Έτσι οι ίδιοι οι αγώνες θεωρούνταν εξ ολοκλήρου ελληνική υπόθεση. Επίσης ήταν θέμα εθνικής υπερηφάνειας την οποία πολλοί σημερινοί αυτοαποκαλούμενοι ιστορικοί και κοινωνιολόγοι την λένε προκατάληψη και ρατσισμό, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Κατά τους αρχαίους Έλληνες, αυτοί που θεωρούνται Έλληνες και όχι "βάρβαροι" ήταν αυτοί που:
α) ήταν ικανοί να αποδείξουν ότι η φυλή απ' όπου προέρχονταν και η γενεαλογική γραμμή τους θα μπορούσε να εντοπιστεί στον Έλληνα, πρόγονο όλων των Ελλήνων και υιό του Δευκαλίωνα, κατά την Ελληνική μυθολογία,
β) η γλώσσα που μιλούσαν συνδεόταν με την "κοινή" Ελληνική ή ακόμη και με κάποια από τις διαλέκτους της Ελληνικής,
γ) η θρησκεία τους είχε υιοθετήσει το Ελληνικό Πάνθεον και όλες του τις θρησκευτικές εορτές και τελετές.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Ηροδότου ο οποίος μας αφηγείται την περίπτωση του Μακεδόνα βασιλιά, Αλεξάνδρου του Πρώτου, ο οποίος για να συμμετέχει στους αγώνες έπρεπε να αποδείξει στους Ελλανοδίκες, τα σημαντικότερα στελέχη των αγώνων, (όπως είναι εμφανές και από τον τίτλο τους, ήταν οι κριτές των Ελλήνων) ότι ήταν Έλληνας ικανοποιώντας όλες τις προϋποθέσεις. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ότι πέτυχε με άριστα.
Έτσι πολλές ομάδες των Ελλήνων από την βόρειο Ελλάδα, όπως οι Μακεδόνες τους οποίους ο Ηρόδοτος τους αναφέρει με την ονομασία της πόλης τους, ήταν το "Δωρικόν Έθνος" όπως επίσης και από τα νησιά του Ιωνίου, του Αιγαίου, την Κρήτη, την Κύπρο, την Μικρά Ασία, την Αφρική και αργότερα και από την Ιταλία συναντιόντουσαν στην Αρχαία Ολυμπία κάθε τέταρτο σεληνιακό ημερολογιακό έτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου