Η εξόντωση της Λερναίας Ύδρας από τον Ηρακλή ίσως αποτελεί την πρώτη καταγραφή, στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία, ως προς τη χρήση χημικών και βιολογικών όπλων.
Ο Ηρακλής και ο Ιόλαος εξόντωσαν το τέρας με βέλη των οποίων η αιχμή ήταν εμβαπτισμένη σε πίσσα, ώστε να αναφλέγονται εύκολα.
Στη συνέχεια ο μυθικός ήρωας εμβάπτισε τα βέλη του στο αίμα του νεκρού τέρατος, το οποίο περιείχε δηλητηριώδεις ουσίες. Οι μύθοι συχνά αποτελούν τον πυρήνα μιας ιστορικής πραγματικότητας. Οι παραπάνω αναφορές πιθανώς υπονοούν ότι οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν κατά τις μάχες τους τοξικές ουσίες. Σε ένα νέο βιβλίο, που προβάλλεται ως μια διαφωτιστική θεωρία της πρώιμης ελληνικής στρατιωτικής ιστορίας, η ερευνήτρια Αντριεν Μέγιορ ανιχνεύει όχι μόνο τους μύθους αλλά και τις γραπτές πηγές των αρχαίων συγγραφέων και τα αρχαιολογικά ευρήματα.
Τα πορίσματα της άκρως ενδιαφέρουσας έρευνάς της εμπεριέχονται στο έργο της «Ελληνική Φωτιά, Δηλητηριασμένα Βέλη και Βόμβες με Σκορπιούς, Βιολογικός και Χημικός Πόλεμος στον Αρχαίο Κόσμο». Η ερευνήτρια υποστηρίζει ότι η πολιορκία της Τροίας αποτέλεσε το πρώτο θέατρο βιολογικού πολέμου στην αρχαιότητα. Διαπίστωσε από την έρευνά της ότι κατά τη διάρκεια του δεκαετούς πολέμου τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα χρησιμοποιούσαν συχνά διάφορα δηλητήρια με τα οποία άλειφαν τις χάλκινες αιχμές των ακοντίων και των βελών τους. Εκεί δρούσε και ο Έλληνας τοξότης Φιλοκτήτης με τα δηλητηριασμένα βέλη του Ηρακλή, τα οποία σκόρπιζαν τον θάνατο στις τάξεις των Τρώων.
Η Αντριεν Μέγιορ συνεχίζει με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και την τεχνική των Σπαρτιατών να χρησιμοποιούν δηλητηριώδη αέρια προκειμένου να υπερασπίσουν ή να εκπορθήσουν οχυρωμένες θέσεις. Μια χαρακτηριστική αναφορά σώζεται από τις αρχαίες πηγές. Το 429 π.Χ. οι Σπαρτιάτες πολιορκούσαν τις Πλαταιές.
Σχεδίασαν να πυρπολήσουν την πόλη, η οποία ήταν μικρή και πυκνοκτισμένη και θα ευνοούσε την εύκολη διάδοση της φωτιάς. Για να υλοποιήσουν το σχέδιό τους συγκέντρωσαν δεμάτια από κλαδιά, τα οποία σώριασαν σε διαφορετικά σημεία μεταξύ του αναχώματος και του τείχους της πόλης περιμένοντας να φυσήξει ευνοϊκός άνεμος. Οταν έκριναν ότι έφθασε η κατάλληλη στιγμή έριξαν μέσα στα κλαδιά κάρβουνα, πίσσα και θειάφι και έβαλαν φωτιά. Η φλόγα που δημιουργήθηκε ήταν τόσο μεγάλη και η ατμόσφαιρα τόσο αποπνικτική ώστε οι Πλαταιείς αναγκάστηκαν να εκκενώσουν ένα μέρος της πόλης.
Ομως μια ξαφνική και πολύ δυνατή καταιγίδα έσβησε τη φωτιά και έτσι η προσπάθεια των πολιορκητών απέτυχε. Η Αμερικανίδα ερευνήτρια επεκτείνει τη μελέτη της και στους λαούς της Ανατολής αναφέροντας πως οι Ασσύριοι κατά τις μάχες εξαπέλυαν στους αντιπάλους τους «βόμβες» από εύφλεκτο υλικό, ενώ οι Κινέζοι και οι Ινδοί διέθεταν συνταγές για παρασκευή τοξικού καπνού.
Οι κλασικιστές ακαδημαϊκοί σύστησαν στη Μέγιορ να λάβει υπόψη της ότι στην περίπτωση των αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι είχαν την αίσθηση του «ευ αγωνίζεσθαι», δεν θα ήταν δυνατή η χρήση τοξικών όπλων. Εκείνη όμως παραθέτει πολυάριθμα παραδείγματα αρχαίων πολεμιστών που εμβάπτιζαν τα όπλα τους στους χυμούς δηλητηριωδών φυτών, σε βακτηριολογικές ουσίες και σε δηλητήρια ερπετών.
thehistoryofthehellenes.blogspot.gr
Η αρχαία Αλεξάνδρεια χτίστηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι ευθυγραμμισμένη αστρονομικά με τη γέννηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Αυτό σημαίνει ότι το βασικό πολεοδομικό της σχέδιο ευθυγραμμίζεται με την κίνηση του ήλιου στον ουρανό κατά τη μέρα της γέννησης του Μεγάλου Αλεξάνδρου, σύμφωνα με δύο Ιταλούς ερευνητές που συνδυάζουν την μελέτη της αρχαιοαστρονομίας με την πολεοδομία.
Οι Τζούλιο Μάλι και Λουίζα Φέρο του Τμήματος Αρχιτεκτονικής του Πολυτεχνείου του Μιλάνου, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο βρετανικό περιοδικό αρχαιολογίας «Oxford Journal of Archaeology», υποστηρίζουν ότι ανακάλυψαν νέα στοιχεία που εξηγούν γιατί η Αλεξάνδρεια δεν απλωνόταν παράλληλα με την Μεσόγειο θάλασσα, αλλά η κεντρική οδική αρτηρία της ευθυγραμμιζόταν σχεδόν τέλεια με τον ανατέλλοντα ήλιο, όπως αυτός θα φαινόταν στις 20 Ιουλίου 356 π.Χ, που θεωρείται η ημερομηνία γέννησης του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Οι ερευνητές μελέτησαν τοπογραφικά την πόλη και τον προσανατολισμό του ορθογώνιου πολεοδομικού πλέγματός της, ο κεντρικός διαμήκης άξονας του οποίου ήταν ευθυγραμμισμένος με την πορεία του ήλιου. Υποπτευόμενοι ότι η σχεδίαση της Αλεξάνδρειας σχετίζεται με ένα συγκεκριμένο αστρονομικό γεγονός, οι ιταλοί ερευνητές χρησιμοποίησαν λογισμικό προσομοίωσης για να αναπαραστήσουν την πορεία του ήλιου κατά την ημέρα γέννησης του Αλεξάνδρου. Έτσι, ανακάλυψαν ότι η αυτή η εκτιμώμενη πορεία παρεκκλίνει λιγότερο από μισή μοίρα από την χάραξη της κεντρικής λεωφόρου της αρχαίας πόλης.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, αποτελούσε συνήθη πρακτική στην αρχαιότητα ο πολεοδομικός σχεδιασμός μιας νέας πόλης ή σημαντικού μνημείου (π.χ. της Πυραμίδας της Γκίζας) να βασίζεται σε σημαδιακά αστρονομικά συμβάντα. Οι Ιταλοί αρχιτέκτονες πιστεύουν ότι η ευθυγράμμιση της Αλεξάνδρειας με τη γέννηση του Αλεξάνδρου ήταν ένας τρόπος να αναδειχτεί η ισχύς του τελευταίου.
Πηγή
Οι πρόγονοί μας δεν επέλεγαν τυχαία σημεία για να χτίσουν Ιερά, Ασκληπιεία, και Θέατρα, όπως μας ενημερώνει ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά έπρεπε να υπάρξει νόμος του κράτους γι' αυτόν τον σκοπό.
Τα Θέατρα δεν ήταν κατασκευασμένα για να πηγαίνουν οι Έλληνες απλά να περάσει η ώρα, ήταν στην ουσία σχολεία. Οι ηθοποιοί πήραν το όνομα αυτό από το "ποιώ ήθος" δηλ. ουσιαστικά θα μπορούσαμε να τους αποκαλέσουμε είτε ιερείς είτε δασκάλους αφού σκοπό είχαν να γνωρίσουν και να περάσουν στον κόσμο διάφορες γνώσεις πχ κοσμογονικές μέσω των Ορφικών.
Στην Αρχαία Ελλάδα ο ηθοποιός ήταν εξέχον πρόσωπο στην κοινωνία λόγω της ιδιότητάς του να ποιεί ήθη, δηλαδή να πλάθει ήθος στην κοινωνία.
Οι Άρχοντες που ήταν και Ιερείς στην αρχαία Ελλάδα ήξεραν ότι με το να δώσουν θετική γνώση στον κόσμο (στην προκειμένη φάση μέσω του Θεάτρου) δημιουργούσαν ένα υψηλό κοινωνικό επίπεδο έχοντας αντίκτυπο σε πάρα πολλά πράγματα στην καθημερινότητα.Το Θέατρο προσέγγιζε τους απλούς ανθρώπους που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να μαθητεύσουν δίπλα σε μεγάλους δασκάλους όπως ο Πυθαγόρας,Ηράκλειτος, Σωκράτης,Πλάτωνας, Αριστοτέλης κτλ κτλ.
Τα αρχαία Θέατρα ήταν χτισμένα πάνω σε "ley lines" δίνοντας μια άλλη διάσταση στην θετική εξέλιξη του ανθρώπου και τον τρόπο που θα δεχόταν ο κόσμος αυτή την θετική εξέλιξη.
Αν όλα αυτά τα συγκρίνετε με το σήμερα θα δείτε ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, δηλ. ότι τα αντίστοιχα Ασκληπιεία (Νοσοκομεία δηλ.) είναι χτισμένα σε γεοπαθογόνους κόμβους, οι αντίστοιχοι ιερείς των Ασκληπιείων (γιατροί δηλ) όχι μόνο δεν εφαρμόζουν τον όρκο του Ιπποκράτη ΑΛΛΑ πια ούτε καν ορκίζονται σε αυτόν,ότι τα Θέατρα και οι ηθοποιοί μόνο ήθος δεν ποιούν, αλλά ακριβώς το αντίθετο.
Πηγή
Αριθμός 12:
Οι ραψωδίες είναι 12χ2.
12 είναι οι δοκιμασίες του Οδυσσέα.
Μέσα από 12 πελέκεις περνάει το βέλος.
Μετά από 12 ημέρες θα μπορούσε η Ευρύκλεια να πει στην Πηνελόπη για την αναχώρηση του Τηλέμαχου.
12 συντρόφους πήρε ο Οδυσσέας από το καράβι του για να πάει στη σπηλιά του Πολύφημου.
12 ταύρους θυσιάζουν οι Φαίακες στον Ποσειδώνα.
12 από τις δούλες του Οδυσσέα δε σεβάστηκαν ούτε τον ίδιο ούτε την Πηνελόπη όσο καιρό αυτός έλειπε.
από τον Απόστολο Λυκεσά
Ένα από τα λιγοστά παγκοσμίως ηλιακά ρολόγια των ελληνορωμαϊκών χρόνων που έχουν εντοπιστεί άθικτα ανασύρθηκε από την αρχαιολογική σκαπάνη στο Πολύχρονο Χαλκιδικής.
