον δωρικό ναό του 5ου αιώνα π.Χ., οι εργασίες του οποίου σταμάτησαν χωρίς αιτία μετά την αποπεράτωση των κιονοστοιχιών του. Σήμερα στέκεται γοητευτικός στη μοναξιά του, στις παρυφές της Σετζέστα και μας προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες για τις οικοδομικές τέχνες της εποχής. Στην Ερείκη έχουμε το ιερό της Αφροδίτης.

Σελινούντα





Στον Σελινούντα (Σελινόντε), ένα από τα εξέχοντα κέντρα της Μεγάλης Ελλάδας, εντυπωσιάζει το πλήθος των ναών. Το ένα τρίτο της έκτασης της πόλης είναι αφιερωμένο στο πάνθεον των ολυμπίων θεών. Ναός του Απόλλωνα, ναός της Ήρας, ναός της Δήμητρας Μαλοφόρου.

Ακράγας


Στον Ακράγαντα (Αγκριτζέντο), ο τεραστίων διαστάσεων δωρικός ναός της Ομόνοιας, ο οποίος χάρη στην μετατροπή του σε βασιλική της πρωτοχριστιανικής εποχής σώθηκε σχεδόν ακέραιος. Είναι ένα από τα εντυπωσιακά οικοδομήματα που μαρτυρούν το υψηλό βιοτικό επίπεδο, χάρη στην παρουσία του αποικιακού ελληνισμού.

Ο σοφός Εμπεδοκλής, γέννημα θρέμμα της πόλης, συνήθιζε να λέει για τους συμπολίτες του ότι ζούσαν σαν να ήταν να πεθάνουν την άλλη μέρα και έχτιζαν σαν να ήταν να ζήσουν για πάντα. Τα εξαίσια δείγματα της ελληνικής αρχιτεκτονικής είναι τόσο πολλά, ώστε να αποκαλείται η περιοχή του Ακράγαντα «κοιλάδα των ελληνικών ναών».


Ο ναός του Ηρακλή

Ο ναός του Ολυμπίου Διός με το σωριασμένο άγαλμα του Άτλαντα, ο ναός του Ηρακλή, της Ήρας και των Διοσκούρων, το νεκροταφείο με ταφικά ευρήματα, που ζήλεψαν ακόμη και τα μαυσωλεία της Ιωνίας, το ιερό των χθόνιων θεών.
Διαβάστε περισσότερα.. "Οι "κοιλάδες των ελληνικών ναών" στην Ιταλία!"