Το εύρημα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία, καθώς τα ηλιακά ρολόγια κατασκευάζονταν για συγκεκριμένο γεωγραφικό πλάτος, δηλαδή ήταν ακριβή μόνο για τον τόπο στον οποίο συνήθως κατασκευάζονταν. Το ρολόι του Πολύχρονου έχει κατασκευαστεί έτσι που μπορεί να δείχνει τη σωστή ώρα της κάθε μέρας τόσο στη Χαλκιδική όσο και στη Ρώμη, τη Γαλλία ή την Κίνα.
Η αρχαιολόγος της 16ης Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, Μπετίνα Τσιγαρίδα, η οποία έχει αφιερώσει την πολύχρονη επαγγελματική της δραστηριότητα στην περιοχή της Χαλκιδικής και ειδικότερα της αρχαίας Κασσάνδρειας, ανταμείφθηκε με το συγκεκριμένο εύρημα αλλά και με μοναδικά στοιχεία για την αμπελουργία και τη μελισσοκομία στη Χερσόνησο της Χαλκιδικής κατά τους αρχαίους χρόνους.
Το ρολόι εντοπίστηκε σε κτήριο της ύστερης αρχαιότητας στο Πολύχρονο και τα στοιχεία που δίνει είναι εντυπωσιακής σαφήνειας. «Το ρολόι αποτελείται από ημισφαιρική επιφάνεια, στην οποία υπάρχουν χαραγμένες έντεκα γραμμές που τη χωρίζουν σε δώδεκα τμήματα, τα οποία αντιστοιχούν στις ώρες της ημέρας. Κάθετες σε αυτές είναι τρεις άλλες εγχάρακτες γραμμές που αντιστοιχούν στο χειμερινό ηλιοστάσιο, την ισημερία και το θερινό ηλιοστάσιο. Στη μέση της ημισφαιρικής επιφάνειας είναι στερεωμένος ένας χάλκινος γνώμονας, ο οποίος ρίχνει τη σκιά του στο ημισφαίριο και ανάλογα με τη θέση της στα δώδεκα τμήματα φανερώνει την ώρα της ημέρας. Η σκιά του ρολογιού έχει ίδιο μήκος όλες τις ώρες της ημέρας, αλλάζει όμως μήκος ανάλογα με την εποχή του χρόνου. Το μικρότερο μήκος παρατηρείται όταν είναι στο χειμερινό ηλιοστάσιο και σταδιακά αυξάνεται μέχρι το ανώτατό του κατά το θερινό ηλιοστάσιο.
Έτσι οι ιδιοκτήτες του ρολογιού είχαν τη δυνατότητα να υπολογίζουν όχι μόνο τις ώρες της ημέρας, αλλά και την ημερομηνία», δήλωσε η κ. Τσιγαρίδα στο «Εθνος».
Για τον Δία
Σύμφωνα με την αρχαιολόγο, «στη Χαλκιδική θα πρέπει να έφτασε ως ανάθημα σε κάποιο ιερό, ίσως του Άμμωνα Δία».
filologos10.wordpress.com
«Αργός μη ίσθι, μηδ’αν πλουτής». Πιττακός Δελφικά Παραγγέλματα
Ακόμη κι αν είσαι πλούσιος, μην μένης άνεργος.
«Εργασίη ουδέν όνειδος, αεργία δε τα’όνειδος.» Ησίοδος
Η εργασία δεν είναι καθόλου ντροπή, αλλά η τεμπελιά
«Το θείον φιλεί συγκάμνειν τω κάμνοντι.» Αισχύλος
Οι θεοί αγαπούν να κοπιάζουν μαζί με εκείνον που κοπιάζει.
«Η πείνα συνοδεύει τον άνεργο. Αλλά οι θεοί μισούν εκείνον που ζει με ανέσεις χωρίς να εργάζεται.» Ησίοδος.
«Ανιαρόν αργία». Πιττακός ο Μυτιληναίος Δελφικά Παραγγέλματα
«Των πόνων πωλούσιν ημίν πάντα τα αγαθά οι θεοί». Επίχαρμος, Θέογνις ο Μεγαρεύς
Οι θεοί μας προσφέρουν όλα εκείνα τα αγαθά, που χρειάζονται από μέρους μας κόπο για να γίνουν.
«Πόνου χωρίς ουδέν ευτυχεί». Σοφοκλής
Τίποτε δεν επιτυγχάνει δίχως κόπο.
«Συ, περιπόθητη, αξιέραστη , ζωογόνε των πάντων των πάντων βασίλισσα……..Υγεία , ευτυχίας δωρήτρια , μητέρα των πάντων από σένα …….νικώνται οι ασθένειες των θνητών και κάθε σπιτικό θάλλει, γεμάτο χαρά και οι τέχνες ακμάζουν . Ο κόσμος σε ποθεί , βασίλισσα και μόνο ο Άδης σε μισεί , ο θανατηφόρος . Αειθαλής εσύ , τις πολλές ευχές μας σ εσέ απευθύνουμε ,εσύ ανάπαυμα των θνητών . Χωρίς εσένα , όλα μάταια……. Εσύ στα πάντα δεσπόζεις και κυβερνάς τα πάντα. Έλα στους μύστες πάντοτε βοηθός ,θεά και σώζε μας από την κακορίζικη ανία των ολέθριων νόσων .
«Εν τω διανοείσθαι πολλοί μεγάλα σφάλλοναται δια το μη υγιαίνεις» Σωκράτης
«Ουδέν όφελος ούτε χρημάτων ούτε άλλου τινός άτερ υγιής» Ιπποκράτης Κανένα όφελος ούτε από χρήματα ούτε από κάτι άλλο ,χωρίς υγεία
«Συμπάσχει η ψυχή τω σώματι νοσούντι και τεμνομένω και το σώμα τη ψυχή».Κλεάνθης ο Τρως.
Πολλές φορές βλέπουμε την συμβατική ιστορία ή ακόμη και την αρχαιολογία να κάνει λόγο για έλλειψη στοιχείων που δεν επιτρέπουν να υποστηρίξουμε το ένα ή το άλλο που από πολλά διαφορετικά σημεία, κυρίως παράδοση, είναι κατά κάποιο τρόπο καταφανή.
Κάπως έτσι θα ακούσουμε ή θα διαβάσουμε θέσεις αρμοδίων επιστημόνων που κάνουν λόγο για δημιουργούς πολιτισμών που καμία σχέση δεν έχουν με αυτά που στην πραγματικότητα ισχύουν. Λόγου χάριν υποστηρίζεται από επιστήμονες αρχαιολόγους ότι οι δημιουργοί του Μινωϊκού πολιτισμού ήσαν Λούβιοι!!! Αλήθεια, ποιος θα ήταν αυτός που θα δεχόταν έτσι απαίδευτα μία τέτοια θεώρηση; Δηλαδή επειδή υπάρχουν κάποιες τοιχογραφίες ανθρώπων με νέγρικα χαρακτηριστικά αυτό σημαίνει ότι ήταν νέγροι οι δημιουργοί του μεγαλειώδους Μινωϊκού πολιτισμού;
Η επιστήμη ζητά αποδείξεις, αλλά και η λογική μπορεί να είναι η πιο τρανή απόδειξη. Η λογική που δίνει τα δικά της συμπεράσματα μέσα από την παράδοση της οποίας όλοι μας γνωρίζουμε την σημαντικότητά της και την αξία της. Και τι λέει αυτή η λογική;
Λέει λοιπόν ότι η Ιώ ήταν Αργεία βασιλοκόρη και μάλιστα και Ιέρεια της Ήρας. Όταν βρέθηκε κυνηγημένη από την ζήλια της Θεάς στην Αίγυπτο αφήνει απογόνους οι οποίοι βασιλεύουν στην συνέχεια και ακόμη ιδρύουν και κράτη, στην Αίγυπτο, Λιβύη και Φοινίκη. Όταν λοιπόν έχουμε ακόμη και πριν την προμινωική εποχή, την παρουσία των ελλήνων στην βόρειο Αφρική, με απογόνους κατευθείαν από Αργείτικη ρίζα και Θεϊκή συμμετοχή, τότε αλήθεια για ποιους Λούβιους γίνεται λόγος; !!!
«…Αγήνωρ μεν εις Φοινίκην απαλλαγείς εβασίλευσεν…»,
«…Βήλος δε εν Αιγύπτω βασιλεύει … Δαναόν μεν εν Λιβύη κατώκησεν…», αναφέρει ο Όμηρος στην Οδύσσεια και αλίμονο να μην δεχόμαστε ως σοβαρή και αξιόπιστη αυτή την πηγή!!! Κάποιοι που την θεώρησαν τέτοια ρεζιλεύτηκαν από έναν έμπορο τσαγιού!!!
Να λοιπόν που οι απόγονοι της Ιούς βρίσκονται σε Αίγυπτο, δημιουργούν την Φοινίκη και την Λιβύη. Αργεία και θεϊκή η καταγωγή τους…
Τέτοια όμως ανεξάρτητα κράτη δημιουργούνται και σε άλλα σημεία της περιοχής γύρω από το Αιγαίο και την Μεσόγειο γενικότερα. Η Τροία, η Συρία, η Λυκία, η Κιλικία, η Κολχίδα, η Αιθιοπία, η Σαμοθράκη, η Ικαρία ακόμη στην Νότιο Ιταλία, Δυτική Μακεδονία, Κεντρική Μικρά Ασία κ.λ.π. είναι μερικά από τα σημεία που αναπτύσσονται τα ανεξάρτητα ελληνικά κράτη μετά τον μεγάλο κατακλυσμό του Δευκαλίωνα και την καταβύθιση της Αιγηίδος.
«… Κίλιξ δε Κιλικίαν αφ’ εαυτού εκάλεσεν…»
«…Μίλητος μεν Καρία παρασχών…»
«…Σαρπηδών δε …Λυκίας εβασίλευσε…»
«…Φρίξος δε ήλθεν εις Κόλχον, ως Αιήτης εβασίλευσε, αδελφός Πασιφάης ην Μίνως έγημεν…»
«…Εις Αιθιοπίαν, ης εβασίλευσε, Κηφεύς…»
Διαβάζουμε στην βιβλιοθήκη του Απολλοδώρου και διαπιστώνουμε τον διασκορπισμό των Ελλήνων στα διάφορα σημεία γύρω από, κυρίως, την λεκάνη της Μεσογείου.
Ανεξάρτητα κράτη όμως είχαμε και στην Ηπειρωτική Ελλάδα, στον Μητροπολιτικό χώρο, όπου ξεχωρίζουμε τον Αστέριο να βασιλεύει στην Κρήτη, τον Περσέα στις Μυκήνες, τον Ερεχθέα στην Αθήνα, τον Διόνυσο τον Β’ στις Θήβες, τον Αιακό στην Τροιζήνα, τον Κάδμο, ιδρυτή των Θηβών να φεύγει και να πηγαίνει να βασιλεύει στην Ιλλυρία, τον Ακταίωνα στην Δυτική Μακεδονία, στην Κεντρική και Ανατολική αλλά και την Θράκη να βασιλεύει ο Οίαγρος, και στην Σαμοθράκη ο Ημαθίων ο αδερφός του Δαρδάνου.
Στην Νότιο Ιταλία Έλληνες βασιλείς της τότε εποχής ιστορούνται ο Αχάτης στην Σικελία, και ο Έλυμος στην Νότιο Ιταλία.
ΡΩΜΑΙΚΟ ΠΟΜΠΗΙΑ - Η ΙΩ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΕΚΕΙ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟΝ ΈΠΑΦΟ, ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΑ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΓΕΝΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΤΩΝ ΔΑΝΑΩΝ
Να και κάποιες ιστορικές πηγές που αποτυπώνουν επακριβώς αυτή την κατάσταση που κυριαρχούσε μετά τον κατακλυσμό στον ευρύτερο χώρο της Μεσογείου που θεωρείται σχεδόν απόλυτα ελληνικός.
«…Κάδμος …Θήβας εκπρολιπών, προς Εγχελεάνας παραγίνεται, και βασιλεύει Ιλλυριών…»,
«…Τύμβος …Καδμοιότε πύργον, έδειμεν ανδράσιν Εγχελέασιν Εφέστιοι…»
Λέει ο Απολλόδωρος δείχνοντας την πορεία του Κάδμου του ιδρυτή των επτάπυλων Θηβών προς τα βόρεια και συγκεκριμένα στην Ιλλυρία όπου και βασίλευσε.
Και στα «Διονυσιακά» του Νόνου διαβάζουμε:
«…Ημαθίων Θρήισαν Σάμον έχων…»
«…Ακταίων …Πατρίδος Αονίης…»
«…Σικελίην ήλθεν Αχάτης…»
«…Ελύμων δε οι Κατάνην πόλιν είκεον…»
«…Πίμπλειαν εάσας Βιστονίης Οίαγρος…».
Αυτά τα ανεξάρτητα ελληνικά κράτη που δημιουργήθηκαν μετά τον κατακλυσμό, βασίλευσαν για πάρα πολλά χρόνια μέσα σε ένα κλίμα πολύ καλό και ειρηνικό περίπου μέχρι το 3300 π.Χ., κατά την περίοδο της αρχής της Μινωϊκής περιόδου και της βασιλείας του Μίνωα του Α΄. Αν και βλέπουμε να υπάρχει μία κυριαρχία στις χώρες της Μέσης και λίγο βορειότερα, Ανατολής, περίπου μέχρι και τις Ινδίες, και να κάνουμε μία παρένθεση εδώ για να πούμε ότι οι μεγάλοι πολιτισμοί της Μέσης Ανατολής είναι δημιούργημα των πανάρχαιων Ετεοκρητών οι οποίοι ονομάσθηκαν Χετταίοι, Σουμέριοι και οι οποίοι εξαφανίσθηκαν αργότερα αιφνίδια. Στην ουσία απλά παρήκμασαν οι πολιτισμοί και εγκαταλείφθηκαν οι περιοχές, αφού οι πολιτισμοί δεν μπορούν να εξαφανίζονται έτσι άνευ λόγου!!! Σ’ εκείνες τις περιοχές λοιπόν και επειδή οι πολιτισμοί είχαν παρακμάσει κάποιοι άλλοι αυτόχθονες που κατοικούσαν στα ορεινά και σε απόμακρες περιοχές βρήκαν την ευκαιρία να κατέβουν και να τους καταλάβουν . Είναι κάποιοι λαοί προφανώς νομάδες που ενώθηκαν, δοθείσης της ευκαιρίας, για να καρπωθούν αυτά που άλλοι εγκατέλειψαν.
Με την πάροδο του χρόνου οι λαοί αυτοί προωθήθηκαν προς την Βακτριανή, την Μέση Ανατολή, την Σομαλία και την Αίγυπτο.
Εκείνους τους επιδρομείς, γιατί τελικώς κατέληξαν να είναι τέτοιοι, ο Νόνος τους ονομάζει Ερυθραίους, ο Ιέρων Αιθίοπες, και τα αρχαία ινδικά κείμενα ως Ραξάς, τους αρχηγούς τους και Υξώς τους άνδρες τους. Και θα εμπιστευθούμε περισσότερο τα αρχαία ινδικά κείμενα αφού η κάθοδός τους προς την Μέση Ανατολή σημειώνεται από τις Ινδίες. Αυτούς τους αλλόχρωμους λαούς των οποίων το χρώμα ήταν μάλλον περισσότερο κόκκινο και λιγότερο μαύρο τους ονόμαζαν και ερυθρομέλανες. Ίσως και ο Ιέρων γι’ αυτό τον λόγο να τους λέει Αιθίοπες. Πάντως το σίγουρο είναι ότι προέρχονταν από την Ινδία και με μεγάλη ευκολία όπως είπαμε κατέλαβαν τους ήδη εκφυλισμένους πολιτισμούς της Μέσης Ανατολής.
Αυτοί οι Υξώς θα αποτελούσαν πολύ μεγάλο κίνδυνο για τα ανεξάρτητα ελληνικά κράτη, πολύ σύντομα. Τόσο σύντομα ώστε μία πανελλήνια εκστρατεία για την αντιμετώπισή τους ήταν προ των πυλών!!!
«…Αιθίοπες από Ινδού ποταμού αναστάντες, προς την Αίγυπτο ώκησαν…»(Ιέρων, σελ. 67).
ΛΙΑ ΒΛΑΧΟΥ –ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ
ΠΗΓΗ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ 2009
ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ "ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ"
hellinon.net/NeesSelides/EllinikaKrati.htm
Αυτή η παγιωμένη εικόνα απομόνωσης της Κίνας ανατρέπεται άρδην τα τελευταία χρόνια, από τη διασταύρωση τόσο ιστορικών όσο και αρχαιολογικών ευρημάτων.
Σύμφωνα με το αρχείο του κινέζου ιστορικού Σίμα Κιάν, ο αυτοκράτορας Γου αποφάσισε το 138 π.Χ. να στείλει τον πρεσβευτή του Ζανγκ Κιάν στους λαούς της Δύσης, ψάχνοντας για συμμάχους κατά των Ούννων. Εκείνος, έπειτα από την ατυχή σύλληψή του και αιχμαλωσία δέκα χρόνων στα χέρια των Ούννων, δραπέτευσε και διέσχισε την έρημο του Τακλαμακάν για να συναντήσει... τους «Νταϊουάν» (Δαναοί;). Ήταν λευκοί χωρίς λοξά μάτια και είχαν γενειάδες. Ήταν εκτροφείς υπέροχων αλόγων, είχαν πολύ όμορφα κτίρια και αγάλματα, φέρονταν με σεβασμό στις γυναίκες και... τις άκουγαν. Η περιοχή διέθετε 60.000 οικογένειες και 30.000 στρατιώτες. Με βάση τις γεωγραφικές συντεταγμένες που έδινε ο Ζανγκ Κιάν στην αναφορά του, η πόλη που συνάντησε ήταν η Αλεξάνδρεια η Εσχάτη, στα όρια Φεργάνας και Σογδιανής, στο πέρασμα του Παμίρ. Το πολύ περίεργο είναι ότι στην πόλη αυτή έκοβαν ήδη νομίσματα με μια τεχνική που γνώριζαν μόνον οι Κινέζοι. Συγκεκριμένα, οι βασιλείς Αγαθοκλής και Πανταλέων της Βακτρίας είχαν κυκλοφορήσει- γύρω στο 170 π.Χ. - το πρώτο δυτικό νόμισμα «λευκού χαλκού», από κράμα χαλκού- νικελίου σε αναλογία 75/25. Προφανώς, κάποιοι είχαν προλάβει να κάνουν εισαγωγές...
Ο Ζανγκ προχώρησε στη Βακτρία και έφθασε ως την Ινδία. Επέστρεψε- έπειτα από μία ακόμη αιχμαλωσία στα χέρια των Ούννων- και πληροφόρησε τον αυτοκράτορα για τα θαυμαστά που είδε. Τον αυτοκράτορα τον ενδιέφερε κυρίως η αγορά των αλόγων που είχαν οι Έλληνες, αλλά μαζί με αυτό ξεκίνησε το αλισβερίσι που, τον 19ο αιώνα, βαφτίστηκε από τον γερμανό μελετητή von Richthofen «δρόμος του μεταξιού». Τους Έλληνες αντικατέστησαν στη συνέχεια οι Σκύθες, οι οποίοι πιεζόμενοι από τους Ούννους εισέβαλαν στη Βακτρία και στην Ινδία, για να δημιουργήσουν την αυτοκρατορία του Κουσάν, ώσπου την περιοχή κατέλαβε η Κίνα (70 μ.Χ.). Τα καραβάνια έφευγαν από την Κίνα με μετάξι, κεραμικά και σιδηρικά και επέστρεφαν με χρυσό, ελεφαντόδοντο και γυάλινα αντικείμενα. Ωστόσο οι επιθέσεις από ληστές ήταν συχνές. Για την προστασία του εμπορίου, το νεότευκτο Σινικό Τείχος επεκτάθηκε δυτικά, ως την έρημο Τακλαμακάν.
Πηγή: Το Βήμα, Τ.Καφαντάρη
Ο Χίλων ή Χείλων o Λακεδαιμόνιος, γιος του Δαμαγέτου, ήταν πολιτικός, νομοθέτης, φιλόσοφος και ελεγειακός ποιητής, που έζησε κατά τον στ' π.Χ. αιώνα και αναφέρεται ως ένας από τους Επτά Σοφούς της Aρχαίας Ελλάδας.
Γεννήθηκε το 600 π.Χ. στη Σπάρτη και πέθανε το 520 π.Χ. στην Πίσσα της Σικελίας. Κατά την παράδοση (και τον Έρμιππο) πέθανε σε ηλικία 80 ετών κατά τα προλεχθέντα, από τη μεγάλη του συγκίνηση και την υπερβολική χαρά του, όταν αγκάλιασε το γιο του, που μόλις είχε επιστρέψει Ολυμπιονίκης στο αγώνισμα της «πυγμής» (πυγμαχίας), οπότε και κηδεύτηκε με μεγάλες τιμές, ενώ στον τάφο του γράφτηκε η φράση: «Υιός Χίλωνος, πυγμή χλωρόν έλεν κότινον / Είδ΄ο πατήρ στεφανούχον ιδών τέκνον ήμυσεν ησθείς ού νεμεσητόν. Εμοί τοίος ίτω θάνατος» [«Μακάρι να είχα κι εγώ ένα τέτοιο θάνατο»]. Σύμφωνα με τον Διογένη το Λαέρτιο που τον βιογράφησε (Α’ 3,68-73), οι Σπαρτιάτες ανήγειραν και άγαλμα προς τιμή του, με το επίγραμμα «Τόνδε δορυστέφανος Σπάρτα Χίλων, εφύτευσεν, ός των Επτά Σοφών, πρώτος, έφυ Σοφός» [περ. «Η πολεμόχαρη Σπάρτη γέννησε αυτόν εδώ τον Χίλωνα, που ήταν ο πρώτος, δηλαδή ο μεγαλύτερος, Σοφός από τους επτά Σοφούς»].
Ιδιαίτερης τιμής και εκτιμήσεως έχαιρε ο Χίλων και κατά τη διάρκεια της ζωής του. Οι συμπατριώτες του, μάλιστα, τον εξέλεξαν και Έφορο, το 556 π.Χ. (κατά την 56η Ολυμπιάδα). Η θητεία του κρίνεται ιδιαίτερα επιτυχημένη και μάλιστα με μεγάλη σημασία στην ιστορική εξέλιξη του πολιτεύματος της πόλης, αφού κατά τη διάρκεια της θητείας του εισηγήθηκε και πέτυχε τη μεταρρύθμιση του καθεστώτος του Λυκούργου, με την εξύψωση του θεσμού των Εφόρων και τον αποφασιστικό περιορισμό, κατά τον τρόπο αυτό, της βασιλικής δύναμης και εξουσίας, προς όφελος της λαϊκής κυριαρχίας.
Αλλά και μεταξύ των Ελλήνων της υπολοίπου Ελλάδας είχε αποκτήσει φήμη και έχαιρε ιδιαίτερης τιμής ο Χίλων, μεταξύ άλλων για τη ρήση του ότι τα Κύθηρα ήταν καλύτερα να μην υπήρχαν, φράση που αποδείχθηκε σοφή κατά τους μηδικούς πολέμους, όταν ο Δημάρατος συμβούλεψε τον Ξέρξη να συγκεντρώσει εκεί τον στόλο του, συμβουλή που ευτυχώς δεν εισακούστηκε από τον βασιλιά των Περσών, διότι τότε πιθανόν να κυριευόταν όλη η Ελλάδα (πρβλ. Ηρόδοτος Α’59), όπως αποδείχθηκε αργότερα, κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, οπότε ο Νικίας εγκατέστησε στο συγκεκριμένο νησί αθηναϊκή φρουρά, προκαλώντας μεγάλες ζημιές στους Λακεδαιμόνιους.
Ενδεικτικός και χαρακτηριστικός της σοφίας του είναι ο διάλογος που φέρεται να είχε, σε μεγάλη πλέον ηλικία, με τον ακμάζοντα, τότε, Αίσωπο. Ο τελευταίος φέρεται να τον ρώτησε «τι πράττει ο Δίας» και εκείνος του απάντησε «Ταπεινοί τα υψηλά και τα ταπεινά υψοί». Σε ερώτηση «κατά τι διαφέρουν οι πεπαιδευμένοι από τους απαίδευτους», απάντησε «ελπίσιν αγαθαίς» και, τέλος, στην ερώτηση «τι είναι δύσκολο» φέρεται να απάντησε το «τα απόρρητα σιωπήσαι και σχολήν [ή, κατ’ άλλη εκδοχή, «χολήν»] εύ διαθέσθαι και αδικούμενον δύνασθαι φέρειν».
Τα πιο σπουδαία και γνωστά γνωμικά του, δηλαδή το «μηδέν άγαν», το «γνώθι σαυτόν» και το «εγγύα παρά δ’ άττα» [σημειωτέον ότι το πρώτο απ’ αυτά αποδίδεται, κατ’ άλλη εκδοχή, στον Σόλωνα, ενώ το δεύτερο στον Θαλή] είχαν γραφτεί στον τοίχο (ή στην προμετωπίδα) του ναού του Απόλλωνα, στους Δελφούς. Ειδικά για το γνώθι σαυτόν αναφέρεται από τον Κλέαρχο ότι το γνωμικό αυτό λέχθηκε στον Χίλωνα ως μυστικό από τον θεό (Ι.Στοβαίου Ανθολ., τόμ.Α’ βιβλ.21 παρ.12)
Στην αρχαιότητα ο βασιλιάς Δάρδανος εβασίλευε στην περιοχή της Δαρδανίας (περιοχή της Ιωνίας , ο Δάρδανος λοιπόν είχε έναν γιό, τον Εριχθόνιο ο οποίος έπειτα ενυμφεύθη την Αστυόχη και έκαναν ένα παιδί, τον Τρω.
Ο Τρώς όταν ανέλαβε την βασιλεία μετονομάζει την περιοχή σε Τρωάδα με πρωτεύουσα αυτής την γνωστή σε όλους μας Τροία.
Επειδή όμως ο βασιλιάς Τρως εκτιμούσε ιδιαίτερα τον φιλόσοφο και μαθηματικό Άσιο (υπάρχει και σε θηλυκό, είναι Ασία, γυναίκα του Προμηθέα), ο βασιλιάς Τρως μετονόμασε την περιοχή πέρα από το ανατολικό αιγαίο Ασία. Έτσι λοιπόν η περιοχή από κεί και πέρα ονομάστηκε Ασία, όπως παραμένει και σήμερα. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως το επίπεδο των Ελλήνων διαμόρφωσε τις ονοματοδοσίες και την ιστορία του πλανήτη Γαία.
Εν εκείνω γαρ τω καιρώ αποφράξει Κύριος ο Θεός τας πύλας τας εν Ινδαλία (εν. αλ. Ινδία), ας έκλεισεν Αλέξανδρος ο των Μακεδόνων βασιλεύς, και εξελεύσονται οι εβδομήκοντα δύο βασιλείς μετά του λαού αυτών, τα λεγόμενα ρυπαρά έθνη, τα βδελυρώτατα πάσης συγχασίας και δυσωδίας, και διασκορπισθήσονται εν ταις χώραις ταις υπ' ουρανόν, σάρκας ζώντων ανθρώπων εσθίοντες και το αίμα πίνοντες, κύνας και μυίας και βατράχους νεμόμενοι και πάσαν ρυπαρίαν. Ουαί δε τη οικουμένη πάση εν η πορεύσονται από προσώπου αυτών. Τας μεν ουν ημέρας εκείνας, μη έστω χριστιανός Κύριε, ει δυνατόν ην. Αλλ' οίδα ότι έσονται.
Άγιος Ανδρέας
X V . Ο Απολλώνιος ο ίδιος περιγράφει τι είδους ήταν αυτοί οι άνθρωποι και πώς κατοικούσαν στην κορυφή. Σε μια από τις ομιλίες του προς τους Αιγυπτίους λ έ ε ι: « Ε ί δ α τους Ινδούς Βραχμάνες να κατοικούν πάνω στη γη χωρίς να την πατούν, να είναι περιτειχισμένοι χωρίς τείχη και να έχουν τα πάντα χωρίς να αποκτήσουν τ ί π ο τ ε »
Τα λόγια του ενέχουν κάποια σοφία. Ο Δάμις πάντως λέει ότι κοιμούνται καταγής και στρώνουν το έδαφος με πόες, όσες μπορούν να μαζέψουν. Επιπλέον λέει ότι τους είδε να προχωρούν μετέωροι σε ύψος δύο πήχεων πάνω από τη γη, όχι για να θεωρηθούν θαυματοποιοί, κάτι που αποφεύγουν, αλλά αφήνοντας τη γη και προχωρώντας μαζί με τον Ήλιο θεωρούν ότι πράττουν κάτι ευπρόσδεκτο από τον θεό. Τη φωτιά που αποσπούν από τις ακτίνες του ήλιου, αν και είναι πραγματική, ούτε πάνω σε βωμό την ανάβουν ούτε τη φυλάνε σε φούρνους, αλλά όπως οι λάμψεις ανακλώνται από τον ήλιο και το νερό, έτσι και η φωτιά φαίνεται μετέωρη και κινούμενη στον αιθέρα. Παρακαλούν τον Ήλιο, ώστε οι εποχές, που αυτός κυβερνά, να έρθουν στη γη με την ώρα τους και η Ινδική να ευημερεί. Τη νύχτα παρακαλούν την ακτίνα του φωτός να μη δυσανασχετεί με το σκοτάδι και να μείνει όπως ακριβώς την έφεραν. Αυτό λοιπόν σημαίνουν τα λόγια του Απολλώνιου «οι Βραχμάνες βρίσκονται στη γη κι όχι πάνω σ' αυτή». Το «είναι περιτειχισμένοι χωρίς τείχη» φανερώνει τον αέρα κάτω από τον οποίο ζουν. Επειδή, αν και φαίνεται πως ζουν στην ύπαιθρο, σηκώνουν από πάνω τους σκιά, δεν μουσκεύονται όταν βρέχει και είναι κάτω από τον ήλιο, όποτε το θελήσουν. Την πρόταση «χωρίς να έχουν αποκτήσει τίποτε, έχουν τα πάντα», ο Δάμις έτσι την εξηγεί: Όσες πηγές αναβλύζουν από τη γη για τους Βάκχους, όταν ο Διόνυσος κουνήσει αυτούς και τη γη, τόσο άφθονες υπάρχουν γι' αυτούς τους Ινδούς όταν τρώνε οι ίδιοι ή φιλοξενούν άλλους.
Εύλογα λοιπόν ο Απολλώνιος λέει ότι αυτοί που πορίζονται ό,τι θέλουν χωρίς προετοιμασία, αλλά τα βρίσκουν έτοιμα, έχουν όσα δεν έχουν. Τα μαλλιά τους τα αφήνουν μακριά, όπως κάποτε οι Λακεδαιμόνιοι, οι Θούριοι, οι Ταραντίνοι, οι Μήλιοι και όσοι είχαν τις Λακωνικές συνήθειες. Στο κεφάλι φορούν λευκή μίτρα, κυκλοφορούν ξυπόλητοι και το ένδυμά τους μοιάζει με εξωμίδα. Το υλικό των ρούχων τους είναι μαλλί που φυτρώνει μόνο του από τη γη και είναι λευκό όπως των Παμφύλων, όμως πιο μαλακό. Απ' αυτό στάζει λίπος σαν ελαιόλαδο και το θεωρούν ιερό ρούχο. Αν κάποιος άλλος εκτός από τους Ινδούς αυτούς προσπαθήσει να το πάρει, η γη δεν το αφήνει.
Φορούν δαχτυλίδι και κρατούν ράβδο με την οποία μπορούν να καταφέρουν τα πάντα- και τα δύο εκτιμούνται ως απόρρητα.
X V I . Όταν έφτασε ο Απολλώνιος, οι άλλοι σοφοί τον πλησίασαν και φιλούσαν τα χέρια του. Όμως ο Ιάρχας καθόταν πάνω σε ψηλό δίφρο —ήταν φτιαγμένος από μαύρο χαλκό και στολισμένος με χρυσά αγάλματα, ενώ οι δίφροι των άλλων ήταν μεν χάλκινοι αλλά αστόλιστοι και λιγότερο ψηλοί, γιατί κάθονταν χαμηλότερα από τον Ιάρχα— και, μόλις είδε τον Απολλώνιο, τον χαιρέτησε μιλώντας ελληνικά και ζήτησε το γράμμα του Ινδού.
Όταν ο Απολλώνιος εκδήλωσε τον θαυμασμό του για την ικανότητά του να γνωρίζει εκ των προτέρων, του είπε ότι λείπει και ένα γράμμα από την επιστολή, το δέλτα, που είχε διαφύγει από τον γραφέα. Αποδείχτηκε ότι έτσι ήταν.
Αφού διάβασε την επιστολή, είπε: «Τι γνώμη έχεις για μας, Απολλώνιε;» «Ποια άλλη», απάντησε, «παρά αυτή που αποδεικνύει ο δρόμος που έκανα για χάρη σας και που κανείς άλλος απ' αυτούς που ξέρω δεν θα έκανε;»
«Τι περισσότερο από σένα νομίζεις πως γνωρίζουμε;».
«Θεωρώ», είπε ο Απολλώνιος, «τις γνώσεις σας σοφότερες και πολύ πιο θεϊκές. Αν δεν βρω σε σας τίποτε περισσότερο απ' αυτά που γνωρίζω, θα έχω μάθει ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο για να μάθω».
Πήρε τον λόγο ο Ινδός και είπε: «Οι άλλοι συνηθίζουν να ρωτούν τους επισκέπτες τους από πού έρχονται και για ποιο λόγο. Εμείς θεωρούμε μεγάλη απόδειξη σοφίας το να γνωρίζουμε τα πάντα για τους επισκέπτες μας. Αυτό μπορείς να το διαπιστώσεις αμέσως». Μόλις είπε αυτά, διηγήθηκε λεπτομερώς στον Απολλώνιο τα σχετικά με την καταγωγή του πατέρα του και της μητέρας του και όλα σχετικά με τις Αιγές και πώς έγινε σύντροφός του ο Δάμις. Επίσης διηγήθηκε απνευστί και με μεγάλη σαφήνεια όλα όσα έμαθαν στη διάρκεια του ταξιδιού τους ή είδαν από άλλους, σαν να είχε πάρει κι αυτός μέρος στο ταξίδι.
Αυτό προκάλεσε την έκπληξη του Απολλώνιου και τον ρώτησε πώς τα ήξερε. Είπε ο Ινδός: «Και συ ήρθες έχοντας γίνει μέτοχος αυτής της σοφίας αλλά όχι όλης ακόμη».
«Θα μου τη διδάξεις λοιπόν όλη;» ρώτησε. «Με όλη μου την καρδιά, γιατί αυτό είναι σοφότερο από το να κρύβει από φθόνο κάποιος τα άξια μελέτης. Εκτός αυτού, Απολλώνιε, βλέπω πως έχεις πολύ ανεπτυγμένο μνημονικό, κάτι που εμείς το εκτιμούμε περισσότερο από όλα τα θεϊκά χαρίσματα». «Αλήθεια διέκρινες τον χαρακτήρα μου;» ρώτησε. «Εμείς, Απολλώνιε», απάντησε, «διακρίνουμε όλα τα είδη της ψυχής, ανιχνεύοντάς τα με μύρια σύμβολα. Όμως, επειδή κοντεύει μεσημέρι και πρέπει να προετοιμάσουμε τις προσφορές μας στους θεούς, ας τ' αφήσουμε τώρα αυτά. Μετά τις προσφορές θα συζητήσουμε ό,τι θέλεις. Τώρα πάρε μέρος σε όλα όσα πρόκειται να γίνουν». «Μα τον Δία», είπε ο Απολλώνιος, «θα ήταν αδικία σε βάρος του Καυκάσου και του Ινδού που τους πέρασα και ήρθα σε σας, αν δεν έπαιρνα μέρος με όλη μου την καρδιά σ' αυτά που θα κάνετε». «Πάρε λοιπόν μέρος», είπε' «ας πηγαίνουμε».
ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ – ΑΠΑΝΤΑ – Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιον Α’-΄Β’- Γ’
Πηγή
20 αιώνες περίπου, ο Έλληνας Φιλόσοφος Καρνεάδης από την Κυρήνη, βρισκόταν στην αφάνεια. Εντελώς αδικαιολόγητα όμως. Γιατί υπήρξε περίφημος ρήτορας και μέγας φιλόσοφος. Στην σχολή του συνέρεαν νέοι από όλο τον πολιτισμένο κόσμο της εποχής.
Ο Καρνεάδης γεννήθηκε στην Κυρήνη, στην κυριότερη πόλη της Κυρηναϊκής, στη Λιβύη. Η Κυρήνη ήταν Ελληνική αποικία και αρκετούς αιώνες προ και μετά Χριστόν υπήρξε σημαντικό πνευματικό κέντρο. Ήταν η πατρίδα του φιλοσόφου Αρίστιππου, του ποιητή Καλλίμαχου και του Ερατοσθένη και η φιλοσοφική της σχολή, γνώρισε μεγάλη άνθηση. Ο Καρνεάδης γεννήθηκε κατά πάσα πιθανότητα το 214 π.Χ. το μήνα Κάρνειο, τον αντίστοιχο του μήνα Αυγούστου. Ίσως από αυτόν να προέρχεται και το όνομά του. Ο Καρνεάδης όταν πήγε στην Αθήνα, έγινε μαθητής του στωικού φιλοσόφου Διογένη από την Σελεύκεια. Το κύρος και η φήμη του, του επέτρεψαν να γίνει διδάσκαλος στην Αθήνα. Σε ώριμη ηλικία έγινε σχολάρχης στην Ακαδημία του Πλάτωνα. Ως φιλόσοφος είχε πολλούς οπαδούς, οι όποιοι συνέρεαν στη σχολή του από όλη την Ελλάδα, την Ιταλία, την Αφρική και την Ασία. Δεν είχε απλώς φωνή δυνατή (τον αποκαλούσαν «μεγαλοφωνότατο») αλλά και το χάρισμα της πειθούς. Γι αυτό ακριβώς το χάρισμα, οι άρχοντες των Αθηνών του ανέθεσαν μια σημαντική Αποστολή στη Ρώμη το 156 π.Χ. Την εποχή εκείνη αθηναϊκά στρατεύματα, είχαν λεηλατήσει τον Ωροπό, που τελούσε υπό την προστασία των Ρωμαίων και η Σύγκλητος επέβαλε στην Αθήνα χρηματική ποινή 500 ταλάντων πόσο υπέρογκο για την εποχή εκείνη και για μια μικρή πόλη όπως η Αθήνα. Για την ρύθμιση της ποινής, η Αθήνα έστειλε στην Ρώμη μια πρεσβεία αποτελούμενη από τρεις σοφούς: Τον Καρνεάδη, τον Διογένη τον Στωικό και τον Κριτόλαο τον Περιπατητικό.
Από τους τρεις ο Καρνεάδης είχε το μεγαλύτερο κύρος, και η Ρώμη εμποτισμένη με το Ελληνικό πνεύμα, του επιφύλαξε θερμή υποδοχή. Μόλις έφτασε στην Ρώμη ο Καρνεάδης, περικυκλώθηκε από νέους, που ανυπομονούσαν να τον ακούσουν. Τους μίλησε με πειστικά επιχειρήματα, για την ηθική, για την φύση των θεών, για την γνώση του αληθινού, και προκάλεσε τον ενθουσιασμό τους. (Να ποια ήταν τα ενδιαφέροντα των νέων τότε…) και στην Σύγκλητο όμως έγινε δεκτός με μεγάλο ενθουσιασμό. Όλοι οι Συγκλητικοί γνώριζαν ελληνικά και γοητεύτηκαν από τον λόγο του. Μείωσαν αμέσως την ποινή σε 100 τάλαντα και έστειλαν τους γιους τους να τον ακούσουν. Σε διάστημα δυο ημερών ο Καρνεάδης εκφώνησε τους δυο θαυμάσιους λόγους του, περί Δικαιοσύνης. Με τον έναν υπεράσπιζε την Δικαιοσύνη και με τον άλλον έβαλε εναντίων της. Με τον πρώτο υποστήριξε το Φυσικό Δίκαιο και με τον δεύτερο το αμφισβήτησε. Αναστάτωσε το κοινό χωρίς όμως να επιδιώξει τον σκοπό των Σοφιστών. Και πραγματικά, δεν ενέσπειρε τον σκεπτικισμό, αλλά υπέδειξε τις άπειρες δυσκολίες που συναντά κανείς στην αναζήτηση της αλήθειας. Διψασμένη για μάθηση η Ρώμη παραληρούσε στο άκουσμα των λόγων του. O αυστηρός όμως φύλακας των ρωμαϊκών ηθών, ο τιμητής Μάρκος Πόρκιος Κάτων, που διέβλεπε στις νέες σπουδές και τις ασκήσεις της διαλεκτικής, μια σοβαρή απειλή για την πολιτική και την στρατιωτική ισχύ, δυσαρεστήθηκε. Για αυτό έγινε σύσταση στους τρεις σοφούς να αναχωρήσουν για την πατρίδα τους. Ο Καρνεάδης γύρισε στην Αθήνα και επανέλαβε την διδασκαλία του στην Ακαδημία του Πλάτωνα, προκαλώντας πάντα την προσοχή και τον θαυμασμό όλων. Πέθανε το 129 π.Χ. Οι μαθητές του αναφέρουν ότι, την ώρα του θανάτου του, ο ήλιος σκοτείνιασε ξαφνικά.
Οι πληροφορίες από Περιοδ. Ελλάνιον Ήμαρ, τεύχος #31, σελ. 19 της Κατερίνας Γεωργιάδη
Την εποχή που όλη η Ελλάδα θαύμαζε τα αριστουργήματα του Πραξιτέλη και του Απελλή και δόξαζε το κάλλος της Φρύνης, κάποιος ρήτορας, ο Ευθίας, προσπάθησε να γίνει εραστής της διάσημης εταίρας. Η Φρύνη τον απέρριψε και εκείνος για να την εκδικηθεί την κατηγόρησε για ασέβεια προς τα θεία και την μήνυσε στην Ηλιαία. Η Φρύνη ζήτησε από τον Υπερείδη να αναλάβει την υπεράσπισή της. Ο Υπερείδης ήταν για κάποιο διάστημα εραστής της, ο οποίος πλήρωνε 100 φορές παραπάνω από το κανονικό ποσό προκειμένου να απολαύσει τα κάλλη της Φρύνης. Ήταν μαθητής του Ισοκράτη και του Πλάτωνα καθώς και επιφανής ηγέτης της αντιμακεδονικής πολιτικής παράταξης. Ο Ευθίας για να αντιμετωπίσει την ευγλωττία του Υπερείδη κατέφυγε στον ρήτορα Αναξιμένη από την Λάμψακο, δάσκαλο του Αλεξάνδρου και συνέταξε μαζί του το κατηγορητήριο. Ο Ευθίας με τα λαμπρά επιχειρήματά που πρόβαλε, στοχεύοντας το θρησκευτικό αίσθημα, έπεισε πολλούς από τους Ηλιαστές πως η Φρύνη πράγματι πρόσβαλε τα θεία. Ο Υπερείδης υπερασπιζόμενος τη Φρύνη ομολόγησε δημόσια πως υπήρξε και αυτός εραστής της. Δήλωσε πως γνωρίζοντας καλά τον χαρακτήρα της κατηγορουμένης δεν θα ασεβούσε ποτέ προς τα θεία και ότι η πραγματική αιτία της αγωγής της ήταν η απόρριψη του έρωτα του ενάγοντα προς την εναγομένη. Ωστόσο, η ρητορική έξαρση του Υπερείδη υπήρξε ανίσχυρη να μεταπείσει όλους τους Ηλιαστές. Τότε θυμούμενος μία αλληγορία του Λυσάνδρου, άρπαξε τη Φρύνη από το χέρι φέρνοντάς τη μπροστά για να μπορούν να τη βλέπουν όλοι και τραβώντας τον πέπλο της ρώτησε «Ποιος από εσάς θα καταδικάσει τη δύναμη και το κάλλος της Θεάς;» και εμφάνισε μπροστά στα βλέμματα των Ηλιαστών τα θεία κάλλη της Φρύνης, την οποία κατ’ αυτόν ευχαρίστως θα καλούσε αδελφή στην ωραιότητα η Θεά Αφροδίτη. Οι Ηλιαστές θαμπωμένοι από το κάλλος της Φρύνης και νομίζοντας πως πράγματι έβλεπαν μπροστά τους την ίδια τη Θεά Αφροδίτη, την αθώωσαν. Από τότε θεσπίστηκε νόμος πως δεν θα έβγαζαν καταδικαστική απόφαση για κανέναν εάν πρώτα δεν τον έβλεπαν μπροστά τους.
http://pyrron.blogspot.com/2009/06/blog-post_03.html
enneaetifotos.blogspot.gr/
Ένας σοφιστής υποστήριζε ότι από όλα τα πράγματα την μεγαλύτερη αξία έχει ο λόγος, οπότε και ο βασιλιάς της Σπάρτης Άγις του είπε:
-- Δηλαδή όταν δεν μιλάς δεν έχεις καμία αξία;
Διαρροές πετρελαίου από ρωγμές πετρελαιοφόρων στρωμάτων μικρού βάθους αναφέρονται υπό αρχαίων συγγραφέων ως αναβλύζουσες σε διάφορες χώρες της αρχαιότητας της Μεσογείου της Μικράς Ασίας και της Απω Ανατολής.
Σύμφωνα με γραπτά του Ηρόδοτου (5ος αιώνας π.Χ.) και άλλων συγγραφέων όπως ο Πλούταρχος, ο Πλίνιος ο πρεσβύτερος, ο Μάρκος Βιτρούβιος (1ος αιώνας μ.Χ.) διαρροές πετρελαίου είχαν σημειωθεί δε διάφορες περιοχές των Ινδιών, Περσίας, Συρίας, νήσων της Μεσογείου, Μαλαισίας, Κίνας και άλλων χωρών.
Αρχαίοι Ελληνες συγγραφείς οι οποίοι περιέγραψαν την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου τον 4ο π.Χ. αιώνα αναφέρουν πηγές πετρελαίου στις νότιες ακτές της Κασπίας θαλάσσης και τις όχθες του ποταμού Οχους. Όταν ο Αλέξανδρος οδήγησε το στράτευμα στη
Ζηρκωνία στην νότια ακτή της Κασπίας Θάλασσας στρατοπέδευσε στο Ζαρακατ (σήμερα Αστεραμπαντ του Ιράν).
Το εσπέρας η σκηνή του Αλέξανδρου εφωτίζετο από κάποιες πρωτόγνωρες λυχνίες ασυνήθεις και άγνωστες μέχρι τότε αναδίδουσες ένα πολύ λαμπερό φώς. Ο Αλέξανδρος ενδιαφέρθηκε για τον τρόπο λειτουργίας των λυχνιών αυτών και διεπίστωσε ότι λειτουργούσαν με ένα κίτρινο υγρό το οποίο έρεε μέσα από ένα φυτίλι διερχόμενο από κάποιο σωλήνα το οποίο καιόμενο ανέδιδε μια πολύ λαμπρή φλόγα.
Οι ιθαγενείς ονόμαζαν αυτή την λάμπα σιράκ ( chirαk) και το υγρό το οποίο καιόμενο ανέδιδε την λαμπρή φλόγα naphatha ( νάφθα) λέξη που σημαίνει υγρό διαρρέον από τη γή Το υγρό ανέβλυζε σε μια υπάρχουσα τότε πηγή ευρισκόμενη στην δυτική ακτή της Κασπίας θαλάσσης . Από αυτή την πηγή προφανώς υπάρχει μια ιστορική ένδειξη για εμφάνιση πετρελαίου στην ακτή του σύγχρονου Αζερμπαϊτζάν.
Ο Ιπποκράτης ο αρχαίος Ελλην Ιατρός και φιλόσοφος ( 4ος εως 5ος αιώνας π.Χ.) ο οποίος θεωρείται ως ο πατέρας και θεμελιωτής της ιατρικής επιστήμης περιέγραψε στις διασωθείσες εργασίες του πολλές ιατρικές συνταγές για παρασκευάσματα τα οποία είχαν ως ένα εκ των δραστικών συστατικών τους το πετρέλαιο.
Σε γραπτά κείμενα άλλων αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων περιγράφονται πηγές πετρελαίου στην Σικελία εκ των οποίων διέρρεε υγρό φερόμενο ως Σικελικό έλαιον ή πετρέλαιο το οποίο χρησιμοποιείτο για φωτισμό σε λυχνίες περίπου όμοιες με αυτές που περιγράψαμε για την σκηνή του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο Αρχαίο Ιράν που εφέροντο με τον όρο σιράκ.
Από τις παραπάνω περιγραφές και από άλλες αναφορές καταγεγραμμένες σε αρχαία ντοκουμέντα προκύπτει το συμπέρασμα ότι το πετρέλαιο ήτο γνωστό ως καύσιμο υγρό πολύ πριν τη τρέχουσα εποχή διαρρέον από ρωγμές πετρωμάτων σε θέσεις ονομαζόμενες ναφθα ή πηγές Σικελικού πετρελαίου ή πηγές ελαίου από πέτρα κλπ.
ΟΙ εμφανίσεις υγρού πετρελαίου τότε και σήμερα είναι σπάνιες εντοπιζόμενες σε πετρελαιοφόρα πετρώματα όχι πάντοτε σε υγρή κατάσταση αλλά ενίοτε υπό την μορφή ασφάλτου και βιτουμενίων γαιών ήτοι σκληρά έως ημίσκληρα προϊόντα πετρελαίου που εσχηματίσθησαν από σκλήρυνση υγρού πετρελαίου εκτιθέμενου στις ατμοσφαιρικές επιδράσεις και οξειδώσεις.
Το υγρό πετρέλαιο καθώς διαρρέει στην επιφάνεια του εδάφους βαθμιαία μετατρέπεται σε άσφαλτο η οποία φράζει τις ρωγμές και εμποδίζει την περαιτέρω ροή . Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς όταν πρόκειται να περιγράψουν εμφάνιση πετρελαίου τις αναφέρουν ως φλέβες ή στρώματα ασφάλτου . Όταν δε το πετρέλαιο διέρρεε ως υγρό το χρησιμοποιούσαν για να τροφοδοτούν λυχνίες σιρακ νάφθα κλπ.
Η εξαγωγή του πετρελαίου στην αρχαιότητα στις περιοχές που υπήρχαν εμφανίσεις εγένετο με πρωτόγονες μεθόδους . Συνήθως κατασκεύαζαν σκαπτά φρέατα έως το πετρελαιοφόρο στρώμα στο οποίο το πετρέλαιο ευρίσκετο σε υγρή κατάσταση. Είναι γνωστές περιπτώσεις σημαντικών διαρροών πετρελαίου οι οποίες γέμιζαν τις κοιλότητες των φρεατοειδών εκσκαφών η γειτονικών γεωμορφολογικών κοιλοτήτων οπότε εσχηματίζοντο λίμνες πετρελαίου. Σε αυτές τις λίμνες παρερχομένου του χρόνου το πετρέλαιο έχανε τα πτητικά του συστατικά και μετετρέπετο σε λίμνες ασφάλτου.
Άλλες ιστορικές καταγραφές αναφέρουν ότι Πέρσες και Ελληνες χρησιμοποιούσαν εμπρηστικά βέλη δια της εμβαπτίσεως αυτών σε μίγμα πετρελαίου και θείου.
Α. Μπαρούνη
π. Υφηγητή Γεωλογίας ΕΜΠ Από άρθρο στο elora.gr
Μπορεί οι περισσότεροι Nεοέλληνες να γνωρίζουν ελάχιστα ή να αγνοούν παντελώς την αρχαία ελληνική γλώσσα… όχι όμως και μία απομονωμένη κοινότητα στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, στη βορειοανατολική Τουρκία!
Σύμφωνα με δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας Independent, περίπου 5.000 άνθρωποι φαίνεται ότι μιλούν μία διάλεκτο που πλησιάζει εκπληκτικά στην αρχαία ελληνική γλώσσα.
Όπως επισημαίνουν ειδικοί γλωσσολόγοι μέσω αυτής της διαλέκτου μπορούν να εξάγουν πολύ σημαντικά συμπεράσματα για τη γλώσσα του Σωκράτη και του Πλάτωνα, καθώς και το πώς αυτή εξελίχθηκε.
Η κοινότητα ζει σε ένα σύμπλεγμα χωριών κοντά στην τουρκική πόλη της Τραπεζούντας, όπου κάποτε ήταν η αρχαία περιοχή του Πόντου.
Οι γλωσσολόγοι διαπίστωσαν ότι η διάλεκτος, Romeyka, μια ποικιλία από ποντιακά ελληνικά, έχει δομικές ομοιότητες με την αρχαία ελληνική που δεν παρατηρούνται σε άλλες μορφές της γλώσσας που ομιλείται σήμερα. Επίσης η Romeyka παρουσιάζει και πολλές ομοιότητες με το αρχαίο λεξιλόγιο.
Όπως λέει η λέκτορας Φιλολογίας Ιωάννα Σιταρίδου του Πανεπιστημίου του Cambridge «η χρήση του απαρεμφάτου έχει χαθεί στα νέα ελληνικά. Όμως, στα Romeyka έχει διατηρηθεί».
Μια πιθανότητα είναι ότι οι ομιλητές αυτής της διαλέκτου είναι οι απευθείας απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων που ζούσαν κατά μήκος των ακτών της Μαύρης Θάλασσας πριν από τον 6ο ή 7ο αιώνα π.Χ., όταν η περιοχή αποικίστηκε αρχικά. Αλλά είναι επίσης πιθανό να είναι απόγονοι αυτόχθονων πληθυσμών ή μίας μεταναστευτικής φυλής οι οποίοι αναγκάστηκαν να μιλούν τη γλώσσα των αρχαίων Eλλήνων αποικιοκρατών.
Οι κάτοικοι της συγκεκριμένης περιοχής είναι ευσεβείς μουσουλμάνοι, γι΄ αυτό και είχαν το δικαίωμα να παραμείνουν στην Τουρκία μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923.
Πηγή epikaira.gr
Αρχαιο κείμενο:
Πέπεισμαι τοίνυν, ἦ δ' ὅς, ἐγὼ ὡς πρῶτον μέν, εἰ ἔστιν
ἐν μέσῳ τῷ οὐρανῷ περιφερὴς οὖσα, μηδὲν αὐτῇ δεῖν μήτε
ἀέρος πρὸς τὸ μὴ πεσεῖν μήτε ἄλλης ἀνάγκης μηδεμιᾶς
τοιαύτης, ἀλλὰ ἱκανὴν εἶναι αὐτὴν ἴσχειν τὴν ὁμοιότητα
τοῦ οὐρανοῦ αὐτοῦ ἑαυτῷ πάντῃ καὶ τῆς γῆς αὐτῆς τὴν
ἰσορροπίαν. ἰσόρροπον γὰρ πρᾶγμα ὁμοίου τινὸς ἐν μέσῳ
τεθὲν οὐχ ἕξει μᾶλλον οὐδ' ἧττον οὐδαμόσε κλιθῆναι,
ὁμοίως δ' ἔχον ἀκλινὲς μενεῖ. πρῶτον μὲν τοίνυν, ἦ δ' ὅς,
τοῦτο πέπεισμαι.
Μετάφραση
έχω πεισθεί λοιπόν , ότι η γη είναι σφαιρική και δεν έχει ανάγκη ούτε αέρος ούτε άλλου στηρίγματος δια να μην πέσει. Αλλά αρκεί δια να συγκρατείται η ομοιογένεια του ουρανού αυτού, προς εαυτόν σε όλα τα σημεία και η ισορροπία αυτής της ίδιας της γης, επειδή κάθε πράγμα που ισορροπεί εντός ομοιογενούς περιβάλλοντος που και αυτό τελεί εν ισορροπία δεν μπορεί να κλίνει προς καμία πλευρά και θα παραμείνει ακλινές δηλ. αμετακίνητο.
Έργο «ΦΑΙΔΩΝ» ή περί ψυχής 109a
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Στην περίπτωση της Αγαύης, που ήταν κόρη του Κάδμου και της Αρμονίας, σύζυγος του Εχίονα και μητέρα του Πενθέα. Κατηγόρησε την αδελφή της Σεμέλη ότι είπε ψέματα, όταν ισχυρίστηκε πως απέκτησε τον Διόνυσο από τον Δία, αλλά ο Διόνυσος την εκδικήθηκε με τον ακόλουθο τρόπο: Όταν ο θεός αυτός επισκέφτηκε τη Θήβα, κάλεσε τις γυναίκες να μετάσχουν στις διασκεδάσεις του στον Κιθαιρώνα. Ο βασιλιάς των Θηβών, Πενθέας, που δεν συμπαθούσε τον Διόνυσο, εξαιτίας της ατημέλητης εμφάνισής του, τον συνέλαβε μαζί με τις Μαινάδες του, αλλά τρελάθηκε ο ίδιος και αντί να δέσει τον Διόνυσο έδεσε έναν ταύρο. Οι Μαινάδες έφυγαν ξανά και πήγαν στα βουνά, όπου άρχισαν να κομματιάζουν τα μοσχάρια. Ο Πενθέας αποπειράθηκε να τις εμποδίσει, αλλά εκείνες –μεθυσμένες από το κρασί και τη θρησκευτική έκσταση– τον διαμέλισαν.
Επικεφαλής της ανταρσίας των Μαινάδων ήταν η μητέρα του Αγαύη, που έκοψε με τα χέρια της το κεφάλι του Πενθέα, και οι αδελφές του Ινώ και Αυτονόη.
Αργότερα, ο Κάδμος και η Αρμονία μετανάστευσαν στη χώρα των Εγχελέων, που, όταν τους επιτέθηκαν οι Ιλλυριοί, τους διάλεξαν για ηγεμόνες τους, ακολουθώντας τη συμβουλή του Διόνυσου. Η Αγαύη είχε παντρευτεί τον Λυκοθέρση, βασιλιά της Ιλλυρίας, στου οποίου την αυλή είχε καταφύγει μετά το φόνο του Πενθέα. Όταν άκουσε πως οι γονείς της ήταν επικεφαλής των Εγχελέων, δολοφόνησε και τον Λυκοθέρση κι έδωσε το βασίλειό του στον Κάδμο.
Σύμφωνα προς τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους τα εξής τρία κοινωνικά φαινόμενα, δηλαδή: α΄) η ειδωλολατρία, β΄) η φυσεοφοβία (Παγανισμός), και γ΄) η μαγεία, αποτελούσαν μέρη της πνευματικής μάστιγας που ονομαζόταν γενικά δεισιδαιμονία.
Η δεισιδαιμονία ήταν διαδεδομένη ανάμεσα στους απαίδευτους ανθρώπους, ανεξάρτητα κοινωνικής τάξης και οικονομικής επιφάνειας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα.
«Για τούτο η αναζήτηση της αλήθειας, και μάλιστα αυτή που αναφέρεται στους θεούς, είναι έντονη ορμή προς τη θεότητα. Η σχετική μάθηση και η έρευνα είναι όμοια κατά κάποιο τρόπο με ανάληψη ιερών καθηκόντων και έργο ιερότερο από κάθε θρησκευτική αποχή, από κάθε υπηρεσία στους ναούς...»
(Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 351Ε)...
Ο Πλούταρχος, λοιπόν, υποστήριζε ότι η μελέτη και η έρευνα γύρω από την θεία φύση είναι σημαντικότερη ακόμα και από την ανάληψη ιερατικών καθηκόντων.
Εξίσου αρνητική με την δεισιδαιμονία, είναι η αθεΐα. Τόσο οι δεισιδαίμονες όσο και οι άθεοι προσβάλλουν τους θεούς με την συμπεριφορά τους διότι αμφότεροι έχουν εξαπατηθεί και εγκλωβιστεί στην πόλωσή τους, υπερβαίνοντας την αρχή του «μέτρου άριστου», έτσι διαταράσσουν την ισορροπία που διδάσκει η ιδεολογία του Ελληνισμού, ισορροπία μεταξύ ύλης και πνεύματος.:
«... η αθεΐα, αφ’ ενός, καθώς είναι λανθασμένη πεποίθηση ότι δεν υπάρχει τίποτα μακάριο και άφθαρτο, φαίνεται να οδηγεί, με την έλλειψη πίστης στη θεότητα, σε κάποιου είδους έλλειψη αντίληψης, και καταλήγει με το να μην πιστεύει στους θεούς στο να μην τους φοβάται. Από την άλλη μεριά, η δεισιδαιμονία, όπως φανερώνει και το όνομα της, είναι αντίληψη που συνοδεύεται από πάθος, και κρίση που δημιουργεί δέος το οποίο ταπεινώνει και συντρίβει εντελώς τον άνθρωπο, ο οποίος πιστεύει πως υπάρχουν μεν θεοί αλλά πως αυτοί προκαλούν λύπη και βλάβη. Όπως φαίνεται, λοιπόν, ο άθεος είναι ακίνητος όσον αφορά τη θεότητα, ενώ ο δεισιδαίμων κινείται με τρόπο που δεν πρέπει, εκτρεπόμενος από το σωστό (...) Έτσι η αθεΐα είναι λόγος που αποδείχτηκε ψευδής, ενώ η δεισιδαιμονία πάθος που προέρχεται από ψευδή λόγο» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί δεισιδαιμονίας», 165Β)
Ενάντια στην λαϊκή πίστη που θέλει τον Θεό τιμωρό, είχε καταφερθεί πριν τον Πλούταρχο, ο Πλάτων:
«Τα αίτια των συμφορών κάπου αλλού πρέπει να αναζητάμε και όχι στο Θεό» (Πλάτων, «Πολιτεία», 379c).
«Μάταια οι άνθρωποι κατηγορούν τους θεούς, υποστηρίζοντας ότι από ’κείνους προέρχονται οι συμφορές τους» (Πλάτων, «Αλκιβιάδης Α΄», 142d).
Κατά της δεισιδαιμονίας έχει γράψει και ο Πρόκλος:
«... μήτε να με αποπλανήσει το γένος δεισιδαιμόνων ανθρώπων από την ιεράν οδόν την φεγγοροβόλον, με τους λαμπρούς καρπούς» (Πρόκλος, «Ύμνος εις τας Μούσας»).
Ο Ευριπίδης, επίσης, έχει δριμύτατα καταφερθεί εναντίον της βασκανίας, μια μορφή δεισιδαιμονίας που σχετίζεται με την μαγεία:
«Είναι καθήκον σου να θεωρείς εχθρό το βάσκανο άνθρωπο
και να ακολουθείς τους σοφούς και όσους έχουν καλή ανατροφή» (Ευριπίδης, «Αποσπάσματα»).
Τέλος, ο Πλούταρχος μας προειδοποιεί, ότι πρέπει να βρισκόμαστε σε εγρήγορση για να μην καταλήξουμε στα άκρα. Δηλαδή στην δεισιδαιμονία και την αθεΐα. Κάτι τέτοιο θα το καταφέρουμε μόνο αν έχουμε ορθή γνώση του Θεού.
Στέφανος Μυτιληναίος
Οι Μινωίτες Κρήτες ήσαν εκείνοι που πάτησαν το πόδι τους στο Νορντ Φρίσλαντ της νυν Γερμανίας. Κι αυτό συνέβη κατά το 1300 π.Χ.
Την παραπάνω ανακοίνωση έκανε ο καθηγητής Εθνολογίας και Ιστορίας του Πολιτισμού Hans – Peter Dorr (Χανς Πέτερ Ντυρ), τον Απρίλιο του 2008!..
Εάν αυτήν την ίδια ακριβώς ανακοίνωση την έκανε ένας δικός μας καθηγητής ή επιστήμονας, θα είχαν πέσει όλοι πάνω του να τον «φάνε» και να του κρεμάσουν την ρετσινιά του «εθνικιστή». Όπως και αν υποστηρίξει κάποιος το απλό, πως η Βιέννη επήρε το όνομά της από την Βιάννου της Κρήτης, όταν άποικοι εκ της Μεγαλονήσου συνέπτυξαν πρώτοι στην θέση της εμπορικό οικισμό.
Η ερευνητική ομάδα του καθηγητή Ντυρ κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα έπειτα από πολυετείς ανασκαφές στην προαναφερόμενη περιοχή (Βαττ), στα Βόρεια της μικροσκοπικής νήσου Ζίντφαλ, στην Θάλασσα Βάντεν. Εκεί ευρίσκονται και τα υπολείμματα του – άλλοτε πλούσιου – λιμανιού Ρούνγκχολτ κάτω από ένα στρώμα τύρφης του οποίου ευρέθησαν τα μινωικά απομεινάρια…
Ανάμεσα στα ευρήματα, που στηρίζουν την ανωτέρω άποψη, είναι μια ορειχάλκινη λόγχη, κεραμικά δοχεία και αγγεία, αλλά το κυριότερο μια μινωική σφραγίδα – η πρώτη που εντοπίζεται εκτός Αιγαίου.
Στην μια της όψη εικονίζεται ένας ταύρος και στην άλλη ένα πλοίο με υπερυψωμένη πρύμνη! Ίσως – κατά τον καθηγητή – να ήταν φυλακτό, που φοριόταν στον λαιμό ή στον καρπό του χεριού. Συμβόλιζε δε την Λευκοθέα (την Ινώ), θεά των λευκών αφρών της θαλάσσης. η λατρεία της οποίας ήταν ιδιαιτέρως διαδεδομένη στην Κρήτη… Ίσως μάλιστα κάποια χαράγματα επί αυτών, αργότερα να αναγνωρισθούν ως γράμματα της γραμμικής Α. Στα ευρήματα επίσης υπάρχουν θυμίαμα από την νυν Σομαλία, κοπάλη από την ΝΑ Αφρική, λαζούλιθος από τις μακρινές Ινδίες (1)”, καθώς και σαλιγκάρια από την Ερυθρά Θάλασσα, όλα προϊόντα που εμπορεύονταν οι Κρήτες. Αυτά μετέτρεψαν το «φερόμενο έως τότε αδιανόητο, σε ιστορική πραγματικότητα», έγραψε γι’ αυτό το γερμανικό περιοδικό “Focus”.
Ότι τα ευρήματα παρασκευάσθηκαν περί το 1300 π.Χ. σε εργαστήριο της Νοτίου Κρήτης απέδειξε το Εργαστήριο Πυρηνικής Φυσικής του Πανεπιστημίου της Βόννης, με την μέθοδο της νετρονικής ενεργοποιήσεως. (Παρόμοια σκεύη έχουν ευρεθεί μόνον σε ένα σημείο του πλανήτη, στην αρχαία κρητική πόλη Κομμό, στα Ανατολικά των Ματάλων).
Ο Ντυρ ισχυρίζεται πως σίγουρα μια κρητική αποστολή το 1300 π.Χ. είχε σταλεί προς εξερεύνηση της Β. Θαλάσσης. Το ταξίδι της ξεκίνησε από τον Κομμό, πέρασε Δυτικά της Πελοποννήσου, Νότια της Ιταλίας, Βόρεια της Σαρδηνίας και από εκεί η κρητική αποστολή έφθασε έως τις ακτές της νυν Γαλλίας, περίπου όπου σήμερα το Μονπελιέ, απ’ όπου και συνέχισαν πεζή την εμπορική – επιστημονική αποστολή τους, κατά τον καθηγητή. Εκεί αποσυναρμολόγησαν τα πλοία τους και τα μετέφεραν επί αμαξών, που έσερναν βόδια, έως το νυν λα Ροσέλ. Εκεί τα ξανασυναρμολόγησαν και συνέχισαν πλωτά έως το Νορντ Φρίσλαντ, κατέληξε ο καθηγητής.
Το να έφθαναν οι Μινωίτες έως την Β. Θάλασσα, γι’ αυτούς δεν θα ήταν τόσο δύσκολο, υπερθεμάτισε ο πρύτανης της Αρχαίας Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης Βάλτερ Μπούκερτ (2)!
Σημειώστε δε, πως στην περιοχή αυτή ομιλείται μια διάλεκτος, η φριζική (frysk), που ανήκει σε μια παμπάλαια δυτική γερμανική ομάδα πληθυσμού, τους Φρίζες, όπως τους λενε. Αυτοί δεν είναι παρά οι αρχαίοι Έλληνες (Μακεδονο-Θράκες Φρύγες), που έφυγαν από τις πανάρχαιες εστίες τους, στην Μ. Ασία και τον Πόντο, και κατοίκησαν έπειτα από περιπέτειες τις Βόρειες χώρες της Ευρώπης (εξ αυτών οι Φράγκοι, η Μπρυζ του Βελγίου, κλπ.). Κάποιοι εξακολουθούν να λένε πως η φριζική ανήκει στις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, όταν η θεωρία του ινδοευρωπαϊσμού έχει προ πολλού καταπέσει! Πάντως η φριζική έχει κοινά στοιχεία με την ολλανδική (και την αγγλική) και έχει γραπτά κείμενα από τον 10ο μ.Χ. αι. Στην δε επαρχία Φρίσλαντ (Friesland) της Ολλανδίας, περίπου 440.000 άτομα μιλάνε ακόμη την φριζική διάλεκτο! Εξ αυτών, οι περίπου 350.000 την δηλώνουν και ως μητρική γλώσσα τους!
Είναι επίσης γνωστό, πως οι Μινωίτες Κρήτες έφθαναν έως την Κορνουάλλη για να πάρουν κασσίτερο, που τους ήταν απαραίτητο, να το αναμείξουν με χαλκό, για να κατασκευάσουν όπλα και άλλα αντικείμενα από ορείχαλκο, λέει ο καθηγητής Χάρτμουτ Μάτχαουζ. Επίσης, έπαιρναν από την Β. Ευρώπη κεχριμπάρι και έδιναν κρητικά κρασιά (οι Ευρωπαίοι τότε αγνοούσαν την τέχνη του κρασιού), αρώματα, υφάσματα και πολύτιμους λίθους.
Πράγματι, τον 14ο αι. π.Χ. οι Κρήτες είχαν αυξημένες ανάγκες όπλων. για να αντιμετωπίσουν τις πολεμικές διαθέσεις των Αιγυπτίων και των Χετταίων. Και γι’ αυτά οι πρώτες ύλες που χρειάζονταν, δεν υπήρχαν στο νησί τους.
ΠΗΓΕΣ: Eφημερίδα ‘Έθνος», εφημερίδα του Πανεπ. Κύπρου, εφημερίδα-Κέρδος I3.4.2008., Λεκάκης Γ. «Ο Πόντιος Γάλλος, οι Γάλλοι, or Γαλάτες και οι Φρύγες Φράγκοι», άρθρο στην εφημερίδα ‘Ελληνική Αγωγή’.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
(1) Κατά τον Ενήμερο, ότι οι Κρήτες είχαν εγκατασταθεί στο νησί Παγχαία στον Ινδικό Ωκεανό, όπου και έκτισαν ιερό ναό αφιερωμένο στον κορυφαίο θεό τους τον Δία.
(2) Πρόκειται για τον συγγραφέα του βιβλίου «Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός-Η επίδραση της Ανατολής», (μτφρ. Αμ. Α. Λογιάκη. εκδ. Παπαδήμα*) το οποίο υποστηρίζει ότι στην «ανατολίζουσα περίοδο* (μέσα 8ου -μέσα 7ου αι. π-Χ.) – αυτήν που λέμε ομηρική εποχή – η ελληνική θρησκεία και λογοτεχνία επηρεάσθηκε από ανατολικά πρότυπα! Και του βιβλίου -Η οριενταλιστική εποχή στην ελληνική θρησκεία και λογοτεχνία (του I984).
Γιώργος Λεκάκης Συγγραφέας – Λαογράφος
[110b]έγεται τοίνυν, ἔφη, ὦ ἑταῖρε, πρῶτον μὲν εἶναι τοιαύτη ἡ γῆ αὐτὴ ἰδεῖν, εἴ τις ἄνωθεν θεῷτο, ὥσπερ αἱ δωδεκάσκυ- τοι σφαῖραι, ποικίλη, χρώμασιν διειλημμένη, ὧν καὶ τὰ ἐνθάδε εἶναι χρώματα ὥσπερ δείγματα, οἷς δὴ οἱ γραφῆς [110c] καταχρῶνται. ἐκεῖ δὲ πᾶσαν τὴν γῆν ἐκ τοιούτων εἶναι, καὶ πολὺ ἔτι ἐκ λαμπροτέρων καὶ καθαρωτέρων ἢ τούτων∙ τὴν μὲν γὰρ ἁλουργῆ εἶναι [καὶ] θαυμαστὴν τὸ κάλλος, τὴν δὲ χρυσοειδῆ, τὴν δὲ ὅση λευκὴ γύψου ἢ χιόνος λευκοτέραν, καὶ ἐκ τῶν ἄλλων χρωμάτων συγκειμένην ὡσαύτως, καὶ ἔτι πλειόνων καὶ καλλιόνων ἢ ὅσα ἡμεῖς ἑωράκαμεν. καὶ γὰρ αὐτὰ ταῦτα τὰ κοῖλα αὐτῆς, ὕδατός τε καὶ ἀέρος ἔκπλεα [110d] ὄντα, χρώματός τι εἶδος παρέχεσθαι στίλβοντα ἐν τῇ τῶν ἄλλων χρωμάτων ποικιλίᾳ, ὥστε ἕν τι αὐτῆς εἶδος συνεχὲς ποικίλον φαντάζεσθαι.
[μετάφραση:]
Λέγεται λοιπόν, ω συνομιλητή, πως η γη είναι, αν την έβλεπε κανείς από ψηλά, σαν τις σφαίρες που είναι από δώδεκα κομμάτια διαφορετικού δέρματος . Δηλαδή είναι πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το
καθένα, ενώ τα χρώματα που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι μας εδώ, δεν είναι παρά απομιμήσεις εκείνων των χρωμάτων.
Εκεί λοιπόν όλη η γη είναι χρωματισμένη απ' αυτά τα χρώματα, που είναι πιο λαμπερά και καθαρά από τα εδώ. Κάποιο μέρος της είναι πορφυρό και καταπληκτικό στην ομορφιά, ένώ άλλο χρυσωπό, άλλο λευκότερο από το γύψο και το χιόνι, και έτσι είναι χρωματισμένη και με τα άλλα χρώματα, και ακόμα περισσότερα, και ωραιότερα από όσα εμείς έχουμε δει. Γιατί ακόμα και οι κοιλότητές της που είναι γεμάτες αέρα και νερό, παίρνουν μια απόχρωση λαμπερή μέσα στην ποικιλία των άλλων χρωμάτων, ώστε να δίνει την εντύπωση μιας ενιαίας εικόνας πολύχρωμης.
Έργο «ΦΑΙΔΩΝ» ή «περί ψυχής»
http://nck-ellinismos.blogspot.com/
-Ο πιο παράταιρος απο τους θεούς σε σχέση με το Ελληνικό μέτρο ήταν ο Διόνυσος(από το Δίας και Νύσα,το όνομα του βουνού όπου οι Νύμφες ανέθρεψαν τον Θεό κρυφά από την Ήρα).
-Χωρίς αρχικά να ανήκει στο Δωδεκάθεο, προστάτευε την μέθη, την έκσταση και την ευλάβεια μέσω της μη χαλιναγώγησης των παθών.
-Ο Διόνυσος,γιός του Δία και της Σεμέλης,ήταν ο Θεός του κρασιού αλλά και της Ιερής Τέχνης της Τραγωδίας. Περιφέρθηκε σε όλη την Ασία,συνοδευόμενος από μια ομάδα σατύρων και μαινάδων και αναμείχθηκε σε πολλά αξιοπερίεργα περιστατικά.
-Για παράδειγμα έγδαρε ζωντανό τον βασιλιά της Δαμασκού και κυνήγησε τις Αμαζόνες στην Έφεσο,όπου μερικές από αυτές βρήκαν καταφύγιο μέσα στο ναό της Αρτέμιδος.
-Αφού εδραίωσε την λατρεία του,ο Διόνυσος ανέβηκε στον Όλυμπο και πήρε την θέση του ανάμεσα στους υπόλοιπους Ολύμπιους.
-Μια,απρόσμενη εκ πρώτης όψεως,θρησκευτική σύμπτωση έχουμε στις μορφές του Θεού Διόνυσου και του Ιησού Χριστού.<<Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή>>,αναφέρει ο ίδιος ο Χριστός.
-Μέσω της αναγέννησης του αίματος της Φύσης και των χυμών της αμπέλου,έχουμε την άμεση επικοινωνία της μεταληπτικής κοινωνίας(<<τούτο εστί το αίμα μου>>) με Διονυσιακά σύμβολα,όπως είναι το κλήμα και το κρασί.
-Σύμβολο της Αθανασίας,το Διονυσιακό κλήμα ξετυλίγεται σε αληθινά οργιαστική βλάστηση στις ζωγραφικές αναπαραστάσεις και στην γλυπτική που έχουν διασωθεί σε χριστιανικές κατακόμβες,επιταφίους,εικόνες κλπ.
-Είναι φανερό πως οι πιστοί του Ιησού δεν θεωρούν τόσο πολύ απόμακρο τον θεό Διόνυσο,καθώς ανασαίνουν την φαντασμαγορία της Διονυσιακής λατρείας,ανοίγοντας διάπλατα την θρησκεία τους στα σύμβολά της.
-Ένας "αιρετικός" νούς ίσως θα μπορούσε στην παραπάνω προσέγγιση να εντοπίσει την πηγή της έντονης αντιπαράθεσης ορισμένων χριστιανών συγγραφέων κατά του <<επονείδιστου>> αλλά και συμβολικά,τόσο ομοιότροπου Διόνυσου.
-Σημαντική για τους παραπάνω συσχετισμούς,είναι και η ξακουστή παράσταση μιας κυλινδρικής σφραγίδας από αιματίτη του 3ου ή του 4ου αιώνα μ.Χ. με έναν Εσταυρωμένο κάτω από ένα μισοφέγγαρο και επτά αστέρια,σύμβολα της αστρικής αθανασίας.
-Στη σφραγίδα αυτή, που φέρει την επιγραφή "ΟΡΦΕΑΣ ΒΑΚΧΙΚΟΣ" φαίνεται πως ο Εσταυρωμένος δεν είναι ο Ιησούς,καθώς η Σταύρωση του Ιησού παρουσιάζεται στην εικονογραφία αρκετά αργότερα.
-Η παράσταση ενός εσταυρωμένου Βακχικού Ορφέα ξεκινά έναν αρχικό ταυτισμό των δύο πασχόντων Θεών.Επιπλέον ο Διόνυσος είναι ο γιός του υπέρτατου θεού,του Δία και μιας θνητής,ο οποίος θανατώνεται από θεοκτόνους,ανασταίνεται θριαμβευτικά και παίρνει την θέση που του ανήκει στο Δωδεκάθεο δίπλα στον θεϊκό πατέρα του.
-Το ίδιο και ο Ιησούς. Γεννιέται από πατέρα Θεό και μια θνητή,θανατώνεται από θεοκτόνους και αφού αναστηθεί, καταλαμβάνει το θρόνο του εκ δεξιών του Πατρός.
-Υπάρχουν και άλλα στοιχεία=κρίκοι της θρησκευτικής αυτής αλυσίδας που,αν και στο πέρασμα των αιώνων αλλάζει μορφές,παραμένει η ίδια.
-Η ωμοφαγία των λατρευτικών μαινάδων του Διόνυσου μετουσιώνεται σε βρώσητου σώματος του Ιησού.
-Σε μια Συριακή επίσης παράσταση του 2ου ή 3ου αιώνα μ.Χ. παρουσιάζεται ο Διόνυσος <<ΠΕΡΙΠΑΤΩΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ>>.
-Τα συμπεράσματα δικά σας...
transporter
Πηγή
